2011

Ook ik heb mijn jaarlijst 2011 gemaakt. Zie mijn spotify lijst. Tot mijn grote schrik komen enkele cd’s uit mijn lijstje van 2011 uit 2010. Maar een jaar is ook zo maar een jaar. Ik had de cd’s niet eerder ontdekt. Zo kwam ik er pas in september achter dat The Sadies een nieuwe cd hadden. En tot aan het schriijven van dit stuk dacht ik dat die cd van 2011 was. Blijkt die van mei 2010 te zijn. Ik heb er dan ook nog maar een derde cd uit 2011 aan toegevoegd (en 1 van 2001).

DJ. St. Paul

2011 is in 2 perioden te verdelen. De KX Radio periode en de Spotify periode. Tussen september 2010 en juli 2011 reed ik regelmatig naar Nijmegen. Een ritje van ruim een uur, precies genoeg om een uurtje radio te horen van Gijsbert kamer, of DJ St. Paul. Twee heren van mijn leeftijd met een enorme drive om nog steeds leuke muziek te ontdekken. Alleen jammer dat ze geen van beiden radio kunnen maken. Gijsbert Kamer wil bijvoorbeeld vaak vertellen uit welk jaar een lp komt, maar weet dan niet meer of een Thin Lizzy lp nu uit ’73 of ’74 komt. Gijsbert: het zal ons een worst wezen, jij weet dat bijna allemaal uit je hoofd, maar ons interesseert dat niet zo veel. Ik zet zelfs platen uit 2010 in mijn lijst van 2011. En St. Paul kan af en toe wel erg veel Uuuuuu’s in zijn aankondigingen zeggen. Maar wat beide heren draaien is vaak leuk. Soms helemaal niet, maar dat maakt het juist leuke radio. Vanaf augustus zit ik veel in de trein, naar Enschede. In de trein radio luisteren vind ik niets. Dus toen werden het spotify lijstjes. Het verschil is wel dat ik op de radio heel veel nieuwe nummers hoorde en nu slechts in beperkte mate, maar wel weer wat meer tijd heb om een hele cd te beluisteren. Wat overigens niet wil zeggen dat ik heel veel cd’s in zijn totaliteit leuk vind. Het luisteren van een hele cd valt me sowieso steeds moeilijker. Ook oude. Ik heb laatst The Good Earth van The Feelies nog eens geluisterd. Die lp had ik zeker 15 jaar niet meer gehoord. En na de hele lp gehoord te hebben denk dat ie ook wel weer 15 jaar in de kast mag.

Net als in alle andere jaren is dit een lijst met nummers en niet een lijst met favoriete cd’s. Ik zou ook moeite hebben om tot 10 van hele cd’s te komen. Er zijn ook een aantal tegenvallende platen, zoals de nieuwe Iron & Wine, de cd die werd aangekondigd als de comeback van Marc Almond. In deze lijst ook geen Aldele, de cd die ik waarschijnlijk het meest gehoord heb dit jaar. Die cd is mooi gemaakt, goede nummers, maar Adele vind ik geen goede zangeres. Ik vind haar een beetje schreeuwerig. Kortom overgewaardeerd.

Ik schrijf ook ieder jaar weer dat het luisteren naar nieuwe muziek voor een 40+er anders is dan 20 jaar geleden. Ik denk niet dat er minder leuke muziek uit komt. Maar er is natuurlijk veel dat je ergens bekend voorkomt. En er zijn nieuwe genres (dubstep) waar je gewoon niet meer zo inkomt. En je hebt minder tijd. Ik denk dat ook mijn criteria een stuk strenger zijn dan 20 jaar geleden. En nieuwe helden maak je niet ze snel meer. Opmerkelijk is wel dat ik weer vooral dames in mijn lijstje heb staan.

1 Eefje de Visser. In alle aspecten de winnaar van 2011. Ik heb nog nooit zo’n goede Nederlandstalige cd gehoord. Ik had ook niet gedacht dat ik op mijn oude dag nog zo enthousiast kon worden. Ze gaf ook het concert van het jaar. Ik stond al gewoon mee te zingen.

2. Agnes Obel, Volgens mij stond de cd begin 2011 op de VPRO luisterpaal. Hij mag dus gewoon bij 2011. Deze cd kun je gewoon helemaal afluisteren

3 PJ Harvey Het begin van 2011 was duidelijk voor de dames. PJ Harvey won niet ten onrechte een belangrijke Britse poprijs voor het album Let England Shake. Het is de voltooiing van de tocht die PJ Harvey maakte naar een nieuw geluid. Waar zij in 2007 met White Chalk mee was begonnen. Ik had al wat van de cd gehoord wat ik al leuk vind, maar ik werd over de streep getrokken door haar optreden bij Jools Holland. PJ Harvey is nou niet echt wat je noemt een goede zangeres, ze is niet toonvast, heeft soms ook moeite om in het juiste ritme te zingen. Maar dat alles maakt haar juist zo leuk. Op Let England Shake staan ook nummer met daarin samples die niet helemaal kloppen. Zoals in Written on the forehead waar een sample van het nummer Blood and Fire van Niney the Observer zit.

4. The Decemberists Een cd die de hemel in werd geprezen. St, Paul draaide dit nummer. Meteen het beste nummer van de uitzending. Jammer dat de rest tegenvalt, maar dit nummer is wel zo mooi dat het in mijn lijstje mag.

5. Fergessen Voor de verandering ook nog iets Frans. Ik kende het helemaal niet. Het is een duo zie http://www.fergessenmusic.com/. 

6. The Sadies ken ik via het onvolprezen Boogie Nights van Stoffer en Bentz. Ik was meteen gegrepen door de sound van deze heren: een mengeling van surf en Byrds, met een melancholieke ondertoon. Onverslaanbaar deze combi.

7. Sandoz Sandoz (Richard H. Kirk) is een soort van favoriet. Niet omdat alles wat hij maakt nou zo goed is, maar omdat het een aantal geniale singles op zijn naam heeft staan. Die singels gegven hem een persoonlijke heldenstatus. Die heeft hji overigens pas heel laat gekregen (ik denk zo rond 2001). Ik kende hem als lid van Cabaret Voltaire. En daar vind ik nou weer niets aan (nog steeds niet). Dit nummer is van midden jaren 90. Ik kende het niet, wilde het toch anderen laten horen en omat het van een verzamelaar uit 2011 komt, mag deze van mij toch op de lijst.

8. Ray Bonneville. De combinatie smokie vocals met wat deprimerende teksten is voor mij altijd een winner. Erg mooie cd dit. En hoe deprimerend is het. Iis de zin “my Daddy said goodbye to the glass on a prison Phone” nu positief of juist niet.

Margot Timmins, Cowboy Junkies

9. Cowboy Junkies die brachten zelfs 2 cd’s uit dit jaar, in wat een reeks van 4 platen moet worden, getiteld The Nomad sereis. Vorig jaar was er het geweldige deel 1. Aan deel 2 kan ik niet wennen en deel 3 vind ik ook minder. Maar daar staat wel weer een klassieker op. Helaas vind ik van de rest van de plaat dat het songmateriaal niet beklijft.

10. Laura Marling. Nog zo’n vrouw met een mooie cd. Ik had ook nog Gillian Welch kunnen toevoegen, maar op een gegevens moment is het aantal vrouwen wel genoeg.

11. Lykke Lu Een ontdekking via Jools Holland. Ik had de cd op de Luisterpaal gehoord en vond ´m wel aardig. Maar ik was onder de indruk van haar optreden,luisterde de plaat nog een keer, en was overstag. Een cd die in de volle breedte goed is

12. De Staat  Nog een Nederlandse band. En het enige echte stevige (nou ja, steverigere) rock nummer in de lijst. Ik noem mezelf rock liefhebber maar het aandeel rock van wat ik luister neemt volgens mij ieder jaar af. Probleem is ook wel dat er teveel rock wordt gemaakt. Dat had ik vroeger al op Lowlands. Als je een hele avond gitaarbandjes hoort, wil je toch echt op een gegeven moment iets anders horen. Bas, drum en gitaar is ook al snel saai. Dan moet de kwaliteit van de performance en liedje echt hoog zijn.

13. Little Axe Nog een cd uit 2010. Pas begin november heb ik deze CD ontdekt. Little Axe maakt bijna 20 jaar platen en deze ( de6^e als ik het goed heb, maar dat weet Gijsbert Kamer beter). Dit nummer is een traditional. In 1993 heeft Skip MacDonald het ook als eens opgenomen. Toen onder zijn eigen naam. Deze versie is iets dikker aangezet, maar in de basis hetzelfde. En dus ook gewoon bijna net zo goed. Het heeft ook heel veel dingen die ik mooi vind: het heeft blues en soul, het is geproduceerd door (reggae) producer Arian Sherwood (geniale producer). De zang is deels van Bernard Fowler, die zijn lidmaatschap van het obscure Little Axe combineert met zingen in de toch iets bekendere band The Rolling Stones, waar hij al meer dan 10 jaar een van de vaste achtergrond zangers is.

14. The Black Keys. En aan het eind van het jaar verrasten The Black Keys met een nieuwe cd. Het is opmerkelijk hoe goed deze twee heren in staat zijn om iedere keer weer hoge kwaliteit af te leveren. De cd’s klinken iedere keer net iets anders zonder dat de essentie van the Black Keys verandert: blues, rock & soul in een lekker korzelig jasje. Echt geniaal wordt het nooit. Maar constant van hoge kwaliteit is het wel.

15. Jimi Hendrix De beste re-issue van 2011: 4 cd's van de 3 concerten in 1968 in Winterland gaf.  Van die concerten is in de jaren 80 al een dubbel lp verschenen. Die staat nog ergens op zolder. Hier hoor je Jimi Hendrix in de volle glorie. Man wat is dit goed!!! Dit nummer was destijds al mijn favoriet.

16. The Sweet Inspirations: Sweet Inspiration - The Songs of Dan Penn & Spooner Oldham is de verzamelaar van 2011. Overigens niet op spotify te vinden. Ik heb de cd nog nooit in zijn totaliteit gehoord. Ik heb gewoon de nummers op spotify gezocht. Dat was omgeveer de helft. Het is een cd met onbekendere songs van Penn en Oldham. Who the hell zijn Dan Pennen Sponner Oldham ? Twee van de grootste songwriters uit de Amerikaanse popmuziek. Hunmeest bekende liedje is waarschijnlijk Do Right Woman van Aretha Franklin. Sweet Inspiration draaiden we oo kmet ons trouwen. En even over de details: leider van deze band was Cissy Houston, moeder van Whitney.

17 en 18 En omdat het altijd leuk is om goede muziek te horen: nog twee ontdekkingen van 2011. D.w.z. geen nieuwe muziek, maar artiesten die ik dit jaar heb ontdekt. De ontdekking van de zomer was Jim Ford. Ik kende hem als de schrijver van het mooie Harry Hippie van Bobby Womack. En ik ging er vanuit dat het een neger was. Hij blijkt hartstikke blank en maakt typische swampmuziek, die merkwaardige mengeling van country, soul en blues die in de jaren 60 in het zuiden van de VS ontstond. Leo Blokhuis heeft een mooie verzameling gemaakt waarin hij de vermenging van zwarte en blanke muziek mooi laat horen. Op die box ook een nummer van Ford. En van december 2011 Pentangle. Ik was op zoek naar wat meer Engelse folk. Ik heb nog wat spotify lijstjes in aanbouw en een lijstje Engelse folk is er 1 van. En zo kwam ik op Pentangle. Ik kende naam, maar niet de muziek. Kan zich moeiteloos meten met oude favorieten als John Martyn, Fairport Convention en Nick Drake.

19 David Eugine Edwards en omdat 2010 in 2011 niet vergeten mag worden, ook in deze lijst mijn nummer 1 van het jaar 2010.Het nummer mag vooral niet worden vergeten omdat het een nummer van superhero Jeffrey Lee Pierce is.