Vanaf het begin (vooral Nothing Compares 2 U) heb ik een hekel aan Sinead O’Connor. Maar sinds een week is dat veranderd. Op nu.nl las ik heel goede recensie van haar nieuwe cd. En stiekem was ik daarvoor al geïnteresseerd in haar cd met Sly & Robbie. Dat is een cd vol met klassieke reggae nummers uit de jaren 70. En zo werd die positieve recensie de aanleiding om eens de Sly & Robbie cd te luisteren. En man….wat is die cd goed. Alles wat ik over Sinead O’Connor ooit heb gezegd, of heb gedacht, trek ik in. Het zijn vooral nummers met een sterk dread gevoel. Als je begrijpt wat ik bedoel. Het zijn nummers waar je de wiet al bijna bij ruikt, maar ook nummers met een sterke politieke lading, langzaam rockend en dreigend. En probeer als Ierse zangeres zoiets maar eens goed te vertolken. Ook al heb je Sly & Robbie achter je. Want dat is nog geen garantie voor succes. Sly & Robbie hebben ook op verschrikkelijke platen meegespeeld, zoals 2 lp’s met Serge Gainsbourg of Infedels van Bob Dylan.
Maar zij doet het geweldig. Ik heb de hoogtepunten van de cd op spotify gezet. Wat niet weg neemt dat de rest ook erg goed is. Alleen haar versie van Curley Locks vind ik niet goed. Dat nummer is ook veel minder dread, maar eerder een vrolijk zomernummer. Het past niet zo goed binnen de rest van het mariaal. Om te laten horen dat de rest ook goed is, heb ik nog een dub-versie van Y Mas Gan toegevoegd. De hele plaat is in een dub versie als bonus later toegevoegd. Soms is een dub erg mooi (zoals Garvey’s Ghost, de dub versie van de lp Marcus Garvey van Burning Spear). En de dub versie van Jah Nuh Dead, ook van Burning Spear verschilt niet zo heel veel van de originele versie, maar misschien komt het door de achtergrond geluiden van een flinke regenbui. De dub versie klinkt veel dreigender.
Het enige wat ik er verder nog aan toe kan voegen zijn enkele originele versies en een nummer van haar nieuwste cd. Die, op basis van dat ene nummer dat ik via spotify kan horen, toch wel veel minder lijkt.
