Week 21

Afgelopen week heb ik een nacht in het ziekenhuis geslapen. En wat doe je op zo’n avond in het ziekenhuis: precies, muziek luisteren.De lijst staat hier. Ik had een Uncut van begin 2011 meegenomen. Die had ik ’s middags uit. En ’s avonds ben ik wat dingen uit dat tijdschrift gaan luisteren. En zo kwam dit lijstje tot stand. Alleen het eerste nummer heb ik niet ter plekke geluisterd. Dat ken ik al van voor tot achter. Maar is het meest toepasselijke nummer voor een nacht in het ziekenhuis: Night Nurse van Gregory Isaacs. In de Uncut stond ook een recensie van 4 (!) live cd’s dubbelcd’s van Jefferson Airplane. Ze werden alle 4 zeer lovend besproken. Dus heb ik het een en ander van die cd’s geluisterd. Van Jefferson Airplane bestaan zo’n stuk of 10 (!) live cd’s, inclusief Woodstock. Maar mij ontgaat toch volledig waarom er zo veel liveplaten van hen zijn. Ik vind ze in 1966 niet zo heel veel anders klinken dan in 1968. Maar ik heb altijd een zwak voor Jefferson Airplane gehad. Vooral voor singles als White Rabbit. Sinds 2007 is It´s No Secret mijn favoriet. Maar na het luisteren van zo veel Jefferson Airplane moest er wel een nummer in deze aflevering. Terry Reid is een geval apart. Eind jaren 60 werd hij door Jimmy Page gevraagd om zanger te worden in zijn nieuwe band. Maar wilde niet en raadde Robert Plant aan. De rest is geschiedenis. Reid had natuurlijk een in commercieel opzicht  waardeloze carrière. Zo schijnt dat te horen. Zijn lp´s zijn ook niet echt Led Zeppelin achtig. 

Eigenlijk hoort Father John Misty niet in de lijst thuis. Die heb ik pas een dag na het ziekenhuis geluisterd. Father John Misty is een pseudoniem voor de ex/drummer van The Fleet Foxes. Zijn cd wordt vergeleken met Gram Parsons, Nick Drake en Skip Spence. Volstrekt idiote vergelijkingen. De plaat mist vooral de emotionele diepgang en lijkt toch vooral op………. The Fleet Foxes. Ik had ´m al geschrapt van mijn lijstjes maar wilde nog een keer luisteren. En toen bleek het een hele goede zondagmorgenplaat te zijn. Dat is wel een hele andere categorie als de heren waar hij mee vergeleken wordt. Gram Parsons maakt niet echt platen om eens rustig de ochtend mee door te komen.

Tot slot nog iets over een nummer dat er niet op staat: On The Wings of a Nightingale van The Everly Brothers. Een van mooiste post Beatle nummers van Paul McCartney. Maar dat staat helaas niet op spotify.

1.       Gregory Isaacs - Night Nurse

2.       Betty Wright – I’m Getting Tired Baby

3.       Jefferson Airplane – High Flying Bird (Live 25-11-1966, We have Ignition)

4.       Steve Wynn – No One Ever Drowns

5.       The Soft Boys – Tonight\

6.       Ray Lamontagne – New York City ‘s Killing me\

7.       Jim Sullivan – Plain As Your Eyes Can See

8.       Terry Reed River

9.       Father John Misty

Week 20

Ik las gisteravond op twitter dat Donald Duck Dunn was overleden. Hij was de bassist van Booker T & The MG’s. Zo speelt hij ook bas op een van de meest opwindende soulnummers die ik ken: Hold On I’m Coming van Sam & Dave. Daarom begin ik daar mee. Verder deze week maar 7 nummers. Maar dat is het voordeel als je zelf kan bepalen hoe lang je show duurt. Ik heb al wat liedjes voor volgende week, maar die pasten niet goed bij deze week.

Verder doet het me deugd dat al meerdere mensen naar Lonely Drifter Karin luisteren.

1. Sam & Dave  - Hold On I’m Coming
2. Revelation Road – Shelby Lynne
3. Older – The Dead Trees
4. Le Renard Et La Belette – Lais
5. Soul Traveler - Lonely Drifter Karin
6. Ou Va Lila Jane - Daphne
7. Default – Django Django

Week 19

Deze week was ik een paar dagen weg en dus een wat latere uitzending van mijn soort van radio. Hoewel niemand mij die vraag heeft gesteld geef ik er wel alvast een antwoord op. Ik heb een heleboel lijstjes en met een beetje inspiratie voeg je zo wat samen en dat gemengd met een dosis toeval levert wat leuks op. Zoals het feit dat ik wat Krautrock luisterde vorige week. Ik zag volgens mij ergens een naam van een Duitse band voorbij komen. Zo herinnerde ik me dat een vierend vroeger een lp van Eroc had. En zijn bekendste nummer kwam toevallig na een nummer van Mark Hollis en ik vond het wel goed samengaan. De lijst van week 19 begon met het in de shuffle afluisteren van mijn favorieten. En toen ik daar een nummer van Yusef lateef hoorde ben ik de hele cd gaan luisteren. Lateef is mijn grootste jazz ontdekking van de laatste jaren. Iemand die ook in de beboptijd begon. En nu mijn favoriete bebopper. Dat nummer van Lateef is heel rustig en daar pasten een aantal dingen goed bij. Het moest een lijstje worden met veel aandacht voor stilte. Mark Hollis staat er in omdat een Talk Talk lp net is heruitgegeven. Ook ergens op een playlist stond een nummer van Michael Rother. Daar heb ik begin jaren 80 een lp van opgenomen. En die is wel blijven hangen. Een paar maanden terug heb ik weer wat Duitse dingen zitten luisteren en Michael Rother was er een van.

Ook nog wat nieuw werk zoals de nieuwe cd van Gravenhurst, een band die ik een paar jaar terug heb ontdekt. En een nummer van Anais Mitchell. Een mooi nummer met als enige minpunt dat haar scherpe wat kinderlijke klinkende zang er niet zo heel goed bij past. Arve Henriksen’s naam kwam ik vorig jaar tegen in een stuk in de NRC over Noorse jazz. Dit nummer staat dus al bijna een jaar in mijn lijst favorieten.

En het regende gisteravond ook nog eens de hele avond en zo ontstond een perfect lijstje voor een regenachtige avond.

Playlist

1. Yusef Lateef – Rosalie
2. Arve Henriksen – Chiaro
3. Mark Hollis – The Watershed
4. Eroc – Norderland
5. Gravenhurst – Circadian
6. Anais Mitchel – Coming Down
7. Michael Rother – Feuerland
8. Sidsel Endersen – Nightsong
9. Agnes Buen Garnas & Jan Gabarek - Rosenfole

Week 18

2012 begint een beetje op stoom te komen. Eindelijk wat cd’s die een plek kunnen krijgen naast de stokoude Leonard Cohen. Het rijtje is nog wel beperkt, maar dat komt vooral omdat ik nog lang niet alles goed heb kunnen luisteren, als ik daar überhaupt nog aan toe kom. Maar dat neemt niet weg dat ik nu een mooi lijstje met nieuwe cd’s heb. Dankzij de onvolprezen Jools Holland. Ik was hem een paar jaar wat minder aan het volgen, maar het is toch wel een goed programma.

Ontdekking tot nu toe is Beth Jeans Houghton. Een Britse met een typisch Britse arty uitstraling. Ze speelt een soort psychedelische folk, die ook breekbaar en lief en som wat bombatisch is.

En de nieuwe Jack White is erg goed.

Naar aanleiding van de nieuwe Woven Hand staat er in deze lijst ook wat harde bombastische rock. Want daar is niets mis mee. Zeker als je het zo gedreven en apocalyptisch als David Eugine Edward doet. De live cd is overigens opgenomen in een kerk in Ottersum. David Eugine Edward deed me denken aan The Tea Party. En hij klinkt natuurlijk vooral als Jeffrey Lee Pierce. Daarom ook weer een nummer van die cd. Barry Ademson deze keer, ook ex Bad Seed overigens.

En als afsuioter weer iets minder bombastische rock van The Television Personalities, Zo goed als Don’t the kids just love it werd het niet nooit meer, maar dit is ook echt wel leuk. Het is ergens ook wel weer triest. Maar juist dat typische Britse maakt het zo leuk,. Het is matig gespeeld en gezongen maar zeer eerlijk en charmant.

1. Jack White – Wheep themselver to sleep
2. Beth Jeans Houghton - Humble digs
3. Alice Smith – Fake is the new real, even nog wat anders tussen door R&B van een paar jaar terug
4. Isbells – Heading for the new born (leuke pop)
5. Drendan Benson – Happy most of the time (speelt samen met Jack White in the Raconteurs)
6. Woven Hnad – Swedisch Purse
7. The Tea Party – The Bazaar
8. Barry Ademson – I Wanne Be with you
9. Television Personalities – Sad Mona Lsa