Vorige week bedacht ik me
dat het wel leuk is om een soort best of te maken van de lijstjes die ik de
afgelopen jaren heb gemaakt. En het blijkt ook nog eens 2 jaar geleden te zijn
dat ik ben begonnen. Op 5 maart 2012 publiceerde ik mijn eerste playlist op
facebook. Het Lijstje van de week.
Mijn idee hierbij was om
alleen nummers te nemen die ik via spotify de afgelopen 2 jaar heb leren kennen
en die een onuitwisbare indruk in mijn geheugen hebben gemaakt. En dat lijstje
had ik binnen 10 minuten gemaakt. Het zijn dus nummers die ik de afgelopen
jaren heb “ontdekt”. In bijna alle gevallen gaat het om artiesten die ik nog
niet kende. In die categotrie zij dit de nummers die ik het meest heb gehoord.
Steeleye Span – Gaudete
Ik begin met een kerstliedje.
Steeleye Span ken ik al heel lang. Eigenlijk vanaf Alround my hat uit 1975. Ik
kan me zelfs het Top Pop filmpje nog herinneren. Ik heb ook al weer heel lang
gelden de cd Please to See the King
(1971) gekocht. En daar vond ik niets aan.
Mijn belangstelling ontstond pas weer toen ik bij Stoffer en bentz een versie
van Black Jack Davy gezongen doorThe White Stripes hoorde. Toen ik dat nummer
wilde downloaden kwam haalde ik ook een versie van Steeleye Span van internet
af. En dat werd mijn favoriete versie. En daarom heb ik ergens de afgelopen 2
jaar een verzameling van allerlei lp’s geluisterd (link). En daar was ik nog
meer van onder de indruk. Waarom ik nou juist dit nummer zo leuk vind weet ik
niet. En ik ga ook geen poging doen om het te analyseren
2. Mochebaa – Blood Like Lemonade
De toelichting wordt vooral
een verhaal over het ontdekken van de nummers. Dit is trip hop in de traditie
en uit de tijd van Massive Attack en Tricky. Het was een spotify suggestie.
3. Ray Bonneville – Night Walker
Deze plaat ken ik via
krenten uit de Pop. Een zeer informatieve website met iedere dag nieuwe cd recensies. Het is iemand van mijn leeftijd (hij is van 1965) en ook wel een
vergelijkbare smaak. En, ook heel belangrijk, vergelijkbare muzikale
herinneringen. Over Top Pop, de foute platen die je in de jaren 70 leuk vond
etc. Ik weet alleen niet waar hij de tijd vandaan haalt om zo veel cd’s te
luisteren. Zijn jaarlijstje 2012 bestond uit de 50 (!!) beste cd’s van dat
jaar. Ik ben al blij als ik tot 10 kom. Ray Bonneville klinkt als een ruwe
zeebonk met een alcoholprobleem. Het contrast met zijn uiterlijk kan bijna niet
groter. Het is een wat oudere man met een leesbril en een gedistingeerd baardje. Een terugkerend fenomeen is de trouwens het missen van concereten. Net
toen ik ging kijken of hij misschien ook nog concerten in Nederland gaaft,
bleek dat hij een maand eerder in de buurt was geweest.
4. The Sadies – Waht’s left behind
Kan ik kort over zijn. Goede
roots rock, zoals eerst gehoord bij Stoffer en Bentz. Ik mis de heren nog steeds.
5. Eefje de Visser – trein
Ontdekking via de
luisterpaal. Ik ben nog nooit zo gegrepen door een Nederlandstalige artiest
als zij. Het was liefde op het eerste gehoor.
6. Lonely Drifter Karen – Soul Traveller
Ik heb geen idee hoe ik hier
aan ben gekomen. De rest van de cd vind ik ook een stuik minder. Maar dit
nummer blijft in mijn hoofd rondspoken. Het is het soort muziek die ik erg leuk
vind.
7. Senead O Connor – Downpressor man
Ik ben helemaal geen fan van
haar. Vond een nummers als Troy en Nothing compares to U niets aan. Maar ik ben
dit gaan luisteren omdat het met Sly & Robbie is. De cd is al wat ouder
maar ik kan me nog steeds de recensie van het concert herinneren. Vooral omdat
ik me realiseerde dat ik een mooie kans voorbij had laten gaan om Sly &
Robbie nog weer eens aan het werk te zien.
Wat opvalt aan de plaat is
dat ze vooral de strijdliederen covert. Dus nummers die gaan over de
onderdrukking van slaven en de positie van afrikanen op Jamaica. De hele cd
heeft ook wel een vrij strijdbare toon. Die in dit nummer helemaal opvalt “where
you gonna funckin’ run to”
8. Alexi murdoch – Breathe
Typisch voorbeeld van iemand
die ik bij toeval tegenkwam. Ik zocht naar muziek van een Noorse singer
songwriter (zijn naam is me ontschoten) en kwam op een site terecht met allemaal onbekende singer
songwriters. Dit nummer stak er ver bovenuit.
9. Lianne La Havas - Forget
Eigelijk een van de weinige artiesten die ik via een recensie in de krant (NRC) heb ontdekt. Dat wil zeggen dit nummer, de rest is niet zo veel aan.
10. Shelby Lynne – Revelation Road
Dit is natuurlijk gewoon een
grote naam. Speciaal op gaan letten door het pluggen van Martijn Stoffer op
facebook.
11.
Florence & The
machine – That’s what the water gave me
The ook een redelijk
succesvolle artiets inmiddels
12.
Allah-Las – Tell me (What’s on your mind)
Dit hoorde ik op de spotify playlist van het inmiddels ter ziele gegane programma De Avonden op radio 6. Ik dacht dat het een briljante single van een
mij totaal onbekend jaren 60 bandje was, maar het is gewoon van anno 2012. En
ook al klinkt het retro een goed liedje blijft een goed liedje. En dit is een
heel goed liedje, heel goed uitgevoerd, En toen ik ging kijken of ze in
Nederland concerten gaven, kwam ik er achter dat ze de dag ervoor in Utrecht
waren geweest. De recensies waren (gelukkig) niet heel positief.
13.
The Who – I’m One
Omdat ik nooit iets leuks
van The Who kon vinden ben ik Quadrophenia eens gaan luisteren. Is best een
goede plaat.
14.
Gotye – Somebody that I used to know
Omdat ik ook wel eens hits
luister
15.
Will Kimbrough – You Can’t come home
Dit is van de zeer geode
blog
16.
Beth Jean Houghton & The Hoovers of destiny – the
barely skinny bone tree
En
dit is, net als het volgende nummer een ontdekking via Later….with Jools
Holland
 |
| Beth Jean Houghton |
17.
Little Roy – About a girl
Er zijn heel veel reggaecover
albums (Dylan, Beatles, Stones). Maar Nirvana is niet echt een voor de hand
liggende keuze. Het grappige is dat het toch geloofwaardig blijft. Nirvana
lkiet natuurlijk zwelf met hun MTV Unplugged plaat horen dat hun nummers in een
andere context ook heel goed klonken. En About a girl kan ook heel goed met een
reggae ritme en blazerssectie.
Lijstje 24 begint al steeds langer te worden. Dus ga ik ‘m
maar eens publiceren. Deze week een mix van nieuwe dingen (Nick Waterhouse, Kelis
met een verrassend goed nummer, nieuwe van 2012 favoriet Ray Bonneville),
enkele oude favorieten Jack Bruce (altijd goed, dwz er zit bij hem altijd wel
iets heel erg goeds tussen de middelmaat waarvan hij ook veel heeft gemaakt),Michael
Nesmith, Rachel Ries. En enkele oude nummers die ik bij het terugluisteren van
alle lijstjes tot nu toe, nog wel eens wilde horen. En vond dat jullie die ook moesten
horen. In het midden een stukje reggae. Ik ben een groot fan van Scientist. Die
maakt met de roots radics band en producer Junjo Lawes in de jaren 80 een aantal (heel veel) platen. Scientist
zorgde voor de dub versies. Die dubs zijn heel kaal. Vaak niet meer dan drum en
bas. Maar Scientist weet er iets mee te doen waardoor die leegte zich vult met
de magie van de eenvoudige studio en de kwaliteit van de muzikanten. Behalve
drum en bas hoor je stukjes orgel en gitaar. Dat heeft hij weer ergens anders
van gejat. Het is het zogenaamde Real Rock Riddim. Dat orgeltje en gitaartje is
door honderden (ik overdrijf niet) mensen gebruikt. Reggae was het eerste genre
waarin gesampled werd. Ook al bestond die term (en ook de techniek) nog niet. Maar
veel instrumentale nummers zijn en worden eindeloos hergebruikt. Als een
voorbeeld van een ander gebruik van het real rock Riddim daarom een nummer van Junior
Murvin. Over real rock heb ik al eerder wat verteld op mijn blog. 
