En nog wat later bleek dansen op lange hypnotiserende stukken ook erg leuk. Zeker inde house was een deel van de lol toch ook dat je een hele avond in een zelfde soort sfeer bleef. Waarbij het wel de kunst was dat een dj er voor zorgde dat het niet al te saai werd.
Ik moest denken aan die repeterende muziek die ik vroeger luisterde, tijdens het lezen van het boek : Hoe muziek werkt van David Byrne. Daarin beschrijft hij ook hoe hij muziek wilde maken door grooves te creëren. Dat was in de popmuziek van de jaren 80 niet echt gewoon, maar gebeurde zeker in de periode daarvoor wel veel. En vanaf de komst van de house begon het ook weer wat normaler te worden om langere nummers te maken. Over dat boek van Byrne valt trouwens een heleboel te zeggen. Laat ik het er voorlopig maar even op houden dat het het eerste overtuigende (post) post moderne boek is over popmuziek is.  |
| Hawkwind in 1973 met rechts naast elkaar Dave Brock en Lemmy |
Dan iets over de muziek die je hier hoort. Voor de meeste mensen is dit niet om aan te horen. Maar ik hou er wel van. Zo af en toe. Het zijn voornamelijk nummers ik in de loop van de jaren ben gaan waarderen. Ik was zeer verrast dat er een nummer van Warrior on the edge of time van Hawkwind op Spotify staat. Die lp is moeilijk te vinden. Ik was al helemaal verrast door de kwaliteit van het nummer. Het was jaren geleden dat ik het had gehoord. Het voldeed helemaal aan wat ik wilde, lang, hypnotiserend en met voldoende muzikale afwisseling. Begin jaren 70 waren er genoeg hippiebands die zo lange nummers speelden. Maar ik kan me er niet echt veel interessante platen van herinneren. Tenzij je een drumsolo van 10 minuten, zoals In-A-Gadda-Da-Vida, leuk vind. Dus heb ik vooral gezocht naar andere inspiratiebronnen. En dan kom je al snel bij James Brown uit. Ik zag laatst een documentaire over hem. Daarin werd duidelijk dat James Brown onder meer de gitaarlickjes die normaal gespeeld werden zodat de zanger iets aan het publiek kon vertellen gewoon opnam in een studionummer. Dat had nog nooit iemand gedaan. Mooiste uitspraak in de docu is van Pee Wee Ellis: “He was a tiran”. Wat het verbindende element van al deze nummers is, is het ritme. Het is vooral een ode aan een paar enorm goede drummers. Luister eens naar de geweldige drum-track van See baba Joe van The Wailing Souls. Dit is Style Scott op zijn best. In een lekker harde knallende productie van Junjo Lawes. Het is een 12” versie, waarin ze de dubversie achter de singleversie hebben geplakt.
 |
| Style Scott |
Andere topdrummers die je hier hoort zijn John "Jabo" Starks (James Brown), Keith LeBlanc (Little Axe, maar ook Sugarhill Gang en Seal’s Killer), Simon King (Hawkwind, samen met bassist Lemmy Kilmister) en niet te vergeten Tony Allen, de drummer van Fela Kuti, waarvan het verhaal gaat dat Fela Kuti drie drummers nodig had als vervangers van hem in zijn band.
- Talking Heads – (Nothing But) Flowers
- Little Axe - Another Sinfull Day
- The Wailing Souls - See Baba Joe
- The JB’s - Doning It To Death
- Funkadelic – Cosmic Slop
- Marvin Gaye – A Funky Space Reincarnation
- Fela Kuti – He Miss Road
- Franco – Mario
- Cabaret Voltaire – Yashar
- Hawkwind – Magnu
- Todd Terry – Van You Party?
- Trusme – Sweet Mother
- Michael Rother – Feuerland
- Jah Wobble (Feat Natasha Atlas) – Erzulie
- Bombay Dub Orchestra – The Orange Terrace
- Thievery Corporation – The Supreme Illusion
 |
| Jah Wobble |
