Lijstje 49: Roky Erickson

In oktober 2001 schreef ik in een mail aan de VPRO (nav mijn favoriete live lp’s, met op 1 uiteraard Roky Erickson) het volgende: “Ik vrees dat ik Roky Erickson wel nooit meer live zal zien”. Het lijkt erop, bijna 15 jaar later, dat het toch nog gaat lukken.

Wanneer ik Roky Erickson voor het eerst heb gehoord weet ik niet meer. Wel wanneer ik de eerste lp recensie van een lp van hem heb gelzen. Dat was van de eerste sololp van hem (Roky Erickson and the Aliens uit 1980). Ik las de recensie (in de OOR) in de aula van de GSGD. De recensie was niet erg positief. Mijn fascinatie voor hem is ook pas veel later gekomen. Ergens in de jaren 90. Vooral zijn live lp Castin’ The Ruins was destijds een grote favoriet.

Roky Erickson receiving a lifetime achievement award 

from Billy Gibbons (ZZ Top) at the Austin Music Awards (2008)

Over Roky Erickson is veel geschreven. Vooral omdat zijn leven zo tragisch is. Hij werd opgepakt voor drugsbezit. Zijn advocaat stelde voor om hem gek te laten verklaren (plea for insanity). Dat gebeurde. En vervolgens zat hij een paar jaar in een inrichting waar hij onder meer electroshock treatment kreeg. Hij kwam veel gekker uit de inrichting dan hij erin ging. Hij zei dat een Martiaan zijn lichaam had overgenomen, hij werd gearresteerd omdat hij de post van de hele buurt verzamelde en leefde een tijd in een hut waar de hele dag meerdere tv’s aanstonden om de stemmen die hij hoorde te verdrijven. In de jaren 80 en begin jaren 90 heeft hij nog wel een aantal goede, maar onevenwichtige lp’s gemaakt.

Geld verdiende hij niet. Hij tekende altijd de verkeerde contracten. In 2001 kreeg zijn jongere broer de zeggenschap over hem Tot die tijd had zijn moeder dat. En die weigerde medicatie. Vanaf 2001 kreeg hij goede medicatie en sindsdien gaat het een stuk beter met hem.

1. The Spades – We Sell Soul (de B kant van zijn eerste single)
2. The 13th Floor Elevators – You’re Gonna Miss Me
3. The 13th Floor Elevators – Reverberation (Doubt)
4. The 13th Floor Elevators – She Lives (In A Time Of Her Own)
5. Roky Erickson – Click Your Fingers, Applauding The Play
6. Roky Erickson – Burn The Flames
7. Roky Erickson – I Have Always Been Here Before
8. Roky Erickson – You Don’t Love Me Yet
9. Roky Erickson – Two Headed Dog
10. Roky Ericksonthe Wind And More (Live)
11. Roky Erickson – True Love Cast Out All Evil

Lijstje 48

“ Wild is the wind” staat op Bowie’s Station To Station. Ik kende het alleen van Nina Simone. Het origineel blijkt een prachtige melancholische ballad te zijn. Johnny Mathis is een MOR zanger, maar in dit nummer klopt alles. Het is niet zo gek dat David Bowie dit coverde. Ook Nina Simone zelf komt in dit lijstje voorbij. Met een cover van een countrynummer. Om te laten horen hoe ze zo’n nummer helemaal naar zich toe kan trekken, heb ik het origineel er achter gezet. Dat origineel is ook niet te versmaden zo goed. Daarna nog een keertje Bob Dylan. Ik vind zijn bootleg cd’s minstens net zo goed als zijn originele lp’s. En hoe goed Dylan ook is, er zijn genoeg covers die op dezelfde hoogte staan als de originelen. De vraag wat beter is, de cover of het origineel, vind ik niet zo interessant. Dylan covers leveren nog steeds vaak hele mooie muziek op. Willie Nelson heeft een paar hele goede Dylan covers op zijn naam staan. Van de film Broke Back Mountian, je weet wel die homocowboyfilm, vond ik de aftiteling het mooist. Daaronder zit een prachtig nummer van Willie Nelson (He was a friend of mine). Dat heb ik al eens in een lijstje gezet. Op 17 september 2013 om precies te zijn. Daarom nu een andere Dylan cover. Uit de Dylan biopic.

Zeker uit de jaren 70 ken ik veel meer muziek van papier dan van horen. Over heel veel lp’s heb ik ooit wel wat gelezen, of ik heb de hoezen gezien. Maar de muziek nooit gehoord. Will the circle be unbroken is zo’n lp die ik wel ken uit de bakken, maar nooit had gehoord, Spotify is de ideale manier om ze eens te luisteren. En zoals ik al verwachtte is het een hele mooie lp. De naam Hank Snow ken ik ook wel. Het is een van de grootste country sterren uit de jaren 40 en 50. Maar ook daar had ik tot voor kort nooit iets van gehoord. Ook weer geheel ten onrechte blijkt. Ook zijn er lp’s die ik niet vaak genoeg kan pushen. Zoals Roots van The Everly Brothers. Minstens net zo goed als de eerste Gram Parsons lp’s. Een werkelijk meesterwerk uit de eerste generatie countryrock lp’s.

She moves through the fair is het allermooist in de versie van Sandy Denny. Maar het is oneerlijk om een vergelijking met Sandy Denny te maken. Dat verliest iedereen. Sandy Denny komt ook niet zo heel vaak voor in mijn lijstjes (1 keer om precies te zijn). Dat komt omdat ik vaak helemaal stuk ben na een nummer van haar. Bijna alles wat ik daarna luister valt dan in het niet. Dan zou ik een lijstje moeten maken met alleen Banks of the Nile. Als ik dat nummer heb gehoord blijf ik nog steeds verbijsterd achter. De live versie van Stranger then kindness van Nick Cave vind ik veel beter dan de studio-uitvoering. You’re funaral my trial is nooit een lp van Nick Cave geweest die mij geïmponeerd heeft. Als afsluiter een nummer van Melody Margot, die een van de beste cd’s van 2015 heeft gemaakt.

1. Johnny Mathis – Wild Is The Wind
2. The Greenhornes – There Is An End
3. Nina Simone – Mr. Bojangles
4. Jerry Jeff Walker - Mr. Bojangles
5. Bob Dylan – Nobody ‘Cept You

   

   Melody Gardot

6. Willie Nelson & Calexico – Senor
7. Nitty Gritty Dirt Band – Will The Circle Be Unbroken
8. Hank Snow – The Convict And The Rose
9. The Everly Brothers – Shady Grove
10. The Chieftain feat Sinead O Connor - She Moves Through The Fair
11. Nick Cave – Stranger Than Kindness
12. Melody Gardot – Preacherman
13. Ray Bonneville – What Katy Did