Lijstje 84

Ik zit al een tijdje te worstelen met verschillende lijstjes. Misschien komt het wel doordat ik zo weinig lijstjes maak dat ik een beetje de controle kwijtraak. Ik wil te veel in een lijstje kwijt. En omdat ik lang wacht met het afmaken krijg ik steeds smeer muziek die zich ook moeilijk laat verenigen. Misschien is het leeftijd, dat je steeds bedachtzamer wordt, of gewoon tijdgebrek of besluiteloosheid. Ik begin ergens aan en dan hoor ik weer andere dingen en zo neem ik niet de tijd om even een lijstje te maken.

Daarom nu het eerste van wat (misschien) een serie wordt. De inspiratie is een nummer van Jan Gararek. Het is een jazz nummer dat Folk Song heet en ook duidelijk invloeden daarvan heeft. Zoals sommige mensen misschien weten ben ik een groot Jack Bruce fan, daarom hier ook een nummer van hem. En begin jaren 70 waren er meer mensen geïnspireerd door folk en jazz. Waar je dat zeker terug hoort is bij Nick Drake. En omdat jazz vaak instrumentaal is, bij deze een instrumentaal nummer van deze geweldige zanger. Wat ik verder zoek is dat er in een lijstje een flow blijft zitten. Doordat de lijst te lang werd, dreigde die eruit te verdwijnen. Daarom heb ik hem ingekort. Waar ik me vooral over verbaas is de melanchologie die het nummer Venceremos van Working Week bij me oproept. Ik kan me de single helemaal niet zo herinneren. Het komt uit 1984 en het is alsof het nummer me meteen terug roept naar de tijd. Wat vreemd is voor een nummer dat ik me helemaal niet zo kan herinneren uit die tijd. Maar zodra ik het hoor zie ik beelden voor me van een verlaten Waalkade in een koude herfstavond. In de jaren 80 was de Waalkade nog helemaal leeg ’s avonds. Er was geen horeca, alleen huizen en de stilte van de rivier.

Even terzijde: wat de laatste jaren heel weinig in mijn lijstjes komt is reggae. Ik weet niet hoe dat komt. Ik luister er niet zo veel meer naar. Ik heb ook nog hele bakken met nummers van singer songwriters, maar omdat ik relatief weinig jazz in mijn lijstjes had zitten, ga ik daar nu wat meer aandacht aan besteden.

1. Jan Gabarek – Folk Song
2. Thirteen Moons – Going Against The Tide
3. Nick Drake – Sunday
4. Trygve Seim – Katya’s Dream 
5. David Sylvian – Nostalgia
6. Jack Bruce – Can You Follow
7. Anders Holm – He Who Sings He Who Shines
8. Matthew Halsall – It’s What We Do
9. Working Week – Venceremos
10. Bobo Stenson Trio - Don’s Kora Song

Lijstje 83: Blues

Ik heb een heleboel idolen. Ik hou vooral van die mensen die het allemaal net niet aankunnen. En die hoge pieken helaas afwisselen met diepe dalen. En daar soms ook niet meer uitkomen. Zoals Peter Green, de oprichter van Fleetwood Mac. Maar in het begin met Fleetwood Mac heeft hij een aantal briljante momenten. Zoals dit nummer. Ik kan het niet beschrijven, je moet het gewoon horen. Ik ken het werk van peter green met Fleetwood Mac niet eens zo heel goed (zo veel briljants heeft hij nou ook weer niet gemaakt). Toen ik nummer hoorde deed het me meteen aan het nummer van Robert Cray denken. Alleen dat is een cover van een Howlin’ wolf nummer. Cray heeft heel slim de melodie en het gevoel van Peter Green gecombineerd met de tekst van Howlin Wolf. Als je daarna het origineel hoort krijgt de tekst wel plotseling een veel dreigendere lading. Dat kan ook niet anders. Want zodra Howlin Wolf zijn mond opendoet is de dreiging nooit ver weg. Peter Green komt drie keer voor in de lijst. Eerst als bij Fleetwood Mac, het nummer is overduidelijk van hem, ook door Green gezongen. Dan hoor je hem als gitarist bij John Mayall hem als laatste hoor je een nummer van een soloproject van hem. Dat laatste klikt, gezien zijn mentale staat, best wel goed. Om nog even een verband te noemen: drummer Cozy Poweel begon zijn carriere bij Jeff Beck, daarna kwamen een heleboel bands zoals Rainbow en Whitesnake en hij speelde ook nog een tijd in Peter Green’s Splinter Group
Toen ik mijn openingstrio had wist ik dat het een blues lijstje zal gaan worden. I heb er van alles opgezet. Van oud naar nieuw, van blank naar zwart. Het nieuwste nummer is van The Black Keys uit 2019. 
Otis Taylor is een zwarte blueszanger, die al decennialang (minstens 2) prachtige blues platen maakt. Vooral omdat het geen clichéplaten zijn. Als je al 40 jaar blues luistert dan wil je wel eens wat anders dan de standaard schema’s. Hey Joe komt van een lp die heet Recapturing the Banjo. Waarop inderdaad de banjo centraal staat, maar ook prachtig gitaarwerk. 
Tot slot een guilty pleasure: “Man on the silver mountain van Rainbow. Ik ben een fan van Ronnie James Dio. Al heel lang. Ik kan me herinneren dat ik dit nummer voor het eerst hoorde bij Paul van de Bosch. Hij had het niet zelf, maar ik kwam het tegen in de platenkast van een huisgenoot (die niet thuis was). Dit is niet de versie van de lp On Stage maar van een lp met een registratie van een concert uit dezelfde tour. Deze versie klinkt wel een stuk ruiger. Wat wel jammer is dat die hardrockers er van die rare dingen tussendoor gooien, zoals hier een heel saai stukje bluesrock. Doodzonde. Na 7.33 minuten moet je gewoon stoppen met luisteren. De rest is niets aan. De live versie is wel vele malen beter dan de studioversie. Die klinkt erg tam. Potverdorie wat een zanger is die man toch. Luister ook naar nummers als Kill the king of Black Sabbath klassiekers als Heaven and Hell en Neon Nights. De tekst is overigens verschrikkelijk. Ik let nauwelijks op teksten en ze vallen me vooral op als ze erg slecht zijn. Ronnie James Dio is zo’n componist. Wat dacht je van “I'm a wheel, I'm a wheel, I can roll, I can feel” of de tekst “I'm the day, I'm the day, I can show you the way”. Goed he. Jim Capaldi van Traffic kon ook van die tenenkrommende tekstschrijver, zoals in Rainmaker: “ rainmaker, make me some rain, make all my crops grow tall”. 

1. Fleetwood Mac – I Loved Another Woman
2. Robert Cray – Who’s Been Talking’
3. Howlin’ Wolf - Who’s Been Talking’
4. Ray Bonneville – Next Card To Fall
5. Black Keys – Lo/Hi
6. Fenton Robinson – As The Years Go Passing By
7. John Mayall & The Bluesbreakers - Jenny 
8. R.L. Burnside – Someday Baby
9. Jimi Hendrix – Angel
10. Elmore James – The Sky Is Crying
11. Marc Lanegan - Don't Forget Me
12. Buddy Guy – When My Left Eye Jumps
13. Junior Wells & Buddy Guy – You Don’t Love Me Baby
14. Muddy Aters – Feel Like Coming Home Again
15. Nirvana - Where Did You Sleep Last Night
16. Otis Taylor – Hey Joe
17. Little Walter – Off The Wall
18. Jeff Beck – Going Down
19. Peter Green Splinter Group – Dangerous Man
20. Little Axe – Grinning In Your Face
21. Rainbow – Man On The Silver Mountain 

Lijstje 82

De afgelopen jaren luister ik steeds meer naar Jazz. Dat heeft zeker te maken met de liefde. Voor een deel is het een hernieuwde kennismaking met oude bekenden en voor een nog groter deel is het een ontdekkingsreis met allemaal nieuwe namen. Ik zal hier nooit de detailkennis van opdoen die ik van de popmuziek heb. Ik hoor nog steeds veel mooie muziek van muzikanten die me niets zeggen en van namen die ik waarschijnlijk ook snel weer vergeet. Spotify helpt wat dat betreft ook niet. Als je een cd in huis hebt dan hou je bij het beluisteren toch minstens twee keer de cd in je handen en dan kijk ik ook altijd wat er op de hoes en het boekje staat. Dat heb je bij Spotify niet. 
In dit lijstje staan dan ook heel veel namen die me niets zeggen. Ik weet ook echt niet meer hoe ik aan de namen kom. Het is zoals meestal een kwestie van grasduinen. Geholpen door de discover weekly van Carin waarin de meest exotische namen voorkomen. Ook voor haar overigens. 
Ik heb verder wel wat dingen die helpen bij mijn keuze. Zoals mijn liefde voor ECM. Dat is wel een soort kwaliteitsstandaard. Hoewel het soms te zweverig is. En het is prettig om in een lijstje wat andersoortige dingen te doen, zoals in dit lijstje een nummer van Santana. Het is afkomstig van Santana III. Die lp kende ik helemaal niet. Ik vind Abraxis zo goed dat voor mij alles war daarna komt alleen maar kan tegenvallen. Dat is natuurlijk ook zo. Abraxis vind ik echt een meesterwerk. 

1. Donald Byrd – Out of this world
2. Airelle Besson – O Grande Amor
3. Joonas Haavisto – Sitka
4. John Surman – Autumn Nocture
5. Santana – Guajira
6. Joachim Kuhn – Sleep on it
7. Aaron parks – Small Planet
8. Nicola Conte – a time for spring
9. Clifford Brown – George’s dilemma
10. Aretha franklin Good to me as I am to you
11. Jean Louis Murat – Tous Mourus
12. Matthew Halsall – the sun in September
13. Laura Jurd – Stepping back
14. Sinead o Connor – my man ‘s gone now
15. Zara McFarlane – East of River Nile

Lijstje 81

Ik was me gisteren weer eens aan het verdiepen in de wondere wereld van Sun Ra. Al vanaf mijn 18e heb ik een fascinatie voor de goede man. Vooral omdat zijn muziek werkelijk nergens op lijkt, het een mengeling is van niet om aan te horen dingen met wonderschone en vreemde speelse elementen. Wat ik aan het luisteren was, was een cd met zijn singles. En daar staat een heel mooi en vooral opwindend en dansbaar nummer op. Het deed me denken aan Screamin’ Jay Hawkins. Jaren 50 Rhythm & Blues is een genre dat in mijn lijstjes niet veel voorkomt. Ik hou er wel erg van. Dat komt vooral door 2 lp’s die ik erg veel gedraaid heb: Altantic Rhythm & Blues vol. 3 en een verzameling van 3 lp’s met de geschiedenis van de Rhythm & Blues uit New Orleans. Deze lp’s bevatten alle klassieke R&B hits uit die stad. Helaas zijn die lp's nooit op cd gezet. Ik ben nog nooit een beter overzicht van deze stroming tegen gekomen. Gelukkig is er iemand die een playlist heeft gemaakt waarop juist deze nummers staan. Ik heb mijn studietijd duidelijk vooral gebruikt om muziek te luisteren. Na 25 jaar kon ik de tekst van “Don’t you just know it” nog steeds bijna letterlijk meezingen. 


Toen ik ’s avonds het lijstje nog eens door mijn boxen liet knallen kon ik niet meer op mijn stoel blijven zitten. Dit is bij uitstek dansmuziek. Vooral de energie van Little Richard sprak me al aan op mijn 14e en vind ik nog steeds geweldig. Ik hoor in de house uit Detroit en Chicago ook de opwinding terug van dit soort nummers. 
Dus: move your ass and dance.

Tot slot vergeet niet dat je hier de originelen hoort van nummer side je meestal in andere versies kent, zoals bijvoorbeeld The Twist en Fever. 

1. Screamin’ Jay Hawkins  - Aligator Wine
2. Sun Ra & Yochanan – The Sun Man Speaks
3. Sikcks Mcgee – Dinkin’ Wine Spo-Dee-O-Dee
4. Jimmy Liggins – Drunk
5. Big Joe Turner – Shake Rattle And Roll
6. The Robins – Smokey Joe’s Cafe
7. The Clovers – Devil Or Angel
8. Lavern Baker – Jim Dandy
9. Ruth Brown – Lucky Lips
10. Little Richard – The Girl Can’t Help It
11. Tiny Bradshaw – The Train Kept-A Rollin’
12. Big Mama Thornton Hound Dog
13. Wilbert Harris – Kansas City
14. Hank Ballard – The Twist
15. Little Willy John – Fever
16. Johnny Otis - Willie And The Hand Jive 
17. Huey “Piano” Smith – Don’t You Just Kno Wit
18. Clarance “Frogman” Henry – Ain’t Got No Home
19. Dixie Cups – Iko Iko. 

Lijstje 80

Dit lijstje heette eerst lijstje Pay it all back vol 7. Pay it all back is een serie niewue nummers van het On-Sound label van producer Adrian Sherwood. Deel 6 kwam uit in 1996 (daar luisterde ik wel naar!). Deel 7 komt dus na ruim 20 jaar uit. En verschilt qua geluid en artiesten niet veel van deel 6. Erg ouderwets dus, maar ik vond het destijds mooi en deze is ook mooi. Ik wilde verschillende nummers van deze plaat in mijn lijstje opnemen. Uiteindelijk werd het maar een nummer: een nummer van Sherwood’s dochter Denise. Wel staat er nog een andere Adrian Sherwood productie op, namelijk een nummer van Mark Stewart. Toen ik Liberty City van de lp “Learning to cope with cowerdice” voor het eerst horde dacht ik “wat is dit?”. Het is reggae maar op een totaal andere manier dan de reggae die uit Jamaica komt. Nu is er een lp uit met restopnames van die sessies. Die opnames zijn een stuk grilliger. Ze missen de songstructuur die er voor zorgde dat “Learning to cope with cowerdice” direct bij mij binnenkwam. 

Het meest interessant van deze lijst vind ik misschien wel het eerste nummer. Reggae gezongen door een Amerikaanse op een Franse zuchttoon. Wat een prachtige combi. Luister ook vooral ook goed naar de baslijn van oud Steele Pulse bassist Ronnie 'Stepper' McQueen. Het filmpje is ook zeer aandoenlijk (videoclip heette dat vroeger). Over reggae gesproken. 

Jazz dame Zara Mc Farlaine heeft een nummer gemaakt met Dennis Bovell. De producer van de legendarische eerste lp van The Slits. Daarom ook een nummer van die lp. Op Allmusic schreef iemand over de lp “This is one of the worst records that I have ever heard in the 1980s. The only really interesting thing is the provocative album cover photo.” 

1. Claude Fontaine – Cry For Another
2. Little Roy – Come As You Are
3. Mark Stewart & The Maffia – May I
4. Denise Sherwood – Ghost Heart
5. Lizzo – Jerome
6. Janelle Monae – Make Me Feel
7. Serge Gainsbourgh – Javanaise Remake
8. June Lodge – Someone Loves You Honey
9. Erykah Badu – Don’t Cha Know
10. Goldfrapp – Jo
11. Zara Mc Farlaine – East Of River Nile
12. Last Poets – The Music
13. Azimuth – Melo Dos Dois Bicudos
14. Maxwell – Ascention
15. Donald Byrd – Change (Makes Me Want To Hustle)
16. Cedric IM Brooks – Sabasi
17. Slits – Ping Pong Affair

Lijstje 79

Bij deze weer een willekeurige greep uit het oude en nieuwe aanbod van folk en Americana. Een paar nummers verdienen wat speciale aandacht. Zoals Long Black Veil. Ik ken het van de Nick Cave cover lp (zie lijstje 78) en dacht dat het van Johny Cash was. Het origineel is verrassend mooi. En verdiende een plaats in een lijstje. Op zoek naar het origineel kwam ik ook een versie van Joan Baez tegen. Ik Was onder de indruk van haar toen ik No Direction Home zag. De docu over Bob Dylan. Ik heb ongeveer een jaar terug wat dingen van haar geluisterd, maar kon niet echt iets vinden waar ik van onder de indruk was (behalve haar liedje over haar relatie met Bob Dylan, Diamond and Rust). Maar ik zie nu dat ik haar oudere werk moet hebben. En daarom nog een nummer van haar. Verder was ik aangenaam verrast door de nieuwe Patty Griffin. Dat is ergens ook wel vreemd: al haar lp’s krijgen jubelende recensies. Maar ik vond ze nooit zo goed. Vaak te soft en zonder melodieën die bleven hangen. Maar deze is wat dat betreft beter. 
En nog een dame waar ik zeer blij van word is Rosie Flores. He hele album is leuk. Als afsluiter twee covers van 60-ties nummers die me aan het hart liggen. Ik werd vooral verrast door de cover van I’m not Talking. Dat deed me er weer aan herinneren wat een geweldige single The Yardbirds hebben gemaakt. Dit is een mooi eerbetoon. En over eerbetonen gesproken. Een nummer van Scott Walker mocht niet ontbreken. 

1. Tom Russel – Small Engine Repair
2. Joe Ely – She Never Spoke Spanish To Me
3. Rhiannon Giddens – Birmingham Sunday
4. Gram Parsons – New Soft Shoe
5. Lefty Frisell – Long Black Veil
6. Joan Baez – Long Black Veil
7. Joan Baez – Blessed Are
8. Eric Anderson – Sheila
9. Jennie Stearns – Country Road
10. Bonnie Raitt – Rollin’ And Tumblin’
11. Bobbie Gentry – Ode To Billie Joe
12. Eels – Railroad Man
13. Sadies – In The Very Beginning
14. Patty Griffin – Luminous Places
15. Sam Cooke – Last Mile Of The Way
16. Bill Frisell – When Jesus Wash The Bloodstains From His Hands
17. John Stewart – Jenny At The Wheel
18. Scott Walker – Copenhagen
19. Rosie Flores – Can’t Find My Way Home
20. Rosie Flores – I’m Not Talking

Lijstje 78

In de Netflix serie Wanderlust zit een scene waarin hoofdrol speelster Joy onder de tonen van Nick Cave’s s Ship Song teleurgesteld weg gaat. Dat bracht me ertoe om de lp de Good Son nog eens te gaan luisteren. En wat een mooie lp is dat.

Nick Cave heeft erg veel moois gemaakt. Ik besloot om eens snel door de lp’s van hem te gaan en de nummers te selecteren die meteen bij mij naar boven kwamen. Dus zo had ik in enkele minuten een lijstje. Met alleen nummers waarvan ik meteen wist dat ze leuk vind. Dus absoluut geen best of.

Mijn eerste kennismaking met zijn werk was het alternatieve “dansnummer” Sonny’s Burning. Een supersnel nummer met een brullende Nick Cave. Zijn eerste sololp’s maakten op mij niet heel veel indruk. Merkwaardigerwijs was ik pas om in 1986 met Kicking Against The Pricks. Daarin bleek dat Cave een liefde deelde voor lekker aangezette drama a la Gene Pitney en Roy Orbison. En Scott Walker. En op de een of andere manier had ik het na The Murder Ballads uit 1996 wel weer gehad met Nick Cave. The Bootman’s Call, door velen toch wel gezien als een van zijn beste, is me daardoor min of meer ontgaan. 10 jaar waren zijn lp’s een vaste klant voor mijn cassettedeck of cd speler (ik heb geen enkele lp van hem). Daarna af en toe.

Als ik nu alle nummers achter elkaar hoor, valt me op dat ik toch vooral hou van zijn nummers met zijn soms wat bombastisch gevoel voor drama. En dat hebben toch veel nummers. Zijn manier van schrijven is in de loop van de jaren toch ook weer niet zo heel veel veranderd: Train Long Suffering, I Had A Dream Joe, Do You Love Me, Heathen Child. Ergens lijken de nummers toch wel op elkaar. Wat wel veranderd is, is de klankkleur. Ik hoorde nog oudere live opnames van hem en dan valt de agressie in zijn stem op. Die is in de loop van de jaren helemaal verdwenen. Ook weet hij heel goed iedere plaat een ander geluid te geven. Met een min of meer zelfde groep muzikanten weet hij heel mooi in kleine stapjes te vernieuwen. Hij zorgt er goed voor dat hij nooit helemaal dezelfde plaat maakt.

Birthday Party

Jennifer's Veil

Sonny's Burning

Deep In The Woods

Nick Cave & The Bad Seeds

Tupelo

Train Long Suffering

By The Time I Get To Phoenix

Long Black Veil

Black Betty

The Mercy Seat (Acoustic Version)

Deanna (Acoustic Version)

Up Jumped The Devil

The Ship Song

The Train Song

The Hammer Song

The Weeping Song

I Had A Dream, Joe

Brother, My Cup Is Empty

Do You Love Me?

Red Right Hand

Stagger Lee

The Kindness Of Strangers

Into My Arms

Jesus Of The Moon

Heathen Child (Grinderman)

Push The Sky Away

We No Who U R

Stranger Than Kindness (Live from KCRW)

Jubilee Street (Live in Copenhagen)

Lijstje 77 voor Mark Hollis

Ik was al bezig met het maken van een rustig lijstje, toen ik gisteren (25 februari 2019) hoorde dat Mark Hollis, voorman van Talk Talk, was overleden. Hij stond nog niet in het lijstje, maar paste er perfect bij. Dit is een soort tribute, waarbij ik geen idee heb of hij van deze dingen zou houden. Maar er zitten wel elementen die bij hem passen, soul, jazz, folk, new age. Dat doet er ook niet zo veel toe. Ik vind de lijst leuk en jullie hopelijk ook. 
Ik heb nooit over dingen die niet in lijstjes staan. Maar nu even wel. Ik wilde ook iets van The Durutti Colomn opnemen. Maar ik ken zijn platen helemaal niet en kon niet zo iets vinden wat ik vond aansluiten. Dus die komt een andere keer.

1. Mark Hollis – Watershed
2. Kalyn Fay – Long Time Coming
3. Lizz Wright – River Man
4. Grant Green – Joshua Fit The Battle Of Jericho
5. Iron & Wine – Dark Eyes
6. Roberta Flack – Go Up Moses
7. Michael Chapman – You Say
8. Tin Hat Trio – Night Of The Skeptic
9. Smiths – Asleep
10. Mathias Eick – Girlfriend
11. John Martyn – Patterns In The Rain
12. Sheila Chandra Ever So Lonely / Eyes
13. Tigvall Trio – Karusellen
14. Esbjorn Svensson – Seven Days Of Failing
15. Yusef Lateef – Love Theme From Sparticus
16. Gary Peacock, Jan Gabarek - Celina

Lijstje 76

Op 5 november vorig jaar publiceerde ik lijstje 75. Dat wil niet zeggen dat ik helemaal geen lijstjes meer maak. Ik hou nog van alles bij. Maar kom er niet toe om er echt een mooi lijstje van te maken. Onderstaand lijstje was al een tijdje bijna af. Als laatste heb ik er Steppin’ Out van Joe Jackson aan toegevoegd. Dat kwam omdat hij een paar weken terug in de Volkskrant stond. Ik hield en hou niet van Joe Jackson. Dit nummer vind ik wel qua melodie erg mooi. Jammer dat het gespeeld en vooral gezongen wordt door Joe Jackson. 
Een soort van rode draad is de lp My Way van Willie Nelson. Daarop zingt hij nummers die Frank Sinatra heeft gezongen. Willie Nelson zingt beter dan Bob Dylan. Alleen dat al maakt de lp de moeite waard. Op September of my years van Frank Sinatra staat het nummer “It was a very good year”. Die Frank Sinatra plaat heb ik al zo’n 30 jaar dus dat nummer kende ik wel. Het blijkt van The Kingston Trio te zijn. Een destijds zeer populaire folkband. En ook een folkband. John Stewart heeft nog vrij lang deel van het trio uitgemaakt. En die is weer van de fantastische lp California Bloodlines. Ook zo’n lp die ik begin jaren 90 op cd heb gekocht en die ik eindeloos heb gedraaid. Die kon je gewoon een dag lang draaien. Die plaat verveelt nooit. 
Verder een paar nieuwe dingen, zoals Amos Lee. Zijn nieuwe plaat valt me behoorlijk tegen. Wel redelijk goed is de nieuwe David Onley. En ook Ray Bonneviille stelt niet teleur. En nog wat andere culthelden, zoals David Ackles. Het beste nieuws is wel dat er eer lp’s van Steve Young op spotify staan. Over Steve Young schreef ik in december 2016 
“Steve Young is trouwens in maart van dit jaar overleden. Misschien komt er een tijd dat ook lp’s als Seven Bridges Road en No Place To Fall op Spotify staan. Hij heeft echt prachtige dingen gemaakt. 
De lp No Place To Fall staat inmiddels op Spotify. En de lp Rock Salt and Nails (want zo heet die lp en niet Seven Bridges Road) helaas nog net. Het nummer No Place To Fall is uiteraard van Townes van Zandt. Er staan trouwens belachelijk weinig nummers van Townes van Zandt in mijn lijstjes. Maar 2 waarvan de laatste van april 2016 is. Dus bijna 3 jaar terug. Misschien wordt het tijd voor een lijstje met alle artiesten te weinig in de lijstjes zijn voorgekomen. 

David Acles

En weer een aantal goede vrouwelijke singer songwriters waarvan ik vrees dat we er helaas niets meer van zullen horen. 

1. Amos Lee – All you got is a song
2. Bella Hardy – The Herring Girl
3. The Kingston Trio - It was a very good year
4. Courtney Marie Andrews – Rough Around the edges
5. David Onley – Border Town
6. Eilen Jewell – Voodoo Working
7. Willie Nelson & Norah Jones – What is this thing called love
8. Steve Young - No Place To Fall
9. David Ackles. – Another Friday Night
10. Rival Sons – Good Things
11. Ray Bonneviille - Codeine
12. Neko Case – Hell-On
13. John Stewart – She Believes in me
14. Pieta Brown – Rosine
15. Eliza Gilkyson – In the name of the lord
16. Joe Jackson  - Steppin’ Out