Lijstje 107

Het eerste nummer is even doorbijten. Ik zat te twijfelen of ik het als laatste of eerste zou zetten. Het werd dus de eerste plaats. Voor mensen die niet houden van gitaarmuren sla het eerste nummer over. Of als je installatie heel hard kan. Zet het nummer eens heel hard op en hoor hoe de gitaren in elkaar overlopen, hoe het mooie refrein van Stanger in Our Town door de drones heen klinken. Toen ik het hele nummer op orkaansterkte had gehoord riep ik spontaan Wow! Het is vreemd, het is lawaaiig, maar er zit een hele mooie schoonheid in. Het nummer is van Jeffrey Pierce en die was op zijn manier ook lawaaierig. Hoe hij zelf zou kunnen klinken hoor je later in het nummer Yellow Eyes. Het is een nummer van de lp Mother Juno. Volgens mij is het een bewerking gedaan door Nick Cave (zijn ‘rivaal’ destijds als belangrijkste underground artiest) en Warren Ellis. Ik ben nooit zo’n fan geweest van het geluid van Mother Juno. Ik vind deze versie veel mooier. De kwetsbaarheid van Jeffrey Lee Pierce komt hier heel mooi in uit. 

 Lewsberg hoorde ik op mijn discover weekly en moest meteen aan Lou Reed denken. Die voortkabbelende gitaar, die praatzang. Toch bijzonder dat je zonder echt te zingen en zelf zonder echt een solo een mooi nummer kan maken. Daarna een nummer van de meester zelf. Dat is wel een hogere orde praatzang met gitaar en drums. Ik hoorde dit nummer ruim 40 jaar gelden voor het eerst bij Alan Bangs in zijn programma Night Flight. Ergens tussen kwart over 12 en 2 uur in de nacht. Dat was pas radio. Magisch. Je had echt altijd het gevoel dat Alan Bangs tegen jou praatte en zijn muziek en een deel van zijn leven met je wilde delen. Anders kan ik het niet omschrijven. En soms kwam er een nummer voorbij dat niet alleen precies paste, maar die me echt omver blies, zoals The Gun van Lou Reed. Ik zal die eerste keer nooit vergeten. Ik was niet zo’n Lou Reed fan en ben dat eigenlijk nog steeds niet. De lp waar dit van komt ken ik nauwelijks. Maar nu ik het weer hoor en met mijn betere installatie ook de mooie baslijnen hoor wordt het nog beter. Want niet alleen Lou Reed was goed, maar ook bassist Fernando Saunders en gitarist Robert Quine. Briljante zin uit het nummer van Tom Waits Frank’s Wild Years Never could stand that dog. Wat een mooi nummer is dit toch. Zo absurd lekker losjes gespeeld en gesproken. Tinderbox van Fred Eaglesmith is een lp die qua geluid sterk aanleunt tegen Tom Waits. Een hoog potten en pannen gehalte. Ik heb hem toen ook een keer live gezien. In Ekko. (“ had some nice witlof”). De drummer had wat moeite om maat te houden. Maar dat gaf het concert juist wel een bepaalde charme. De nummers bewogen als het ware, ze waren wat wobbelig. Van Sinead O’Connor ben ik nooit een heel groot fan geweest. Ik vond haar nummers altijd wat te langzaam en sloom. Haar lp met Sly & Robbie vond ik wel goed. Ook was ik onder de indruk van haar als persoon. Zoals in een aflevering van Zomergasten waarin ze enorm werd af gekafferd omdat ze my man is gone now niet goed zou zingen. Ze is een merkwaardige mix van een kwetsbare vrouw die ter gelijke tijd geen compromissen wil sluiten. Ik werd er door Harry op gewezen dat haar latere werk ook echt wel goed is. En dat is het zeker. Er staat ook nog wel een heel claustrofobisch nummer op Delicate Cutters van Throwing Muses. Ik heb wat research gedaan. En ze blijkt nogal wat demonen te hebben de in haar muziek te lijf is gegaan. Ik las in een artikel in The Gaurdian dat ze een bipolaire stoornis heeft. Citaat over hoe ze live was in 2005 “Hersh's mood changes resemble those of Linda Blair in The Exorcist.”

Lijstje 106

 Sinds ik ze enkele jaren gelden (ik denk 2019, voor corona) heb gezien ben ik nog groter fan van The Sparks. Ze zijn grappig, op een goede manier over the top en muzikaal nooit oubollig of belegen. Ron (die man die vroeger dat Hitler snorretje had) is de oudste, inmiddels 77. Laat ze nog maar een tijd doorgaan. 

Op een cassette heb ik Flemmende Herzen van Michael Rother. Een Duitse gitarist en een van de pioniers van de Duitse elektronische muziek. Ook al spleet hij gitaar. Ik las weer eens wat over die Duitse muziek uit de jaren 70. Waar ik in mijn middelbareschooltijd al wel het een en nader van kende. Ik heb wat nummers in mijn favorieten gezet. Toen ik dit nummer hoorde, zonder te weten wat ik op dat moment luisterde, dacht ik even dat het Bill Frisell was. Ik weet niet of Frisell het werk van Michael Rother kent. Harmonia was de band waar Rother middel jaren 70 in speelde. 

Robin Kester is een Nederlandse zangers die met mix van new wave en pschedelica (kan dat?) de aandacht trekt. Haar geluid heeft iets ouderwets, jaren 80. Maar is toch nieuw genoeg. Ook zonder zang is haar muziek mooi.

Fire! Orchestra is een Zweeds jazz orkest rond Mats Gustafsson (sax), Johan Berthling (bass) en Andreas Werlin (drums). Op de lp Echoes spelen ze met een veel groter orkest. Een mengeling van free jazz, psychedelica en noise. En ik hoor weer veel Sun Ra. De muziek van Sun Ra is zo excentriek, buitenaards zou je bijna kunnen zeggen. Toch heeft zijn muziek altijd iets gehad, ik wil vooral begrjjpen waarom hij die muziek maakt. Daarom een nummer van een lp van Sun Ra uit 1959. Dat is op het eerste gehoor een redelijk normale jazz plaat met invloeden uit de swing en bebop. Maar toch zitten hier al wat rare dingen in die het net anders maken.

Van het Fire Orchestra ga ik naar de helaas te jong overleden Mark Stewart. Muzikaal was hij als soloartiest niet echt meer actief. Met The Pop group maakte hij nog wel 2 goede platen. Maar dat die zo goed zijn komt volgens mij door Gareth Sager, een unsung hero van mij. Toen ik Mark Stewart 20 jaar gelden in de Oosterpoort zag, vertelde hij in de wandelgangen dat hij met pensioen was. Erg veel heeft hij ook niet gedaan in die 20 jaar. 

Al met al lijkt dit lijstje nog best veel op de vorige. Zelfs dezelfde nummers. De volgende wordt echt anders. Beloof ik.

1. Monochrome Set – Eine Symphonie des Grauens
2. Sparks – Not well defined
3. Harmonia & Eno – Les Demoiselles
4. Robin Kester – Zwanzig Zwanzig
5. Fire! Orchestra – ECHOES: I sea your eye, part 1
6. Mark Stewart, Ye Gods, Rapoon - ? (Rapoon mix)
7. Sault – Morning Sun
8. Pitou – Devote
9. Isolde Lasoen – Douce Melancolie
10. Wax Machine – Garden of Eden
11. Fontaines D.C. – I Love you
12. Sun Ra – Ancient Aiethopia

Lijstje 105

Dit keer een lijstje met minder usual suspects. Wat wil zeggen dat er artiesten bij zitten waar ik nog nooit van had gehoord. Zoals het eerste nummer. Dat ik echt erg mooi vind. Het is van een Belgische zangeres. Lana Del rey is natuurlijk een bekende naam en haar werk heb ik al vaker laten horen in mijn lijstjes. Haar stijl verandert niet echt heel veel. In dit nummer hoor je toch weer video games uit 2011. Wat al een tijd geleden is dat. Wie of wat Ray Mang is weet ik niet. Ik hoorde het nummer in de Tivoli / Vredenburg podcast van DJ St. Paul. Niet veel wat ik daar hoor, haalt mijn lijstjes, maar ik hoor daar vaak erg mooie nieuwe dingen. En bijna iedere aflevering wel een oude favoriet waarvoor ik de radio harder zet, zoals Kool Thing van Sonic Youth of This is the day van The The. We are time is natuurlijk een tribute aan de veel te jong overleden Mark Stewart (62). 

Israel Vibration kwam vorig jaar ook een keer in een lijstje voor. Wat eigenlijk heel weinig is voor een lp die jarenlang jaar mijn favoriete reggae lp was. Later leerde ik meer werk van Lee Perry kennen. En dat heeft nog meer magie. Maar de eerste 2 lp’s van Israel Vbration zijn klassiekers. De meest merkwaardige artiest in al mijn lijstjes is en blijft Sun Ra. In 1982 las ik een interview met hem ter gelegenheid van het North Sea Jazz. Helaas trad hij niet op, op de dag dat ik toen was. Ik heb toen wel een film over hem gezien. Ik kende zijn naam al uit andere verhalen. In het interview vertelde hij dat hij al een seconde op Jupiter was geweest. Dat is de volgende planeet waar het negerras naar toe gaat. Ik weet niet of negerras een politiek correct woord is. Space is the pace wel een anthem van hem. Dit nummer heb ik eerder in een lijstje gehad. 20 november 2016 om precies te zijn. Dat is toch al weer een tijd geleden. Als ik met zo’n lijst bezig ben, dan wil ik toch altijd weer bekende nummers horen. Dus daarom ook nog ene keer Rip, Rig & Panic. Een vervolg van The Pop Group van de fantastische Gareth Sager. De eerste, en laatste keer dat die band in een lijstje stond was hier op 26 september 2016. Dus het mag wel weer eens. En de trompet solo van Don Cherry hoort tot de mooiste solo’s die ik ken. Misschien wel de beste trompetsolo die ik ken. Toen ik het nummer terug hoorde moest ik denk aan het concert wat ik gezien had van Mammal Hands. Ik hoorde daar wel wat dingen in terug die ik ook bij Rip, Rig + Panic hoorde, de pianolijnen gebaseerd op minimal music en de wilde sax solo’s. Live werd het me wel wat te veel. Die sax die de hele tijd maar doortoeterde met de repeterende piano. Te bombastisch, teveel hetzelfde en misschien ook wel te serieus. Dat maakte Rip, Rig + panic zo goed. Het plezier dat er uit sprak. Dat mis ik wel bij Mammal hands. En als ik dan het lijstje aan het eind nog een keer overzie dan zijn het misschien niet the usual suspects, maar zeven van 15 kwamen al eerder in een lijstje voor. 

1. Isolde Lasoen – Muse Au Musee 

2. Lana Del Rey – Candy Neckless 

3. Ray Mang – Look Into My Eyes 

4. Chelsea Carmichael – All We Know 

5. Gogo Penguin – Don’t Go 

6. The Pop Group - We Are Time (Dennis Bovell Dub Version) 

7. Sun Ra – Space Is The Place 

8. St. Germain – Montego Bay Spleen 

9. Claude Fontaine – Hot Tearss 

10. Israel Vbration – Possibility 

11. Augustis Pablo & Hugh Mudell – Ital Sip 

12. Sarah Morris – Be With You 

13. Robin Kester – Zwanzig Zwantig 

14. Rip, Rig & Panic – Warm To The If In Life 

15. Mammal Hands - Nightingale

Lijstje 104

Ik herlees mijn oude verhaaltjes bij mijn lijstjes. En ben er zelf zeer tevreden over. Ik zie vaak nog wel spelfouten en typo’s. Maar dat mag de pret niet drukken. Ik ga ook altijd nog ene keer kritisch luisteren naar wat ik allemaal heb. En bovendien krijg ik zo een hele lange lijst met persoonlijke favorieten: de lijst met alle lijstjes. Ik heb in een moment van onoplettendheid zijn kleine lijstje per ongeluk weg gegooid. Daardoor is de link naar het lijstje in de oud blog posts weg. Maar dat is niet heel erg. In alle posts stond hetzelfde lijstje. Gelukkig heb ik meestal wel een playlijst opgenomen. Dat vind ik toch wel mooi. Dat leest ook leuk, om te zien wat er op een lijstje staat, naar aanleiding van wat ik geschreven heb. Het is haast een dagboek. 

Dus lief dagboek wat heb je vandaag voor me in petto? Een concert van Marc Almond vorige week (16 maart 2023). Niet artistiek heel goed. Wel mooi om hem te zien optreden voor een zaal die duidelijk van zijn muziek houdt. En een lijstje nummer radio van When a aman dies van Doll By Doll (Jackie Leven). Jackie Leven komt best vaak voor in mijn lijstjes. Dacht ik, een zoekopdracht leverde drie hits op. Ik ben fan. Dat zal duidelijk zijn. When a man dies duurt nog geen minuut. Het bezit de magische pathos van Jackie Leven. Ik kan het niet uitleggen. Het is zijn stem. Die qua stijl wel wat weg heeft van Scott walker (niet in klankkeur of timbre). 

Uit die nummer radio kwam vooral veel jaren 80 en eind 70 (Kevin Coyne, Robyn Hitchcock) . Een aantal nummer van die lijst staan hier in. En dat weer ouderwets aangevuld met oude favorieten. Jack Bruce (!). Ook een nummer van Peter Hammill. Ik heb hem twee keer live gezien, hij heeft een aantal bijzondere platen gemaakt, alles is kwalitatief goed en soms zelfs uitstekend. Vision staat ook op een lp van Marc Almond. Maar die versie kan niet tippen aan die van Peter Hammill. Peter Hammill kan hele mooie ballads schrijven. Maar ook rare experimentele dingen maken, die soms lukken en soms ook niet. 

Het eerste deel is vooral Engels. Ik ben later dingen gaan toevoegen die vooral Amerikaans zijn. Die hebben ook een iets andere sfeer. Maar anders wordt het ook saai. Ik was erg onder de indruk van de cover van Gregory Porter van Suzanne. Ik hoorde het op de achtergrond tijdens het eten. Ik was meteen gegrepen door de kracht van de uitvoering. Suzanne was plotseling geen liefelijk liedje meer over een leuk meisje. Maar zijn tekst maakte me duidelijk dat dat helemaal niet het geval is. En als ik nu de tekst lees dan Valt me op dat het een nummer is dat vooral raadselachtig is. Ik krijg zelfs sterk het idee dat het gaat over een man die zich door een vrouw de dood in laat drijven. Namelijk de rivier in. 

1. Doll By Doll - When A Man Dies 
2. 
   Kevin Coyne - Marlene
3. Robyn Hitchcock – I Often Deam Of Trains
4. Jack Bruce – Theme For An Imaginary Western
5. Magazine – Rhythm Of Cruelty
6. The Triffids – Sea Birds
7. Peter Hammill - Vision
8. Marc & The Mambas – Black Heart
9. Grey Delisle – All My Tears
10. Gregory Porter – Suzanne
11. Yola – Starlight
12. Meg Baird – Will You Follow Me Home
13. Modern Studies – Two Swimmers
14. The Smile – The Smoke
15. Karsu – Sonuda
16. Avishai Cohen – Teardrop
17. The Durutti Column – Love No More
18. The Walker Brothers – In My Room

Als laatste nog een opmerking over de foto van Vini Reily (aka The Durutti Column). Ik herinner me vooral de platenhoezen (meer dan de muziek). Waar hij dromerig voor zich uit kijkt, hij net zo als zijn muziek. Als je dan foto’s van hem zoekt vind je heel wat anders: een oude man met holle ogen en een sigaret. Ik had al wel eerder gelezen dat hij ernstig ziek is. Ik heb, uiteraard, gekozen voor een oude foto.