Vanaf eind jaren 70 volg ik de carrière van Steve Winwood. Ik werd fan op het moment dat zijn solo carrière een pauze kende. Zijn eerste solo lp was net enkele jaren ervoor uitgekomen (1977) en het vervolg (Arc of A Diver uit 1980) was nog net niet uit. Precies in de tussenliggende periode had ik bijna alles wat Winwood had opgenomen met Traffic en Spencer Davis Group tot me genomen. Ik was overigens niet echt gecharmeerd van Arc of a diver. Vond de lp te mechanisch klinken (met te veel synthesizer). Hij schijnt dat inmiddels zelf ook te vinden. Hij heeft zelfs al een nummer van die lp opnieuw opgenomen. Die eerste solo lp werd overigens slecht ontvangen, terwijl ik hem erg goed vind. Na de teleurstellende lp Roll With It uit 1988 ben ik opgehouden zijn muziek te kopen. Maar zijn laatste cd (Nine Lives) is weer een stuk beter dan wat hij in de jaren 90 heeft gemaakt. Ik heb hem nog wel eens live gezien. In 1997 met Ginette, dat was de dag dat onze relatie begon en Winwood ook nog eens een goed concert gaf. Ik had hem in ‘83 ook een keer gezien. En hoewel ik in die tijd nog een groot fan was, vond ik het een teleurstellend concert. Wat me vooral opviel was zijn totale gebrek aan een podiumpresentatie. Voor iemand die toch al 20 jaar professioneel muzikant was, was het vreemd te zien dat hij zo’n 5 meter van de rand van het podium bleef en geen enkel contact met het publiek zocht. Anno 1997 had hij een totale metamorfose ondergaan. Hij bewoog op het podium, zocht contact met het publiek en was in alles veel meer ontspannen.
In de periode dat ik hem echt volgde heb ik ook veel van zijn sessiewerk beluisterd. En dat is nogal wat. Steve Winwood heeft op zo’n 70 platen als sessiemuzikant meegespeeld. Van heel obscuur tot heel bekend (Joe Cocker, Talk Talk).De Steve Winwood fansite heeft alle sessies gedocumenteerd. Ik heb er een kleine selectie uit gemaakt. Lang niet alles wat in deze lijst kende ik. Dus ik heb ook nog wat nieuwe dingen ontdekt. De aanleiding is een nieuwe cd van Steve Cropper (Booker T. & M.G.’s, schrijver van oa (Sittin’on) Dock of The Bay). Daarop zingt Steve Winwood enkele nummers. Echt helemaal compleet is deze playlist niet. Zo is de bijdrage van Steve Winwood aan het Go project van Stomu Yamashta erg mooi en zou ik ook nog graag een nummer de Fania All Starrs erbij hebben opgezet. Maar helaas niet beschikbaar. Winwood heeft ook wel iets met Latijns Amerikaanse muziek. Eind jaren 00 heeft hij nog getoerd met een groep Latijns Amerikaanse muzikanten, maar daar zijn geen opnamen van. Het sessiewerk van Steve Winwoord kenmerkt zich door een grote verscheidenheid aan stijlen. Het begint in de jaren 60 met vooral blues georiënteerde rock en breidt zich in de jaren 70 uit to Folk, Reggae, Salsa. Van alle muzikanten van zijn generatie is hij een van de meest veelzijdige.
Van een aantal sessies is niet alles even duidelijk. Zo wordt vaak gezegd dat hij als Steve Anglo een solo single heeft gemaakt ("Incense" als the Anglos) Maar veel internetbronnen noemen dit een gerucht. Een andere vage sessie zijn de sessies voor de lp Berlin van Lou Reed. Winwood speelt daar in ieder geval op mee, maar niemand weet meer precies op welk nummer. Lady Day wordt als een zeer waarschijnlijke kandidaat gezien. Maar Berlin vind ik geen representatieve plaat voor Steve Winwood. Hoe hij daar (net als Jack Bruce overigens) ooit op is terecht gekomen is me een raadsel. Dat hij zelf niet meer weet komt overigens niet door drugsgebruik (wat bij Lou Reed wel anders lag). Winwood was al heel snel van de drugs af, als hij er überhaupt al ooit aan was.
- Voodoo Chile – Jimi Hendrix Experience, De eerste echt indrukwekkende Winwood sessie.
- What A Woman – Howlin’Wolf. Iedereen in Londen wilde in de jaren 60 met de echte bluesmannen opnamen maken. Dit is van een sessie met oa Winwood en Eric Clapton. Howlin’ Wolf was overigens al erg ziek toen deze opnamen gemaakt werden. De resultaten zijn dan ook wel wat teleurstellend.
- Leon Russel - Roll Away The Stone The Allmusicguide noemt hem: ´ The ultimate rock & roll session man”. Wel leuk dat Winwood dan weer als sessiemuzikant op zijn lp meespeelt.
- Joe Cocker – Do I Still Figure In Your Life? Van de klassieker With A Little Help From My Friend uit ‘69
- Living In The Ghetto – Toots & The Maytalls. Alles wat ik over Island baas Chris Blackwell heb gelezen maakt me duidelijk dat hij veel invloed heft gehad op de muziek die op zijn label uitkwam. Blackwell begon zijn carrière met het importeren van Jamaicaanse muziek (toen nog ska) naar Engeland. En het was zijn overtuiging dat hij van Bob Marley een superster kon maken. Dat deed hij ondermeer door een aantal lp’s samen met Engelse muzikanten op te nemen. Het knappe van die platen is dat ze net iets anders klinken zonder dat er concessies zijn gedaan aan het Jamaicaanse karakter. Het zijn geen slappe aftreksels. Steve Winwood was tot halverwege de jaren 80 ook verbonden aan het Island label. Steve Winwood was de eerste echte superster van Island. En Winwood heeft dus ook veel meegespeeld op platen die op dat label uitkwamen. Zoals dus ook op een aantal reggae lp’s.
- The Church - Ijahman Levi Nog een reggae opname.
- One Way Donkey Ride – Sandy Denny Sandy Denny was van eind jaren 60 tot midden jaren 70 het boegbeeld van de Britse Folk beweging. In mijn ogen ook geheel terecht. Hooguit zou je Nick Drake er nog naast kunnen zetten. Het Island label had een grote groep Folk musici onder contract. De lp’s werden veelal gemaakt onder leiding van Joe Boyd (producer) en John Wood (techniek). En Steve Winwood was natuurlijk een labelgenoot van hen. Bovendien was folk ook in de muziek van Winwood terug te horen. Vooral in de lp John Barleycorn van Traffic. Ook Led Zeppelin heeft overigens folk nummers gemaakt. Sandy Denny zingt zelfs nog mee op de lp Led Zeppelin IV. Sandy Denny overleed in 1978 aan de verwondingen veroorzaakt door een val van de trap. Een triest einde.
- Flowers Of The Forest – Mike Heron Mike Heron was een van de twee leden van The Incredible String Band. Ook weer zo’n typisch Brits product waarin rock werd vermengt met allerlei soorten van andere muzikale oorsprong. De Britse folkrock was wel een duidelijk antwoord op de folk beweging die in de VS al eerder was begonnen. De Engelse variant is duidelijk anders. En wat ook wel opbalt is dat de Englsen meer expeirmenteerden met het vermengen met andere, niet Westerse elementen. Dat deden de Amerikanen niet.
- For Beauties Sake – Marianne Faithfull
- The Balled Of Lucy Jordan – Marianne Faithfull
Onder leiding van Chris Blackwel maakte Marian Faithfull een comeback. Hij vond Winwood een goed partner. Terecht.
- Low Rider – Jim Capaldi Jim Capaldi was de drummer van Traffic. Hij was niet echt een bijzonder artiest. Steve Winwood is zijn oude maatje wel altijd trouw gebleven en speelt op heel veel lp’s van Capaldi mee. En dit is weer best mooi.
- Dancing – John Martyn John Martyn is begonnen als folkie maar heeft zijn repertoire in de loop van de jaren steeds verder uitgebreid. En het eclecticisme van Winwood past goed bij Martyn. Ik heb hem ook nog een keer live gezien (slaapverwekkend).
- Kissing With Confidence – Will Powers John Cale (ook lid van de Island stal) noemde dit een van de beste lp’s van 1983. Dat gaat me wat ver, maar het is wel een leuke lp. Wel een beetje een gimmick. Kissing With Confidence is mede geschreven door Winwood en Bernard Edwards (Chic). Winwood speelt waarschijnlijk ook wel mee op de plaat, maar wie wat speelt is onbekend.
- Give It Up – Etta James Een duet van Winwood met de inspiratiebron van Adele. In de decennia hiervoor was ze geen enkele aandacht voor haar platen. Ik ben zelf niet zo, Etta James fan.
- Happiness Is Easy – Talk Talk Talk Talk wordt ten onrechte gezien als zo’n typisch jaren 80 bandje met enkele leuke singles. De lp’s zijn zeer de moeiete waard. Mark Hollis is helaas al vele jaren uit het zicht verdwenen. Frank de Munnik heeft nog een mooie radio-uitzending over Talk Talk gemaakt, die je echt moet horen.
- Woodcutter’s Son – Paul Weller Paul Weller is tegenwoordig de icoon van de Britse pop. Hij is ook wel erg goed, vooral omdat hij ook verschillende stijl elementen weet te verbinden. Dat hij dan ook Steve Winwood uitnodigd is niet zo vreemd.
- He Will Make A Way – Kathy Troccoli
- Rosie Strike Back – Rosanna Cash
Nu Winwood in de VS woont speelt hij ook meer mee op Amrikaanse platen. Dit zijn twee voorbeelden. He eerste wel wat Middel of the Road.
- Thirty Second Lover – Steve Cropper Dit is van de cd die dit jaar is uitgekomen.
- Domingo Morning – Steve Winwood Tot slot nog een nummer van Steve Winwood zelf. Van de cd About Time. De voorganger van 9 lifes en misschien nog wel beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten