De jaren 80: Das Lied Von Einsanen Madchens

Wat was er eerst: de categorie of de afzonderlijke leden van de categorie? Die vraag kwam bij me op toen ik een aantal nummers bij elkaar zette en er achter kwam dat ik deze nummers zeer goed pasten in een nieuwe categorie. Ik had al een aantal jaren 80 categorieën geïnventariseerd. Maar deze nummers vroegen om een eigen categorie: dames vocaal. En terecht. Ze zijn allemaal een beetje doemerig. Maar het geheel is mysterieus en eigengereid. En dat Anna Domino er twee keer in staat is niet erg. Wie kent haar immers nog? En hopelijk blijft haar naam na deze twee nummers hangen. Ze is trouwens nog steeds actief. Nu in de band Snakefarm

Snakefarm – My Halo at Half-Light

1. Bel Canto – Baltic Ice-Breaker
2. Cocteau Twins – Beatrix
3. This Mortal Coil – Song To The Siren
4. Marie And The Wildwood Flowers - Bitter Rain
5. Nico- Das Lied Von Einsanen Madchens
6. The Raincoats – Shouting Out Loud
7. Anna Domino – Rhythm
8. Luc Van Akker, Anna Domino – Zanna

De jaren 80: Eine Symphonie des Grauens

Andere tijden, andere lijstjes. Ik las een stuk over The Smiths in de VPRO-gids. En dat bracht me ertoe om een lijstje favorieten uit de jaren 80 te maken. Sommigen denken al snel aan dansen met je hoofd tussen je benen en de tijd van economische crises(zeg maar de magere jaren van Bestek 81). Maar het was ook de tijd van de eerste hip hop (Def Jam), de grootste successen van Michael Jackson en de garagepunk. Om maar eens wat te noemen. De komende tijd ga ik, waarschijnlijk, een overzicht maken van wat mij zoal beviel aan de jaren 80. Wat muziek betreft dan. 

 En ik begin maar meteen met het gluren naar je schoenpunten. De punten moesten natuurlijk ook heel lang en scherp zijn. Eigenlijk niet mijn grootste liefde uit die tijd. Ik kocht begin 2001 een cd met de singles van The Smiths. Een band waarvan ik de singles geweldig vind. Maar zo halverwege kreeg ik toch wel genoeg van al dat geneuzel. Hoewel niet echt mijn eerste keus, neemt dat niet weg dat ik hier een lijstje heb van nummers die ik erg leuk vind. Ik heb van de 11 nummers er destijds maar 3 op vinyl gekocht (cd’s waren nog veel te duur). Van The Smiths heb ik alleen This Charming Man als maxi single. Van Sioux & The Banshees heb ik zelfs geen cassette. Maar die nummers hoorde je zo vaak bij anderen of op de radio dat ze allemaal in mijn hoofd zitten.

Het titelnummer van deze aflevering is het enige nummer dat ik niet kende. Ik kende de band van naam. De titel vond ik erg toepasselijk en de muziek bleek ook nog wonderwel goed aan te sluiten.

Enjoy.

1. The Smiths - This Charming Man
2. Echo & The Bunnyman – The Killing Moon
3. The Cure – A Forest
4. Magazine – A Song From Under The Floorboards
5. Sioux & The Banshees – Spellbound
6. The Associates – Club Country
7. The House Of Love – Christine
8. The Passions – I’m In Love With A German Filmstar
9. The Monochrome Set - Eine Symphonie Des Grauens
10. Bauhaus – The Passion Of Lovers
11. The Smiths – How Soon Is Now?

Week 49

Ik mis nu al de reisjes op maandagmorgen naar Enschede. Dat was de ideale tijd om even mijn lijstje af te maken en op internet te zetten. Maar de tijden veranderen en dus ga ik op zoek naar een nieuwe routine om mijn muziek te delen. 

Deze week was Cody ChesnuTT (met twee keer hoofdletter T) de inspiratiebrobn. Zijn nieuwe cd is sterk geïnspireerd op Marvin Gaye. En deed me verlangen naar meer van dit soort soulnummers. Daarvan zijn er ook de afgelopen jaren wel wat gemaakt. En daarnaast heb ik een duik genomen in de historie. Met een aantal oude favorieten als Herculus van Aeron Neville en Let The Funk Flow van EPMD (Erick and Parrish Making Dollars). En nieuwe en oude nummers die ik niet kende.

1. Peaches And Herb – Shake Your Groove Thing
2. EPMD – Let The Funk Flow
3. Frank Ocean - Lost
4. Steve Wonder – Living In The City
5. Sly Stone – If You Want Me To Stay
6. Cody Chesnutt – Where Is Al The Money Gone
7. Imagination – Body Talks
8. The Stone Roses – Fools Gold
9. Christion – I’ve Grown
10. Aeron Neville – Hercules
11. The Blue Nile – Tinsel Town In The Rain
12. Bettye Lavette – Yesterday Is Here
13. Viv Albertine – The False Heart

Week 47

CD van deze week is het titelloze debuut cd van Allah-Las. Wat een prachtplaat is dat. Ik hoorde het nummer in een ander Spotify lijstje. Ik veerde meteen op toen ik er een nummer van hoorde. Mijn eerste gedachte was dat het een 60ties nummer was. Maar het blijkt uit 2012 te komen. Maar helemaal met het geluid van 45 jaar geleden. 1967 is wel ongeveer het jaar waar je de sound moet situeren. Het is wel zo mooi dat ik er twee nummers van het opgenomen. De cd deed met meteen denka aan Changing the Colors of Life van Los Chijuas. of te wel in het Spaans: Estan Cambiando los Colores de la Vida. Dit is een van mijn all time favoriete vrolijke sixties garage pop. De band komt ergens uit Zuid Amerika. Ik kende het nummer met de Engelse tekst. Maar op Spotify staat het met een Spaanse tekst. Probleem is wel dat de opname kwaliteit van dit nummer veel minder is dat de Engelse versie die op de Rhino verzamelaar Nuggets II staat. Voor Nuggets op Spotify zie hier een mooie verzameling.

Producer van de Allah-Las blijkt Nick Waterhouse te zijn. Ik kende hem niet maar hij bleek een 60ties soul pastisch te hebben gemaakt. Op de een of andere manier vind ik de rock die ouderwets klinkt beter dan soul die de jaren 60 imiteert. Maar goed toch even een nummer om te vergelijken. 

Verder is deze week een nogal gemakzuchtige lijst. Het bevat allerlei losse nummertjes waarvan ik vond dat ze wel in een lijstje konden komen. Die nummers komen uit bijna allemaal uit andere lijstjes. Mijn eigen inbreng beperkt zich Slapp Happy en Bill Nelson. Ik ben een groot van Peter Blegvad. En die speelde in de jaren 70 in Slapp Happy. Die platen waren destijds moeilijk te krijgen en ik heb ze nooit gehoord. Dit is mijn eerste kennismaking met Slapp Happy. Ik geloof wel dat ik het solowerk van Blegvad beter vind. Dat komt vooral weer door het feit dat de stem van Dagmar Krause (waar ik ook al wat van kende) mij niet zo kan bekoren. Volgens mij verscheen de lp Quit Dreaming and get on the beam als suggestie onder een van de Slapp Happy lp’s. Het titelnummer heb ik al sinds de tijd dat ik het op een cassette heb gezet in mijn hoofd zitten. Cassettes luister ik al zeker 15 jaar niet meer. Dus dit had ik nog veel langer geleden voor het laatst gehoord. Met de filosofische zin “People who do things, are people who get things done”

Maggie Bjorklund speelde op Crossing Borders (gezien), net als The Civil Wars (niet gezien).

1.       Maggie Bjorklund – Summer Romance

2.       Slapp Happy -  Slow Moon’s Rose

3.       The Civil Wars – 20 Years

4.       Allah-Las – No Voodoo

5.       Sean Rowe – Downwind

6.       Nick Waterhouse – Say I Wanna Know

7.       Sophie Hunger – Perpetrator

8.       Torre Florin – Firestarter

9.       Matt Sweeney – Storms

10.   Allah-Las – Tel Me (What’s On Your Mind)

11.   Los Chijuas.- Estan Cambiando Los Colores De La Vida

12.   Case Mayfield – Feed Me

13.  Bill Nelson - Quit Dreaming And Get On The Beam

Week 46

Ik zag afgelopen week Soundgarden bij Jools Holland. Toen ik dat hoorde wist ik waar ik deze week zin in heb: stevige, min of meer rechtlijnige rock. En het lijstje heb ik toen ook meteen nadat ik de aflevering gezien had gemaakt. En die was snel gemaakt: je neemt enkele favorieten en vult die aan met onbekende dingen. Ik vind het wel altijd leuk om er enkele nummers aan toe te voegen die ik nog niet ken. Spotify biedt de mogelijkheid om snel ook wat andere dingen te luisteren. Red Temple Prayer van Sister Double Hapiness is een van de oude favorieten. Het nummer komt al jaren op door mij gemaakte verzamelen cd’s voor. Het is een perfecte rock song: wat donkere zang, een stevig mid tempo ritme, luide gitaren en natuurlijk de song van meester Roky Erickson. Ik heb het nummer de afgelopen week weer minstens 5 keer gehoord en het viel me nu pas op hoe onverstaanbaar de zang is. Zeker het eerste couplet is volstrekt onverstaanbaar, het is een soort geprevel. Ik vraag me zelfs af of de zanger de tekst wel kent. Ik heb het origineel nog eens beluisterd en ook daar kan ik niet zo veel van de tekst maken. Deze versie is wel de beste versie van het nummer, ze overtreffen Roky Erickson. Hoogtepunt is de drumslag op 3.16 minuten. Dat is zo’n slag waarbij iedere rechtgeaarde rock liefhebbeer even zijn hoofd naar beneden schudt. Probeer het maar eens. Het maakt de luisterervaring van dit nummer af. Maar van Roky Erickson zelf krijg ik nooit genoeg.

Ik heb vorige week ook enkele stukken van de nieuwe Neil Youg geluisterd. De recensie in de NRC was lovend. Maar ik vind er niet zo veel aan. Zijn gitaarwerk blijft geweldig, maar het meandert wel erg rustig voort. Daarom maar een ouder nummer van hem. Thin White Rope stond ook al eerder op verzamel cd’s En waarschijnlijk al op verzamelcassettes. Het lijkt als of er twee nummers op staan. Maar op de cd heet het nummer America / The Ghost. Omdat ze bij elkaar horen staan ze er beide op. Screaming Trees kende ik ook al langer maar is nog nooit op een verzameling gekomen.

Nieuw zijn Temple of the dog en Two Door Cinema Club. Two Door Cinema Club was in dezelfde aflevering van Jools Holland te zien. Temple of the dog is een gelegenheidsband met daarin ook Chris Cornell van Soundgarden. Ik kende alleen de naam. Ik kon het nu eindelijk een s luisteren. Het is niet zo goed als de recensies zeggen, maar er staan wel goede nummers op. Om af te sluiten een oude favoriet (Husker Du) en een recente favoriet (De Staat).

1. Soundgarden – Been Away Too Long
2. Two Door Cinema Club – Handshake
3. Sister Double Hapiness - Red Temple Prayer (Two Headed Dog)
4. Neil Youg – Eldorado
5. Roky Erickson – The Wind And More
6. Thin White Rope  - America / The Ghost
7. Screaming Trees – Nearly Lost You
8. Temple Of The Dog – Pushin’forward Back
9. De Staat – Rooster Man
10. Hüsker Du – Don’t Want To Know If You Are Lonely