Week 27

In week 26 zat vooral nieuwe muziek, in week 27 oude. Het begin is iets waar sommige mensen misschien doorheen moeten ploegen. Een nummer van de eerste solo lp van Nikki Sudden. Al weer zo’n held van mij. Ik kocht de lp destijds vanwege de hoes. Sudden overleed in 2006 volgens mij vooral door zijn ongezonde levensstijl. Erg veel geld zal hij niet verdiend hebben. Ik kan me herinneren dat op de website van hem te zien was dat hij veel optrad. Ik stel me zo voor dat dat een leven is met drank, sigaretten, junkfood en goedkope hotels. Tussendoor nam hij ook ieder jaar minstens een lp op. Rond 1987 heb ik hem ook nog eens live gezien. Verschrikkelijk concert. Daarna een nummer van levende legende Little Richard Hij is inmiddels 80. Ik kon geen optredens meer van hem vinden. De 87 (!) jarige B.B. King geeft nog wel 40 concerten dit jaar. De lp waar dit nummer van Little Richard van is, kende ik niet. Het is van ver na zijn belangrijkste successen, maar ik had niet verwacht dat hij eind jaren 60 nog zulke goede lp’s maakte. Otis Taylor is een nieuweling. Hij heeft ook een nieuwe cd uit. Dit is van een wat oudere. Lekkere spierballen blues. Dan twee R&B nummers uit de jaren 40. Drunk van Jimmy Liggins is mijn favoriete dranknummer (samen met The Bottle Let Me Down van Merle Haggard). Dit nummer bezingt vooral de vrolijke kant van de fles. Het hele orkest klinkt alsof ze net wat te veel op hebben. Daarna nog maar een nummertje drank. Van een cd met allemaal dranknummers. Robert Pete Williams is ook een blues man. Ik weet niet meer hoe ik aan zijn naam kom. Karen Dalton kende ik al wel. Ik zag dit nummer op een playlist van het radioprogramma van St. Paul staan. Enkele weken terug stond een versie van Linda Thompson in de playlist. Nu het origineel. Wat ik ook nog bij mijn favorieten had staan was een cd met nummers die de Cramps hadden geïnspireerd. Met daarop ook een opname (heel oud volgens mij) van Mac Rebenack, of te wel Dr. John. Het is een soort garagepunk, dat verrassend dicht in de buurt komt van zijn nieuwe cd.

Vorige week las ik ergens dat punkzanger Alan Vega 74 (!) jaar was geworden. Hij is bijna 10 jaar ouder dan Mick Jagger, zijn carrière begon ook bijna 10 jaar later. Geen nummer van zijn band Suicide, maar een favoriet van een sololp van hem. Kemoy Reed is een reggae zangeres. Zij was een van de hoofdpersonen in een documentaire over reggae. Het was een heel jong meisje dat van plan was een carrière als zangeres na te streven. Je zag haar ook in de studio. De maker van de documentaire vond het niet nodig te vermelden dat zij de cd opnam met de belangrijkste studiomuzikanten van Jamaica (Sly & Robbie). Sly Dunbar was zeer over haar te spreken. De cd staat helaas maar heel beperkt op spotify. Vandaar alleen een kort stukje. Overigens zag je haar een half jaar later hoogzwanger voor haar kleine hutje zitten. De carrière was maar even in de ijskast gezet.

1. Nikki Sudden – Stuck in China
2. Little Richard – Freedom Blues
3. Otis Taylor – Stick On you
4. Jimmy Liggens – Drunk
5. Floyd Dixon – Wine Wine Wine
6. Robert Pete Willimans – Almost Dead Blues
7. Karen Dalton – Katie Cruel
8. Mac Rebenack – Storm Warning
9. Alan Vega – Jukebox Jive
10. Kemoy Reed – Rise Up (intro)