Week 40

De eerste storm is al weer geweest, de treinen staan weer stil en de lucht ruikt helder met een vleugje verleden. Of te wel de herfst is weer begonnen. Wat mij betreft muzikaal het mooiste jaargetijde. Met deze week vooral onbekende liedjes van soms wel bekende artiesten. Er staat maar 1 nummer in deze lijst dat ik al heel lang ken. En dat is Hey baby van Fred Eaglesmith, zijn mooiste nummer, op een cd die de slechtste is die ik van hem ken.

Het grappige is dat deze lijst een bewerking is van de lijst met moeilijke liedjes die ik vorige week had gemaakt. Deze is veel beter geworden. Ze bevat nog steeds enkele obscure artiesten. Mensen die ik toevallig tegenkwam, toen ik iets anders aan het luisteren was. Dat is dan wel weer het voordeel van internetradio, je hoort zo ook toevallig nog andere leuke dingen. Zoals Alexi Murdoch en Benoît Pioulard.

1. Shelby Lynn – Toss It All Aside
2. Alexi Murdoch – Breathe
3. I Am Oak – Om Trees And Birds And Fire
4. Benoît Pioulard – Palmend
5. Iron And Wine – Love And Some Verses
6. Laura Marling – All My Rage
7. Barry Adamson – The Sun And The Sea
8. Fred Eaglesmith – Hey Baby

Week 39

Steppewolf is toch wel goed. Dus Born To Be Wild gewoon deze week in de lijst. En toe heb ik er maar meteen een lijstje West Coast psychedelica van eind jaren 60 van gemaakt. Alleen The Stooges komen niet uit de buurt, die zijn van Detroit en ook nog eens niet echt psychedelisch. Ik had voor deze week eerst een moeilijk lijstje vol met moeilijke dingen in gedachten, zoals een Deense Bjork achtige singer songwriter. Maar al dat obscure werk vond ik toch niet allemaal even mooi. Een paar dingen komen nog wel eens voorbij.  Dit lijstje bestaat uit alleen maar voor mij zeer bekende nummers. Het was in 5 minuten in elkaar gezet.

Opmerkelijk is overigens hoe kort de West Coast psychedelica geduurd heeft. Bijna alle klassieke platen van de bands die in dit lijstjes staan hebben hun beste platen gemaakt tussen 1967 en 1970. In 1970 was het ook echt wel voorbij, mensen gingen dood (Jimi Hendrix), bands vielen uit elkaar (spirit, Love) of maakten gewoon geen goede platen meer (Jefferson Airplane, Byrds).

Oh ja en All Along The Watchtower is mijn all time favorite rock nummer. Luister eens goed naar de gitaarsolo. De bestaat in feite uit drie verschillende solo's.

Jefferson Airplane at Woodstock

1.       Steppewolf – Born To Be Wild

2.       Spirit – Fresh Garbage

3.       Moby Grape _Omaha

4.       Love – My Little Red Book

5.       Byrds – 8 miles high

6.       Jefferson Airplane – Volenteers

7.       Stooges – 1969

8.       Jimi Hendrix – All Along The Watchtower

Week 38

Even een toelichting op een aantal nummers van deze week.

De soundtrack van de fim Easy Rider bestaat vooral uit bekende nummer uit ‘68. Het meeste is goed, zelf Kyrie Eleison van The Seeds (of beter gezegd producer Dave Hassinger) heeft wel wat. Er staan 2 flauwe nummers op. In de lijst van deze week het eerste nummer van de soundtrack: the Pusher van Steppewolf. Hun Born to be wild is een bikers anthem geworden, maar de pusher is ook erg goed.

Ik las een recensie van Malcolm Holcombe en dacht even dat dat de zanger was waarvan ik het nummer Trouble Times zo mooi vond. Maar toen ik de cd luisterde, wist ik dat ik de verkeerde voor had. Even zoeken, en hij bleek Holcombe Waller te heten. Het nummer Trouble Times staat helaas niet op spotify. De cd die op spotify staat is wat wisselend. Holcombe Waller heeft een stem die af en toe doet denken dat het een vrouw is die zingt. Maar hij zingt alles zelf. En zo kwam ik in folk/country sferen en luisterde ik weer eens naar Sweetheart of the Rodeo van The Byrds. Ik heb die plaat zeker 15 jaar niet meer gehoord en de Deluxe versie kende ik helemaal niet. Daar staan een aantal nummers op met zang van Gram Parsons. In de versie die destijds (‘68) werden zijn vocalen vervangen door die van Roger McGuinn. En ook nog een numer van ex-byrds Gene Clarke.

Verder een eerste levensteken van Beth Orton. 6 jaarna haar laatste (teleurstellende)  heeft ze een nieuwe cd. Alleen de single staat op spotify. De cd is opgenomen in de VS met o.a. meester gitarist Marc Ribot. Die eerste single klinkt wel erg als haar oudere werk. Dit is de hele playslist

1. Steppewolf – The pusher
2. Holcombe Waller – Risk of change
3. Melissa James – Don’t you keep yourself down
4. Beth Orton - Magpie
5. The Byrds  - Pretty Poliy
6. Dillrd & Clarke – Polly
7. Ian Hunter – Fataly Flawd
8. Lou Reed – Endless Cycle
9. The Yardbirds – Still I’m Sad.

Week 37

Het begin van deze week: ik hoorde bij toeval dit nummer van David Byrne en St. Vincent. St. Vincent is een nieuwe naam die ik al vaker heb geluisterd, maar nooit iets aan vind. Ik kreeg er een associatie mee met Monsoon. Ever So Lonely is een van mijn vele favoriete singles. En donderdag zat ik enkele uren in de auto met een bossa nova cd. Dus daar ook enkele nummers van.

Ook vond ik nog een mooi klein playlistje (van mezelf) met blues numemrs. Die kwam ik tegen nadat ik een nummer van Shuggy Otis zocht. Na wat verder beluistering kom ik tot de conclusie dat ik vooral het blues werk van Shuggy Otis goed vind. Hij heeft ook wat meer funky spul gemaakt, zoals Strawberryletter 23, dat vooral bekend is van The Brothers Johnson. Ik had eerst een nog veel langere lijst met blues nummers aan de lijst willen toevoegen, maar die vielen op het laatst weer af. Vond ze toch niet passen, misschien een andere keer. Ook de reggae is dit keer gesneuveld. Ik had nog een Lee Perry nummer in het lijstje. Maar deze week heb ik eens wat andere World genres vooraan gezet. Ex Bad Seed Barry Adamson had ik eerder in mijn lijst zitten als zanger van een nummer op The Jeffey Lee Pierce Sessions. Dit is van zijn laatste solo cd.

Zo veel geploeter als het vorige week had, zo makkelijk liep het nu. Ik heb weer veel moois gehoord. Verrassend vond ik Richard Hawley. Ik had nog nooit van hem gehoord. Maar hij blijkt al een hele carrière te hebben. Dit is zijn 8^ste cd. Erg mooie cd.

En dan wil ik nog iets langer stilstaan bij het mooiste nummer van de lijst: Nick Drake’s Been Smoking Too Long. Het nummer is geschreven door Robin Frederick. Die naam zei me niets. Op de website van Robin Frederick staat een stukje over het nummer. Het is in een kampvuurliedje dat zij in Frankrijk aan Nick Drake had geleerd en dat tot haar verrassing op een cd van Drake verscheen. Die cd verscheen overigens pas in 1986, 12 jaar na zijn dood. En 19 jaar na de zomer waarin Robin Frederick en Nick Drake elkaar in Aix-en-Provence hadden ontmoet.

En het laatste nummer is een restant van een luistersessie van vorige week. Ik heb een lijst met zo;n 1000 nummers van allerlei lp’s die ik alleen op vinyl heb, of op oude bandjes staan. Daar had ik ook een mooie selectie van door random door de lijst te luisteren. Maar van de 6 liedjes heeft 1 het gehaald. Omdat dit een typisch jaren 80, postpunk curiosum is, met een ontwapende charme. 

1. David Byrne en St. Vincent – Who
2. Monsoon – Ever So Lonely
3. Maria Bethânia – Ye-mele
4. Tamba Trio – Boranda
5. Shuggy Otis – Me and my woman
6. Richard Hawley – Seek It
7. Jesus and Mary Chain – Happy when it rains
8. Barry Adamson – The Sun and The Sea
9. Little Axe – Midnight Dream
10. Nick Drake – Been Smoking Too Long
11. The Raincoats – Dancing in my head