Deze week een lijstje met
‘recent’materiaal. Dat wil zeggen van platen uit 2015 of 2014. Ik ben niet zo
actueel. Het zijn nummers van platen die ik in mijn lijstje favorieten vond. Een
deel van wat er in mijn favorieten staat haalt een keer het officiële lijstje.
Maar er blijft ook altijd mooi materiaal liggen. Vooral omdat na verloop van
tijd een nummer wegzakt op de lijst favorieten. Van de periode 2014- 2015 had
ik nog een stuk of 50 nummers bij de favorieten staan. Met vooral veel singer
songwriter materiaal. Waarbij vrouwen duidelijk oververtegenwoordigd zijn. Na
een paar keer luisteren van de lijst hield ik 25 nummers over. Met vooral namen
van mensen waar ik voor die tijd nog nooit van gehoord had. Wat overigens niet
wil zeggen dat het allemaal jonkies zijn. Ik heb even wat namen opgezocht. Pieta Brown (42)
John Grant (47) Sophie Hunger (33), Lianne La Havas (26), Damien Rice (41),
Bryan Ferry (70), Beck (45), Holly Golightly (49) Jacco Gardner (27), Lana Del
Rey (30). Met als afsluiter een nummer
van de laatste cd van de vorig jaar overleden Jack Bruce.
Het werk van Nina Simone
waaiert alle kanten op. Vaak op 1 lp. Het gaat van gospels en blues naar georchestreerde
ballads en Franse Chansons. Die enorme diversiteit maakt echter ook dat ik lang
niet alles leuk vind. Het zijn altijd afzonderlijke liedjes tussen de vele
stijlen die ik leuk vind. Enige tijd terug heb ik er een groot aantal bij
elkaar gezet. In dit lijstje daarom veel Nina Simone. Ik vond het wat saai om
alleen maar Nina Simone te doen.
Dus ik heb er wat nummers uit andere potentiële
lijstjes aan toegevoegd. Ik heb namelijk heel veel opzetjes van lijstjes
liggen. Die komen eigenlijk nooit zo als ze gemaakt worden op de publieke
lijst. Dus zo ben ik begonnen om te bekijken wat ik rond Nina Simone wilde
laten horen. Zo luisterde ik nog weer eens naar Astral Weeks van Van Morrison.
En mijn mening over die plaat is in de loop van 30 jaar niet veranderd. Niet
echt goed. Toen ik lp net op een bandje had staan heb ik hem vrij vaak
beluisterd. Het was immers het meesterwerk van Van The Man. Maar net als
destijds vind ik het geen goede plaat.
De lijst begint met Eddie
Harris. Een pioneer in de bop. Hij speelde ook samen met mensen als Charlie
Parker en Lester Young. Zijn sax klinkt nooit zo krachtig of dominant als die
van mannen als John Coltrane. Zijn kracht zit in het subtiele. Dan een bossa
novaatje. Deze zomer heb ik veel bossa nova geluisterd. Dit is nog een staartje
daarvan. Ital Corner van Prince Jazzbo staat in een andere versie op Superape
van Lee Perry. Deze versie kende ik helemaal niet. De lp Ital Corner was een
pijnlijk door mij over het hoofd gezien meesterwerk uit Perry’s Black Ark. Nina
Simone speelde ook veel gospels. Dat bracht me naar mijn favoriete gospel
groep: The Staple Singers. Dit is daarbinnen weer een favoriet. Kelly Joe
Phelps stond ergens verstopt in één van die vele proeflijstjes. Ik heb al eens
op het punt gestaan zijn nummers helemaal te deleten. Maar voordat het zo ver
kwam, hoorde ik het nog eens voorbij komen in de trein tussen Utrecht en
Amsterdam. Ik moest even kijken door wie ik zo aangenaam verrast werd. Door
Kelly Joe Phelps dus. John Martyn verrast me nooit echt meer. Maar hij ontroerd
met wel heel vaak. Deze versie van Bless the weather vind ik erg mooi. Alleen
al de introductie. Daarin klinkt hij plotseling veel jonger en onzekerder dan
in de manier waarop hij zingt.
En dan eindelijk Nina
Simone. Eerst een gospel. En daarna my man is gone now dat ik kende van The Gun
Club. Jeffey Lee Pierce had ook een zeer eclectische smaak. Het verschil is wel
dat hij alles transformeerde naar zijn eigen muzikale idioom.
Zo af en toe luister ik naar
Bob Dylan. Ook voor mij is hij een van de allergrootsten in de popmuziek. Ik
kan er alleen niet al te veel van achter elkaar horen. Zes cd’s Basement Tapes
kan ik niet achter elkaar horen. Nina Simone is ook een goede Dylan vertolker. Luister
bijvoorbeeld ook naar haar versie van The Ballad of Hollis Brown. When I Paint
My Masterpiece kende ik uiteraard van The Band. Maar ik vind deze versie beter.
De versie van The Band behoorde nooit tot mijn favoriete Band nummers.
Dan nog twee gospels. The
Holmes brothers en Aretha franklin. Sam Cooke’s A Change is Gonna Come is geen echte
gospel. Het is een wereldse boodschap
verpakt in het gevoel voor hoop en verlossing van een gospel. En hoewel de
versie van Sam Cooke wat mij betreft de beste popsong ever is, is de versie van
Aretha Frankin meer dan alleen maar een goede cover. Het is een versie waarin
juist het gospel aspect beter tot zijn recht komt. En dan nog maar weer eens
Nina Simone. Dit keer met de blues. Jazzy blues, net als Nostalgia 77, een
Engelse band. Met zangers Julie Driscoll (tegenwoordig heet ze Tippett). Wie
Les McCan is weet ik niet. Wel dat er op een paar Atlantic R&B
verzamelingen nummers van hem staan. Dit hoort tot de soort jazz waar ik graag
naar luister. Het lijkt een beetje op The In Crowd van Ramsey Lewis. Maar daar
mag je zelf naar luisteren.
Love me or leave me is al
heel lang een favoriet Nina Simone nummer. De pianosolo is ook erg mooi. In de
stijl van Bach begrijp van de wikipedia. Daarna nog een mooi pianonummer van de
nederladse pianist Egbert Derix en de Engelse zanger Iain Matthews (ooit
oprichter van Fairport Convention). Dit nummer heb ik wel vaker in lijstjes
gezet. Het blijft een van de mooiste nummers die ik via spotify heb ontdekt. En
daarna nog weer eens Nina S. Tja, wat zeg je over zo’n prachtig gedragen en emotioneel
nummer? Niets dus. En dan komt nu Van Morrison om de hoek kijken Dit is het
enige nummer van Astral Weeks dat ik echt goed vind. Dit is hoe een pastoraal
nummer hoort te klinken. Als afsluiting een painoversie van When the Ship Comes
In van Bob Dylan. De officiële versie staat op de lp The Times They Are A-Changin'. Dat is een gitaarversie. In deze versie speelt hij (of
iemand anders) nogal rudimentair piano. Maar dat maakt het nummer nou juist
weer zo leuk.
En als extraatje nog een prachtig optreden van The Staple Singers
