Lijstje 45

Het werk van Nina Simone waaiert alle kanten op. Vaak op 1 lp. Het gaat van gospels en blues naar georchestreerde ballads en Franse Chansons. Die enorme diversiteit maakt echter ook dat ik lang niet alles leuk vind. Het zijn altijd afzonderlijke liedjes tussen de vele stijlen die ik leuk vind. Enige tijd terug heb ik er een groot aantal bij elkaar gezet. In dit lijstje daarom veel Nina Simone. Ik vond het wat saai om alleen maar Nina Simone te doen. 

Dus ik heb er wat nummers uit andere potentiële lijstjes aan toegevoegd. Ik heb namelijk heel veel opzetjes van lijstjes liggen. Die komen eigenlijk nooit zo als ze gemaakt worden op de publieke lijst. Dus zo ben ik begonnen om te bekijken wat ik rond Nina Simone wilde laten horen. Zo luisterde ik nog weer eens naar Astral Weeks van Van Morrison. En mijn mening over die plaat is in de loop van 30 jaar niet veranderd. Niet echt goed. Toen ik lp net op een bandje had staan heb ik hem vrij vaak beluisterd. Het was immers het meesterwerk van Van The Man. Maar net als destijds vind ik het geen goede plaat.

De lijst begint met Eddie Harris. Een pioneer in de bop. Hij speelde ook samen met mensen als Charlie Parker en Lester Young. Zijn sax klinkt nooit zo krachtig of dominant als die van mannen als John Coltrane. Zijn kracht zit in het subtiele. Dan een bossa novaatje. Deze zomer heb ik veel bossa nova geluisterd. Dit is nog een staartje daarvan. Ital Corner van Prince Jazzbo staat in een andere versie op Superape van Lee Perry. Deze versie kende ik helemaal niet. De lp Ital Corner was een pijnlijk door mij over het hoofd gezien meesterwerk uit Perry’s Black Ark. Nina Simone speelde ook veel gospels. Dat bracht me naar mijn favoriete gospel groep: The Staple Singers. Dit is daarbinnen weer een favoriet. Kelly Joe Phelps stond ergens verstopt in één van die vele proeflijstjes. Ik heb al eens op het punt gestaan zijn nummers helemaal te deleten. Maar voordat het zo ver kwam, hoorde ik het nog eens voorbij komen in de trein tussen Utrecht en Amsterdam. Ik moest even kijken door wie ik zo aangenaam verrast werd. Door Kelly Joe Phelps dus. John Martyn verrast me nooit echt meer. Maar hij ontroerd met wel heel vaak. Deze versie van Bless the weather vind ik erg mooi. Alleen al de introductie. Daarin klinkt hij plotseling veel jonger en onzekerder dan in de manier waarop hij zingt.

En dan eindelijk Nina Simone. Eerst een gospel. En daarna my man is gone now dat ik kende van The Gun Club. Jeffey Lee Pierce had ook een zeer eclectische smaak. Het verschil is wel dat hij alles transformeerde naar zijn eigen muzikale idioom.

Zo af en toe luister ik naar Bob Dylan. Ook voor mij is hij een van de allergrootsten in de popmuziek. Ik kan er alleen niet al te veel van achter elkaar horen. Zes cd’s Basement Tapes kan ik niet achter elkaar horen. Nina Simone is ook een goede Dylan vertolker. Luister bijvoorbeeld ook naar haar versie van The Ballad of Hollis Brown. When I Paint My Masterpiece kende ik uiteraard van The Band. Maar ik vind deze versie beter. De versie van The Band behoorde nooit tot mijn favoriete Band nummers.

Dan nog twee gospels. The Holmes brothers en Aretha franklin. Sam Cooke’s A Change is Gonna Come is geen echte gospel. Het is een wereldse boodschap verpakt in het gevoel voor hoop en verlossing van een gospel. En hoewel de versie van Sam Cooke wat mij betreft de beste popsong ever is, is de versie van Aretha Frankin meer dan alleen maar een goede cover. Het is een versie waarin juist het gospel aspect beter tot zijn recht komt. En dan nog maar weer eens Nina Simone. Dit keer met de blues. Jazzy blues, net als Nostalgia 77, een Engelse band. Met zangers Julie Driscoll (tegenwoordig heet ze Tippett). Wie Les McCan is weet ik niet. Wel dat er op een paar Atlantic R&B verzamelingen nummers van hem staan. Dit hoort tot de soort jazz waar ik graag naar luister. Het lijkt een beetje op The In Crowd van Ramsey Lewis. Maar daar mag je zelf naar luisteren.

Love me or leave me is al heel lang een favoriet Nina Simone nummer. De pianosolo is ook erg mooi. In de stijl van Bach begrijp van de wikipedia. Daarna nog een mooi pianonummer van de nederladse pianist Egbert Derix en de Engelse zanger Iain Matthews (ooit oprichter van Fairport Convention). Dit nummer heb ik wel vaker in lijstjes gezet. Het blijft een van de mooiste nummers die ik via spotify heb ontdekt. En daarna nog weer eens Nina S. Tja, wat zeg je over zo’n prachtig gedragen en emotioneel nummer? Niets dus. En dan komt nu Van Morrison om de hoek kijken Dit is het enige nummer van Astral Weeks dat ik echt goed vind. Dit is hoe een pastoraal nummer hoort te klinken. Als afsluiting een painoversie van When the Ship Comes In van Bob Dylan. De officiële versie staat op de lp The Times They Are A-Changin'. Dat is een gitaarversie. In deze versie speelt hij (of iemand anders) nogal rudimentair piano. Maar dat maakt het nummer nou juist weer zo leuk.

En als extraatje nog een prachtig optreden van The Staple Singers

Bob Dylan

1. Eddie Harris – Listen Here
2. Tamba Trio – Boranda
3. Prince Jazzbo - Ital Corner
4. The Staple Singers – This Train
5. Kelly Joe Phelps Talkin’to Jehova
6. John Martyn - Bless The Weather
7. Nina Simone – Nearer Blessed Lord
8. Nina Simone - My Man Is Gone Now
9. Bob Dylan - When I Paint My Masterpiece
10. The Holmes Brothers If I Needed You
11. Aretha Franklin-  A Change Is Gonna Come
12. Nina Simone – Nobody Knows You
13. Nostalgia 77 – New Inner City Blues
14. Les Mccan - Burnin Coal
15. Nina Simone - Love Me Or Leave Me
16. Egbert Derix & Iain Matthews – Gone Is Gone
17. Nina Simone  - Keeper Of The Flame
18. Van Morrison. - Sweet Thing
19. Bob Dylan - When The Ship Comes In