Ik begin mijn lijstjes te missen. Ik luister namelijk vrij veel nog naar oude afleveringen. Als ik niet weet wat ik moet draaien
, dan luister ik naar mijn masterlijst. Dan heb ik bijna altijd muziek die ik leuk vind. Dus ben ik maar weer eens aan de slag gegaan.
Ik had gisteren wat Franse nummers geluisterd (van een oud lijstje uiteraard) en daarom begin ik met een ander nummer van een lp van de mij totaal onbekende Holden, die me wel bevalt. Daarna schoot me Almost Prayed van The Weather Prophets te binnen. En die past prima. En het was 2014 dat ik dit nummer ook eens in een lijstje had gezet. Dus het mocht wel weer eens. Het is nu nog ruim 25 graden in huis. Ik ben niet echt in een uitgelaten zomerstemming, maar relaxte klanken bevallen me op dit tijdstip wel.
>A Tribe Called Quest is natuurlijk heel iets anders. Wat wel verbind is de dominante gitaar. Een instrument die in de hip-hop meestal niet echt een rol speelt. De gitarist is overigens Jack White. Silver Bullets is de eerste lp van The Chills in 19 (!) jaar. Ik zag The Chills toch vooral als een wat inconsistente band die een paar hele mooie singeltjes hebben gemaakt (zoals Pink Frost). En op hun nieuwe lp hebben ze een paar nummers staan die zich moeiteloos kunnen meten met de liedjes van de jaren 80. Caribbean Sunset is John Cale op z’n zonnigst. De gelijknamige lp wordt wel beschouwd als een van de minste uit zijn carrière. Dat vond ik destijds niet. Maar nadat ik hem opnieuw had beluisterd (via YouTube, hij staat niet op spotify) moet ik de critici van destijds toch gelijk geven.
De lp Fresh van Sly Stone kende ik merkwaardigerwijs helemaal niet. Zijn eerdere lp’s ken ik
goed, maar vind ik niet zo goed, een beetje rommelig en niet lekker dansbaar. Fresh is na zijn bloeiperiode en leek me daarom niet zo goed. Maar wat een prachtige plaat is het. De beste Sly Stone plaat die ik ken. Eindelijk vind ik hem ook echt funky. En na Sly Stone moest Prince komen. Sign O The Times is zijn absolute meesterwerk en die was een tijdje van spotify af, maar staat er nu gelukkig weer op. De keuze viel op een laid back, jazzy funk popsong.
Voor de verandering staat er ook een Zweeds liedje in. Van de
spotify soundtrack van dehele leuke Netflix serie Dag.
De recensies van de
nieuwe Mary J Blige waren zeer positief. Maar ik vind de plaat niet veel aan. Alleen dit nummer (Hello Father) heeft enige eeuwigheidswaarde. Wat wel een groot woord is voor een redelijke popsong.
En we sluiten af met een
lekkere discokraker van Goldfrapp. Goldfrapp is een merkwaardige band. Ze maken afwisselend platen vol verstilde pastorale klanktapijten en flink pulserende disco. De ‘serieuze’ muziekliefhebber vindt de pastorale Goldfrapp goed en snapt niet waarom ze van die wegwerpdisco maken. Ik zie het andersom. Hun vorige lp (Tales of Us) is een soort Engelse zuchtmeisjes plaat. Met saaie voorspelbare arrangementen en “gevoelige” liedjes. Geef mij maar krakers als Train en Strict Machine. Dit Anymore past helemaal in die lijn. De lekkere fluisterende zang doet me denken aan More More More van de Andrea True Connection. Zie mijn blog van 1 augustus 2014.
- Holden – Sur le pave
- The Weather Prophets - Almost Prayed
- A Tribe Called Quest - Melatonin
- Chills – Tomboy
- John Cale - Caribbean Sunse
- Chills – Underwater wasteland
- Duffy – Stepping stone
- Sly Stone - In Time
- Prince – The Balled of dorothy parker
- Coldcut, Adrian Sherwood. Lee Perry – Divide and Rule
- Lee Perry – Soul Fire
- Lars Winnerbäck – Det är visst nån som är tillbaka
- Pieta Brown – Station Blues
- Mary J. Blige – Hello Father
- Thundercat – Them Changes
- Joan Osbourne – Not too well aquainted
- Goldfrapp - Anymore
Geen opmerkingen:
Een reactie posten