Lijstje 64

Ik hoorde laatst een cover van To Love Somebody. Ik ken het van de geweldige soulzanger James Carr. Ik heb altijd gedacht dat het een soulnummer was. Blijkt het een popliedje van The Bee Gees te zijn. En het is heel vaak gecoverd. En niet door de minsten. Je hebt jazzversies (Roberta Flack en Nina Simone), countryversies (Gram Parsons), rockversies (Janis Joplin, Bonnie Tyler), blue eyed soul versies (Rod Stewart, Dusty Spingfield) en een reggaeversie van Jim “Small Town Boy” Sommerville (Bronski Beat, Communards). Daarom nu het debuut van The Bee Gees in mijn lijstjes. Nooit gedacht dat die er ooit in zouden komen. Mooi nummer. Het beste nummer dat ik ven hen ken. Het enige goede nummer van hen. 

No Regrets kennen we natuurlijk allemaal van The Walker Brothers. Maar het origineel mag er ook zijn. De inspiratie van dit lijstje komt van het eerste nummer. Van de nieuwe lp van Dan Auerbach. Stephen Thomas Erlewine noemt het op The Allmusic Guide zijn toetrede tot het gilde van singer/songwriters. Maar ik vind het meer een toetrede tot de grote popzangers. Daarom vandaag een greep uit de gevoelige popmuziek. Een genre dat nogal nauw komt. Het wordt namelijk snel te. Te sentimenteel, te bombastisch, te zoetig. Maar hier blijft, wat mij betreft, alles aan de goede kant van de streep. 

Met ook nog enkele curiosa. Vooral de versie van Brown Eyes van Fleetwood Mac. Dit is de eerste versie van het nummer. Met de oprichter van de band (Peter Green) op gitaar. Het verhaal gaat dat Mick Fleetwood hem uitgenodigd had om mee te spelen. In de mix die uiteindelijk op lp Tusk terecht kwam is zijn gitaar door Lindsey Buckingham er bijna helemaal uitgehaald. Maar zo is hoe het nummer oorspronkelijk is. Het nummer is geschreven en gezongen door Christine McVie. Mijn favoriet van Fleetwood Mac (na Peter Green uiteraard). Zij wordt erg ondergewaardeerd, vind ik. Zij is veel beter dan de zweverige ballads van Stevie Nicks. Ze zijn down to earth, maar er zit altijd iets triests in haar nummers. Toch zijn het geen nummers die daarin blijven steken, ze klinkt als een vrouw die ondanks alle ellende haar rug recht houdt en een drang heeft om door te leven. Als je naar de tekst van dit nummer luistert hoor je dat ook. Het is een oproep aan een vriendin om om hulp te vragen. Omdat zij weet wat ze heeft meegemaakt. 

Dat laatste zingt zij niet. Maar dat hoor je aan de manier waarop ze het zingt. Luister ook eens naar nummers als Songbird en Little Lies. Ook op de onbekende Fleetwood Mac lp’s tussen het vertrek van peter Green (1970) en de komst van Lindsey Buckingham en Stevie Nicks (1975). Naar de nummers moet ik nog eens gaan luisteren. Misschien later daarvan meer.

Dan nog een ontdekking van enkele weken terug. De beste verzamelaar van Roy Orbison. Ik heb op cd de beste tot dan toe. Maar nu is er een cd met daarop al zijn singles op het Monument label. En daar staan nog allerlei prachtige nummer sop die ik niet kende. En ook op dit lijstje de grootste kandidaat voor lp van het jaar: Double Roses van Karen Elson. Ik had nog nooit van haar gehoord. Ze is de vrouw vcan Jack White daarom zal ik haar wel ergens zijn tegengekomen. 

Tot slot nog iets over de twee nummers van Françoise Hardy. Met het nummer Meme Sous la Pluie eindigt de film Jeune & Jolie van François Ozon. Een indrukwekkend muzikaal einde van een prachtige film. De kritiek is dat het een onrealistisch beeld geeft van prostitutie. Maar als je die kritiek achterwege laat, blijft een prachtige film over. Heel mooi beschreven Ivo De Kock in de filmkrant. 

1. Dan Auerbach – Waiting On A Song

2. The Bee Gees - To Love Somebody

3. Tom Rush – No Regrets

4. Dobie Gray – Drift Away

5. Al Wilson – Show And Tell

6. Karen Elson – Wonder Blind

7. Fleetwood Mac – Brwon Eyes

8. Four Tops – Call On Me

9. Dusty Springfield – The Look Of Love

10. Roy Orbison – The Actress

11. Françoise Hardy – Le Temps De Lámour

12. Duffy- Hanging On Too Long

13. Françoise Hardy - Meme Sous La Pluie 

14. Heidy Berry – Northshore Train