Lijstje 111: Canon van mijn platenkast

1.    Sam Cooke - A Change Is Gonna Come (64)
2.    Congo’s - Fisherman (77)
3.    The Gun Club - Mother Of Earth (82)
4.    Black Uhuru – Guess Who’s Coming To Dinner (79)
5.    Jimi Hendrix - All Along The Watchtower – (68)
6.    Masters Of Reality - The Blue Garden – (89)
7.    Marvin Gaye When Did You Stop Loving Me, When Did I Stop Loving You (78)
8.    Nanci Griffith - Love Ath The Five And Dime (86)
9.    Prince - Kiss (86)
10.  Staple Singers – I’ll Take You There (67)
11.  Steve Winwood - Vacant Chair (77)
12.  Little Axe - Hammerhead (1993)
13.  Royal House cq. Tod Terry - Can You Party? (87)
14.  Jack Leven - Call Mother A Lonely Field (94)
15.  John Martyn - I Don’t Want To Know (73)
16.  Joan Osbourne - Shake That Devil (2006)
17.  Soul II Soul - Back To Life (90)
18.  John Mayall & The Blues Breakers – A Hard Road (67)
19.  Little Richard - The Girl Can’t Help It (56)
20.  Ofra Haza - In Nim Alu (84)
21.  Mathias Eick – Children (18)
22.  Egbert Derix & Iain Matthews – Gone Is Gone (12)
23.  Jack Bruce – Can You Follow? (71)


Binnenkort hou ik er mee op. Met Facebook, met de blog. Ik deed er al niet veel meer mee. Nu Meta en anderen het internet steeds meer gaan gebruiken als basis voor gratis AI trainingen hou ik er maar helemaal mee op. Daar wil ik niet aan meewerken. Waarschijnlijk ben ik al veel te laat. Maar beter laat dan nooit. In de afgelopen 14 (!) jaar heb ik wat geschreven over mijn lijstjes. Het aantal lijstjes nam de afgelopen jaren steeds meer af. Van 39 in 2012 tot maar 3 in 2024. Ook daarom maak ik er maar eens een einde aan.
Ik maak nog een lijstje en laat die een maand staan. En dan is het afgelopen. Schluss. Ik wilde afsluiten met een soort best of. Ik kwam erachter dat ik al een canon van mijn platenkast had gemaakt, die ik nooit heb gepubliceerd. Het begrip platenkast moet je dan maar ruim nemen. Een groot deel van wat er in deze lijst staat heb ik niet fysiek. Of staat ergens op een oud cassettebandje.
Ik heb geprobeerd om niet zozeer naar all time favorites te nemen, maar een representatieve doorsnede van wat ik leuk vind. Dus dit zijn niet de meest gedraaide nummers, of mijn favoriete artiesten. Maar nummers die me dierbaar zijn en die het spectrum van mijn muzieksmaak afdekken. Er ontbreekt dus een heleboel. Dus geen Marc Almond, Roky Erickson, Townes van Zandt, Suicide, Don Covay, Barrington Levi of Sault. De lijst is ook een representatieve van belangrijke momenten in mijn leven. Die zich overigens vooral 25 jaar gelden afspeelden. Met jonge kinderen kwam ik minder aan muziek toe. Ik ging overigens eens tellen welke van de artiesten nog in leven zijn, het overgrote deel van de artiesten zijn dood. Jimi Hendrix, Ofra Haza, Prince, Jackie Leven, John Martyn, Little Richard, Jack Bruce, Nanci Griffith, Marvin Gaye, Sam Cooke, Jeffrey Lee Pierce. Allemaal dood.

Er zijn een paar constanten in mijn platenkast en dat zijn rock, reggae, soul en folk. Die genres komen het meest voor in mijn platenkast. Veel nummers zijn ook wel te koppelen aan bepaalde periodes uit mijn leven, zoals Mother of Earth van The Gun Club. Het concert van The Gun Club was het begin van mijn liefde voor live muziek. In een stampvol Doornroosje stond Jeffrey Pierce in zijn leren jas in een orkaan van lawaai. Maar zo intens. Ik bleef nog redelijk achteraan staan. Vooraan stond Martin, die ik nog kende van de introductie. Dat gaf mij meteen het vertrouwen om een volgende keer ook vooraan te gaan staan. En vooraan in Doornroosje heb ik heel wat mooie concerten gezien. De jaren 80 waren ook de jaren dat ik DJ was in Diogenes. Met de opkomst van house (Can you party) en de meest productieve en creatieve periode van Prince. Ook was het de periode dat ik zogenaamde world music ontdekte en daar bij Rataplan ook aardig wat aandacht aan gaf. In Nim Alu was wel de meest bijzondere plaat uit die periode. Vooral om dat geen folk rock is maar echt heel iets anders.
Eind jaren 70 ontdekte ik reggae. Met de lp The Same Song van Israel Vibration. Maar nog veel meer indruk maakte het werk van Lee Perry dat ik iets later leerde kennen. Voor velen, en ook voor mij, is Heart of The Congo van The Congo’s de beste reggae plaat ooit. Op lp’s cd’s en bandjes heb ik zo’n 100 reggae lp’s. dat lijkt de keuze moeilijk te maken. Echter, mijn belangrijkste favorieten waren al vanaf mijn 18e Lee Perry en Sly & Robbie. En dus was het tweede reggaenummer snel gekozen. Van mijn eerste lp van Black Uhuru.
Britse popmuziek heeft bij mij een bijzondere plaats. Dat begon met Blues (John Mayall) en vandaaruit breidde het zich uit tot een palet van allerlei stijlen met in de jaren 70 vooral Folk, Soul en Jazz, zoals te horen is bij John Martyn en Jack Bruce. Twee zangers die allebei de Britse melancholie zo mooi in hun stem hebben. Ook Jackie Leven reken ik hieronder. En boven alles Steve Winwood. Waar ik al fan van ben vanaf het moment dat ik de eerste nummers van hem hoorde. Waarschijnlijk was dat Gimme Some Lovin' van The Spencer Davis Group. Later werd dat typische Britse nog eens uitgebreid met nog veel meer invloeden. Nog meer dan Amerikaanse muziek hoor je in Engelse muziek heel veel Caraïbische invloeden terug. Soul II Soul is een mooi voorbeeld van die Engelse mix. Ook veel post punk heeft die mooie mix. Dat ontbreekt een beetje in mijn lijst.
Wat betreft Soul heb ik enkele helden. De belangrijkste zijn Marvin Gaye en Sam Cooke. Hoewel ook Mavis Staple een goede derde held is. Naast soul ook aandacht voor country of Amerikaanse folk. Het ligt soms dicht tegen elkaar aan. Vooral de lp Last Of The True Believers Van Nanci Griffith behoort tot mijn all time favorites. Joan Osbourne kan heel veel mooi zingen. Haar country plaat is erg mooi.
Nog een speciale vermelding voor jazz (Matthias Eick) en voor het meest voorkomend op mijn spotify lijstjes (Egbert Derix (met Iain Matthews), waar ik verder niets van ken).
Tot slot begin alles met Rock ’n Roll. En dat was voor mij Little Richard. Ik ben al fan vanaf mijn 13e. Rock, en dan vooral met een gitaar en de blues als uitgangspunt, is toch wel mijn eerste liefde. Daarom Jimi Hendrix (beste gitarist ooit) John Mayall (mijn eerste kennismaking met the blues), Little Axe (blues in een Adrian Sherwood jasje), Masters of Reality (de samenvatting van 30 jaar bluesrock door Rick Rubin).
So long and God Bless.