Lijstje 111: Canon van mijn platenkast

1.    Sam Cooke - A Change Is Gonna Come (64)
2.    Congo’s - Fisherman (77)
3.    The Gun Club - Mother Of Earth (82)
4.    Black Uhuru – Guess Who’s Coming To Dinner (79)
5.    Jimi Hendrix - All Along The Watchtower – (68)
6.    Masters Of Reality - The Blue Garden – (89)
7.    Marvin Gaye When Did You Stop Loving Me, When Did I Stop Loving You (78)
8.    Nanci Griffith - Love Ath The Five And Dime (86)
9.    Prince - Kiss (86)
10.  Staple Singers – I’ll Take You There (67)
11.  Steve Winwood - Vacant Chair (77)
12.  Little Axe - Hammerhead (1993)
13.  Royal House cq. Tod Terry - Can You Party? (87)
14.  Jack Leven - Call Mother A Lonely Field (94)
15.  John Martyn - I Don’t Want To Know (73)
16.  Joan Osbourne - Shake That Devil (2006)
17.  Soul II Soul - Back To Life (90)
18.  John Mayall & The Blues Breakers – A Hard Road (67)
19.  Little Richard - The Girl Can’t Help It (56)
20.  Ofra Haza - In Nim Alu (84)
21.  Mathias Eick – Children (18)
22.  Egbert Derix & Iain Matthews – Gone Is Gone (12)
23.  Jack Bruce – Can You Follow? (71)


Binnenkort hou ik er mee op. Met Facebook, met de blog. Ik deed er al niet veel meer mee. Nu Meta en anderen het internet steeds meer gaan gebruiken als basis voor gratis AI trainingen hou ik er maar helemaal mee op. Daar wil ik niet aan meewerken. Waarschijnlijk ben ik al veel te laat. Maar beter laat dan nooit. In de afgelopen 14 (!) jaar heb ik wat geschreven over mijn lijstjes. Het aantal lijstjes nam de afgelopen jaren steeds meer af. Van 39 in 2012 tot maar 3 in 2024. Ook daarom maak ik er maar eens een einde aan.
Ik maak nog een lijstje en laat die een maand staan. En dan is het afgelopen. Schluss. Ik wilde afsluiten met een soort best of. Ik kwam erachter dat ik al een canon van mijn platenkast had gemaakt, die ik nooit heb gepubliceerd. Het begrip platenkast moet je dan maar ruim nemen. Een groot deel van wat er in deze lijst staat heb ik niet fysiek. Of staat ergens op een oud cassettebandje.
Ik heb geprobeerd om niet zozeer naar all time favorites te nemen, maar een representatieve doorsnede van wat ik leuk vind. Dus dit zijn niet de meest gedraaide nummers, of mijn favoriete artiesten. Maar nummers die me dierbaar zijn en die het spectrum van mijn muzieksmaak afdekken. Er ontbreekt dus een heleboel. Dus geen Marc Almond, Roky Erickson, Townes van Zandt, Suicide, Don Covay, Barrington Levi of Sault. De lijst is ook een representatieve van belangrijke momenten in mijn leven. Die zich overigens vooral 25 jaar gelden afspeelden. Met jonge kinderen kwam ik minder aan muziek toe. Ik ging overigens eens tellen welke van de artiesten nog in leven zijn, het overgrote deel van de artiesten zijn dood. Jimi Hendrix, Ofra Haza, Prince, Jackie Leven, John Martyn, Little Richard, Jack Bruce, Nanci Griffith, Marvin Gaye, Sam Cooke, Jeffrey Lee Pierce. Allemaal dood.

Er zijn een paar constanten in mijn platenkast en dat zijn rock, reggae, soul en folk. Die genres komen het meest voor in mijn platenkast. Veel nummers zijn ook wel te koppelen aan bepaalde periodes uit mijn leven, zoals Mother of Earth van The Gun Club. Het concert van The Gun Club was het begin van mijn liefde voor live muziek. In een stampvol Doornroosje stond Jeffrey Pierce in zijn leren jas in een orkaan van lawaai. Maar zo intens. Ik bleef nog redelijk achteraan staan. Vooraan stond Martin, die ik nog kende van de introductie. Dat gaf mij meteen het vertrouwen om een volgende keer ook vooraan te gaan staan. En vooraan in Doornroosje heb ik heel wat mooie concerten gezien. De jaren 80 waren ook de jaren dat ik DJ was in Diogenes. Met de opkomst van house (Can you party) en de meest productieve en creatieve periode van Prince. Ook was het de periode dat ik zogenaamde world music ontdekte en daar bij Rataplan ook aardig wat aandacht aan gaf. In Nim Alu was wel de meest bijzondere plaat uit die periode. Vooral om dat geen folk rock is maar echt heel iets anders.
Eind jaren 70 ontdekte ik reggae. Met de lp The Same Song van Israel Vibration. Maar nog veel meer indruk maakte het werk van Lee Perry dat ik iets later leerde kennen. Voor velen, en ook voor mij, is Heart of The Congo van The Congo’s de beste reggae plaat ooit. Op lp’s cd’s en bandjes heb ik zo’n 100 reggae lp’s. dat lijkt de keuze moeilijk te maken. Echter, mijn belangrijkste favorieten waren al vanaf mijn 18e Lee Perry en Sly & Robbie. En dus was het tweede reggaenummer snel gekozen. Van mijn eerste lp van Black Uhuru.
Britse popmuziek heeft bij mij een bijzondere plaats. Dat begon met Blues (John Mayall) en vandaaruit breidde het zich uit tot een palet van allerlei stijlen met in de jaren 70 vooral Folk, Soul en Jazz, zoals te horen is bij John Martyn en Jack Bruce. Twee zangers die allebei de Britse melancholie zo mooi in hun stem hebben. Ook Jackie Leven reken ik hieronder. En boven alles Steve Winwood. Waar ik al fan van ben vanaf het moment dat ik de eerste nummers van hem hoorde. Waarschijnlijk was dat Gimme Some Lovin' van The Spencer Davis Group. Later werd dat typische Britse nog eens uitgebreid met nog veel meer invloeden. Nog meer dan Amerikaanse muziek hoor je in Engelse muziek heel veel Caraïbische invloeden terug. Soul II Soul is een mooi voorbeeld van die Engelse mix. Ook veel post punk heeft die mooie mix. Dat ontbreekt een beetje in mijn lijst.
Wat betreft Soul heb ik enkele helden. De belangrijkste zijn Marvin Gaye en Sam Cooke. Hoewel ook Mavis Staple een goede derde held is. Naast soul ook aandacht voor country of Amerikaanse folk. Het ligt soms dicht tegen elkaar aan. Vooral de lp Last Of The True Believers Van Nanci Griffith behoort tot mijn all time favorites. Joan Osbourne kan heel veel mooi zingen. Haar country plaat is erg mooi.
Nog een speciale vermelding voor jazz (Matthias Eick) en voor het meest voorkomend op mijn spotify lijstjes (Egbert Derix (met Iain Matthews), waar ik verder niets van ken).
Tot slot begin alles met Rock ’n Roll. En dat was voor mij Little Richard. Ik ben al fan vanaf mijn 13e. Rock, en dan vooral met een gitaar en de blues als uitgangspunt, is toch wel mijn eerste liefde. Daarom Jimi Hendrix (beste gitarist ooit) John Mayall (mijn eerste kennismaking met the blues), Little Axe (blues in een Adrian Sherwood jasje), Masters of Reality (de samenvatting van 30 jaar bluesrock door Rick Rubin).
So long and God Bless.

Lijstje 110

 Ik heb weer eens wat verschillende dingen bij elkaar gegooid. Ik wilde een combi maken van oud en nieuw en vooral met een mix van verschillende ‘zwarte’ stijlen. De conceptversie heette Bass Culture. De nieuwe nummers komen vooral uit de Londense jazz scene (Zara McFarlane, Alfa Mist). En ik kon het niet nalaten er 2 reggaeklassiekers in te zetten. Heavy Manners van Prince Far I is een wat vreemde hoekige plaat. Juist daardoor is afwijkend van wat er verder uit Jamaica komt. Het leuke van Engelse jazz is dat het duidelijk beïnvloed is door de Caraïbische achtergrond van veel muzikanten, dus je hoort reggae, dub, calypso, gemengd ook met Afrikaanse invloeden. Amerikaanse jazz blijft toch vaak wat dichter bij huis. 

Als bonus heb ik 4 versies van Stardust opgenomen. Het is een song uit het Great American Songbook en de titel van een van de beste en meest succesvolle lp’s van Wille Nelson. Nu klinkt het raar, maar in 1978 was dit een revolutionair album. Een outlaw country zanger die in plaats van country jazz standards gaat zingen. En op een manier waarop niemand dit soort nummers uitvoerde. Met Booker T (van de MG’s) als muzikale bondgenoot. Pitchfork schreef er het volgende over “With his tender, textured voice and intuitively around-the-beat phrasing, Nelson gives these songs fresh readings, with just the touch of sentimentality and nostalgia they demand”.

Zara McFarlane heeft dit jaar een lp gemaakt met een hommage aan Sarah Vaughan. Zo kom ik op het idee. 

Zara Macfarlane

1. Janet Jackson – Rhythm Nation
2. Blue Flamingo & Spinvis – Masker Van Glas
3. Eddie Kendricks – Keep On Truckin’s (Single Version)
4. Quincy Jones – One Track Mind
5. Prince Far I - Heavy Manners
6. Bnnyhunna – Prayer
7. Ezra Collective – God Gave Me Feet For Dancing
8. Zara Mcfarlane – Peace Begins Within
9. Johnnuy Clarke – Move Out Of Baylon
10. Kokoroko – Three-Piece Suit
11. Michel Kiwanuka – Rebel Soul
12. Alfa Mist – Bumper Cars
13. High Pulp & Makaya Mccraven – Never In My Short Sweet Life
14. Mary J. Blidge – Can’t Wait For You
15. Zara Mcfarlane – Stardust
16. Wille Nelson – Stardust
17. Sarah Vaughan – Stardust
18. Nat King Cole – Stardust

Lijstje 109

Het is vakantie en lekker weer. Dat vraagt om een lijstje met wat meer uplifting music. Die term heb ik overigens van de onlangs overleden John Mayall. Ik was deze vakantie in de UK. En we kwamen in Bristol langs een hele kleine tentoonstelling over 500 jaar zwarte muziek in de UK. En dat bracht me op het idee. Wat ik mooi vind aan Britse ‘zwarte’ artiesten is hun eclecticisme. Amerikaanse muziek is sterk op zichzelf gericht. De Britse variant speelt juist met allerlei invloeden. Met mijn liefde reggae als een zeer belangrijk ingrediënt. Dat ingrediënt hoor je hier dan ook vooral. 

De naam Dennis Bovell kwam spontaan naar boven. Een compilatie met zijn eigen werk vond ik niet erg spannend. Daarom heb ik gekozen voor een mooie productie hem. Bovell werkte begin jaren 80 veel met punkband. Hij vertelt daarover dat hij veel tijd besteedde aan een soort muziekles. Omdat ze nauwelijks konden spelen. Linton Kwesi Johnson speelde het liefs met vrienden. Wat ook niet de beste muzikanten waren. Voor Bass Culture wist Bovell hem over te halen goede muzikanten in te huren. Ik had Chant to Jah van Richard H. Kirk (alias Sandoz) al een hele tijd niet meer echt beluisterd. En nu ik dit nummer weer lekker hard door de speakers hoor, dan valt me weer op hoe mooi dit is. Je hoort een sample van Prince Far I, een Jamaicaan die in de UK veel succes had, vooral in samenwerking met Adrian Sherwood. De backing band van Price Far I was Creation rebel. En die hebben enkele hele mooie lp’s met Sherwood gemaakt. Dit is van een nieuwe lp. Helemaal nieuw is het niet, er zit een sample in van Prince far I (die is in de jaren 80 al overleden), ook het ritme komt me bekend voor, maar er zitten wel nieuwe dingen in. Veel van deze lijst zit in de zware (Engelse) dub geluiden. Na creation Rebel volgen er nog 2. De eerste is van een Jazzband die duidelijk dub als belangrijke invloed hebben. Daarna Jah Wobble. Alleen zijn naam zegt al genoeg. Dit nummer is heel sterk reggae. Maar het repertoire van Jah Wobble is gigantisch breed. Misschien wel de beste eclectische artiest. 

Ik wilde er ook nog wat Amerikaanse invloeden in laten zitten. Yusef lateef past er heel goed in. Zijn jazz is net zo eclectisch. Ik heb nooit zo gehouden van de jaren 70 ballads van funk acts als Ohio Players of Geore Clinton. DJ. St. Paul draaide er dit jaar 1 van Bootsy Collins. Van een lp die ik nota bene zelf al bijna 40 jaar heb. Het is een mindset kwam ik achter. Moeilijk uit te leggen. Het zijn geen liefdesliedjes met een kop en staart, maar langzame grooves. En zo kon ik ook plotseling de Ohio Players meer waarderen. Net als de dub nummers is dit een groove. En wat voor 1. Prachtig. 

De update van de Britse eclectische groove komt van Sault. Die hebben heel veel moois gemaakt. Sault is duidelijk schatplichtig aan Soul II Soul. De lp Club Classic Vol.1 hoort to mijn all time favorites. Merkwaardigerwijs heb ik de l pen de cd helemaal niet. Ik ken alle nummers van de radio. Het is soul, het is positief, met een lekker ritme. Deze omschrijving doet geen recht aan mijn gevoel bij nummers als deze maar kan het niet omschrijven. Misschien komt het nog een keer. En volgen nog meer typische Engelse dingen. Mel & Kim is een Stock, Aitkins & Waterman productie uit de jaren 80. Voor sommigen misschien te commercieel, maar niet voor mij. 

Een paar nummers komen uit de playlist van Gilles Peterson. Een Britse Dj die al decennia een mooie mix van allerlei muziek presenteert. Vooral veel exotische namen, maar altijd met klasse. Hij is een van mijn beste voorbeelden van eclectische muzieksmaak. Hij zit niet altijd in mijn smaak, maar smaakvol is zijn programma altijd. 

1. Linton Kwesi Johnson – Loraine 
2. Khruangbin - People Everywhere ( Still Alive) I
3. slandman - Bahar 
4. Simple Minds – Theme For Great Cities 
5. Sandoz- Spiritual Vibe 
6. Creation Rebel – Swiftly ( Right On) 
7. Lily Allen- Smile 
8. Jake Long- Celestial Soup 
9. Jah Wobble- Orion 
10. Yusef Lateef- Titora 
11. Ohio Players - Sweet Sticky Thing 
12. Sault – God Is Love 
13. Soul II Soul – Keep On Moving 
14. Mel & Kim- Showing Out (Get Fresh At The Weekend) 
15. Corrine Baily Bae- Earthlings 
16. Sun Ra- Outer Space Incorporated 
17. John Mayall – Congo Square 
18. Buddy Fo – Wen Its Time To Go

lijstje 108

Eens per half jaar een lijstje maakt dat mensen waarschijnlijk niet echt gaan zoeken naar mijn lijstjes. Voor mezelf vind ik het nog steeds leuk om te doen. Ik heb ook nog steeds allerlei lijstjes in aanbouw op spotify staan. Een lijstje publiceren is wel het mooist.

Ik gebruik de lijstjes (en alleen de lijstjes) om voor mezelf een grote lijst aan te leggen. Die is lekker niet publiek en alleen voor mezelf. Op de grote lijst staan 1931 nummers, 132 uur en 1 minuut aan muziek (het staat er echt, ik verzin het niet). Straks ga ik dit nieuwe lijstje er aan toevoegen. Ik kan er niet zo veel over zeggen. Als ik er door de oogharen naar kijk dan zie ik vooral country en soul. Altijd vaste ingrediënten in mijn lijstjes. Met al primeur een nummer van Beyonce. Een goed nummer en goed gezongen en met een country feel. 

En als afsluiter een nummer waar ik altijd stil van wordt als ik het hoor. Fotheringay van Fairport Convention / Sandy Denny. Sandy Denny is misschien wel de beste zangeres die ik ken. Ik heb een grote lijst met favoriete zangers en zangeressen. Maar zij is de enige die een paar nummers heeft gemaakt waar ik helemaal stil van wordt. 

1. Sierra Ferrell – In Dreams
2. Beyonce – Daughter
3. Cleo Sol – Golden Child
4. Secret Sisters  (Feat Ray Lamontagne) – All The Ways
5. Ray Lamontagne – It Takes Me Back
6. Daniel Norgren – Howling Around My Happy Home
7. Tom Misch – Nightrider
8. Groove Armada – Hands Of Time
9. Villagers – Everything I Am Is Yours
10. Iron & Wine – Tears That Don’t Matter
11. Eric Bibb – Ain’t It Grand
12. Taj Mahal - Statesboro Blues
13. Leon Russell – A Song For You
14. Sadies - Anna Leigh 
15. King Hannah – Big Swimmer
16. Fairport Convention - Fotheringay

Lijstje 107

Het eerste nummer is even doorbijten. Ik zat te twijfelen of ik het als laatste of eerste zou zetten. Het werd dus de eerste plaats. Voor mensen die niet houden van gitaarmuren sla het eerste nummer over. Of als je installatie heel hard kan. Zet het nummer eens heel hard op en hoor hoe de gitaren in elkaar overlopen, hoe het mooie refrein van Stanger in Our Town door de drones heen klinken. Toen ik het hele nummer op orkaansterkte had gehoord riep ik spontaan Wow! Het is vreemd, het is lawaaiig, maar er zit een hele mooie schoonheid in. Het nummer is van Jeffrey Pierce en die was op zijn manier ook lawaaierig. Hoe hij zelf zou kunnen klinken hoor je later in het nummer Yellow Eyes. Het is een nummer van de lp Mother Juno. Volgens mij is het een bewerking gedaan door Nick Cave (zijn ‘rivaal’ destijds als belangrijkste underground artiest) en Warren Ellis. Ik ben nooit zo’n fan geweest van het geluid van Mother Juno. Ik vind deze versie veel mooier. De kwetsbaarheid van Jeffrey Lee Pierce komt hier heel mooi in uit. 

 Lewsberg hoorde ik op mijn discover weekly en moest meteen aan Lou Reed denken. Die voortkabbelende gitaar, die praatzang. Toch bijzonder dat je zonder echt te zingen en zelf zonder echt een solo een mooi nummer kan maken. Daarna een nummer van de meester zelf. Dat is wel een hogere orde praatzang met gitaar en drums. Ik hoorde dit nummer ruim 40 jaar gelden voor het eerst bij Alan Bangs in zijn programma Night Flight. Ergens tussen kwart over 12 en 2 uur in de nacht. Dat was pas radio. Magisch. Je had echt altijd het gevoel dat Alan Bangs tegen jou praatte en zijn muziek en een deel van zijn leven met je wilde delen. Anders kan ik het niet omschrijven. En soms kwam er een nummer voorbij dat niet alleen precies paste, maar die me echt omver blies, zoals The Gun van Lou Reed. Ik zal die eerste keer nooit vergeten. Ik was niet zo’n Lou Reed fan en ben dat eigenlijk nog steeds niet. De lp waar dit van komt ken ik nauwelijks. Maar nu ik het weer hoor en met mijn betere installatie ook de mooie baslijnen hoor wordt het nog beter. Want niet alleen Lou Reed was goed, maar ook bassist Fernando Saunders en gitarist Robert Quine. Briljante zin uit het nummer van Tom Waits Frank’s Wild Years Never could stand that dog. Wat een mooi nummer is dit toch. Zo absurd lekker losjes gespeeld en gesproken. Tinderbox van Fred Eaglesmith is een lp die qua geluid sterk aanleunt tegen Tom Waits. Een hoog potten en pannen gehalte. Ik heb hem toen ook een keer live gezien. In Ekko. (“ had some nice witlof”). De drummer had wat moeite om maat te houden. Maar dat gaf het concert juist wel een bepaalde charme. De nummers bewogen als het ware, ze waren wat wobbelig. Van Sinead O’Connor ben ik nooit een heel groot fan geweest. Ik vond haar nummers altijd wat te langzaam en sloom. Haar lp met Sly & Robbie vond ik wel goed. Ook was ik onder de indruk van haar als persoon. Zoals in een aflevering van Zomergasten waarin ze enorm werd af gekafferd omdat ze my man is gone now niet goed zou zingen. Ze is een merkwaardige mix van een kwetsbare vrouw die ter gelijke tijd geen compromissen wil sluiten. Ik werd er door Harry op gewezen dat haar latere werk ook echt wel goed is. En dat is het zeker. Er staat ook nog wel een heel claustrofobisch nummer op Delicate Cutters van Throwing Muses. Ik heb wat research gedaan. En ze blijkt nogal wat demonen te hebben de in haar muziek te lijf is gegaan. Ik las in een artikel in The Gaurdian dat ze een bipolaire stoornis heeft. Citaat over hoe ze live was in 2005 “Hersh's mood changes resemble those of Linda Blair in The Exorcist.”

Lijstje 106

 Sinds ik ze enkele jaren gelden (ik denk 2019, voor corona) heb gezien ben ik nog groter fan van The Sparks. Ze zijn grappig, op een goede manier over the top en muzikaal nooit oubollig of belegen. Ron (die man die vroeger dat Hitler snorretje had) is de oudste, inmiddels 77. Laat ze nog maar een tijd doorgaan. 

Op een cassette heb ik Flemmende Herzen van Michael Rother. Een Duitse gitarist en een van de pioniers van de Duitse elektronische muziek. Ook al spleet hij gitaar. Ik las weer eens wat over die Duitse muziek uit de jaren 70. Waar ik in mijn middelbareschooltijd al wel het een en nader van kende. Ik heb wat nummers in mijn favorieten gezet. Toen ik dit nummer hoorde, zonder te weten wat ik op dat moment luisterde, dacht ik even dat het Bill Frisell was. Ik weet niet of Frisell het werk van Michael Rother kent. Harmonia was de band waar Rother middel jaren 70 in speelde. 

Robin Kester is een Nederlandse zangers die met mix van new wave en pschedelica (kan dat?) de aandacht trekt. Haar geluid heeft iets ouderwets, jaren 80. Maar is toch nieuw genoeg. Ook zonder zang is haar muziek mooi.

Fire! Orchestra is een Zweeds jazz orkest rond Mats Gustafsson (sax), Johan Berthling (bass) en Andreas Werlin (drums). Op de lp Echoes spelen ze met een veel groter orkest. Een mengeling van free jazz, psychedelica en noise. En ik hoor weer veel Sun Ra. De muziek van Sun Ra is zo excentriek, buitenaards zou je bijna kunnen zeggen. Toch heeft zijn muziek altijd iets gehad, ik wil vooral begrjjpen waarom hij die muziek maakt. Daarom een nummer van een lp van Sun Ra uit 1959. Dat is op het eerste gehoor een redelijk normale jazz plaat met invloeden uit de swing en bebop. Maar toch zitten hier al wat rare dingen in die het net anders maken.

Van het Fire Orchestra ga ik naar de helaas te jong overleden Mark Stewart. Muzikaal was hij als soloartiest niet echt meer actief. Met The Pop group maakte hij nog wel 2 goede platen. Maar dat die zo goed zijn komt volgens mij door Gareth Sager, een unsung hero van mij. Toen ik Mark Stewart 20 jaar gelden in de Oosterpoort zag, vertelde hij in de wandelgangen dat hij met pensioen was. Erg veel heeft hij ook niet gedaan in die 20 jaar. 

Al met al lijkt dit lijstje nog best veel op de vorige. Zelfs dezelfde nummers. De volgende wordt echt anders. Beloof ik.

1. Monochrome Set – Eine Symphonie des Grauens
2. Sparks – Not well defined
3. Harmonia & Eno – Les Demoiselles
4. Robin Kester – Zwanzig Zwanzig
5. Fire! Orchestra – ECHOES: I sea your eye, part 1
6. Mark Stewart, Ye Gods, Rapoon - ? (Rapoon mix)
7. Sault – Morning Sun
8. Pitou – Devote
9. Isolde Lasoen – Douce Melancolie
10. Wax Machine – Garden of Eden
11. Fontaines D.C. – I Love you
12. Sun Ra – Ancient Aiethopia

Lijstje 105

Dit keer een lijstje met minder usual suspects. Wat wil zeggen dat er artiesten bij zitten waar ik nog nooit van had gehoord. Zoals het eerste nummer. Dat ik echt erg mooi vind. Het is van een Belgische zangeres. Lana Del rey is natuurlijk een bekende naam en haar werk heb ik al vaker laten horen in mijn lijstjes. Haar stijl verandert niet echt heel veel. In dit nummer hoor je toch weer video games uit 2011. Wat al een tijd geleden is dat. Wie of wat Ray Mang is weet ik niet. Ik hoorde het nummer in de Tivoli / Vredenburg podcast van DJ St. Paul. Niet veel wat ik daar hoor, haalt mijn lijstjes, maar ik hoor daar vaak erg mooie nieuwe dingen. En bijna iedere aflevering wel een oude favoriet waarvoor ik de radio harder zet, zoals Kool Thing van Sonic Youth of This is the day van The The. We are time is natuurlijk een tribute aan de veel te jong overleden Mark Stewart (62). 

Israel Vibration kwam vorig jaar ook een keer in een lijstje voor. Wat eigenlijk heel weinig is voor een lp die jarenlang jaar mijn favoriete reggae lp was. Later leerde ik meer werk van Lee Perry kennen. En dat heeft nog meer magie. Maar de eerste 2 lp’s van Israel Vbration zijn klassiekers. De meest merkwaardige artiest in al mijn lijstjes is en blijft Sun Ra. In 1982 las ik een interview met hem ter gelegenheid van het North Sea Jazz. Helaas trad hij niet op, op de dag dat ik toen was. Ik heb toen wel een film over hem gezien. Ik kende zijn naam al uit andere verhalen. In het interview vertelde hij dat hij al een seconde op Jupiter was geweest. Dat is de volgende planeet waar het negerras naar toe gaat. Ik weet niet of negerras een politiek correct woord is. Space is the pace wel een anthem van hem. Dit nummer heb ik eerder in een lijstje gehad. 20 november 2016 om precies te zijn. Dat is toch al weer een tijd geleden. Als ik met zo’n lijst bezig ben, dan wil ik toch altijd weer bekende nummers horen. Dus daarom ook nog ene keer Rip, Rig & Panic. Een vervolg van The Pop Group van de fantastische Gareth Sager. De eerste, en laatste keer dat die band in een lijstje stond was hier op 26 september 2016. Dus het mag wel weer eens. En de trompet solo van Don Cherry hoort tot de mooiste solo’s die ik ken. Misschien wel de beste trompetsolo die ik ken. Toen ik het nummer terug hoorde moest ik denk aan het concert wat ik gezien had van Mammal Hands. Ik hoorde daar wel wat dingen in terug die ik ook bij Rip, Rig + Panic hoorde, de pianolijnen gebaseerd op minimal music en de wilde sax solo’s. Live werd het me wel wat te veel. Die sax die de hele tijd maar doortoeterde met de repeterende piano. Te bombastisch, teveel hetzelfde en misschien ook wel te serieus. Dat maakte Rip, Rig + panic zo goed. Het plezier dat er uit sprak. Dat mis ik wel bij Mammal hands. En als ik dan het lijstje aan het eind nog een keer overzie dan zijn het misschien niet the usual suspects, maar zeven van 15 kwamen al eerder in een lijstje voor. 

1. Isolde Lasoen – Muse Au Musee 

2. Lana Del Rey – Candy Neckless 

3. Ray Mang – Look Into My Eyes 

4. Chelsea Carmichael – All We Know 

5. Gogo Penguin – Don’t Go 

6. The Pop Group - We Are Time (Dennis Bovell Dub Version) 

7. Sun Ra – Space Is The Place 

8. St. Germain – Montego Bay Spleen 

9. Claude Fontaine – Hot Tearss 

10. Israel Vbration – Possibility 

11. Augustis Pablo & Hugh Mudell – Ital Sip 

12. Sarah Morris – Be With You 

13. Robin Kester – Zwanzig Zwantig 

14. Rip, Rig & Panic – Warm To The If In Life 

15. Mammal Hands - Nightingale