Vroeger stelde ik iedere week een playlist samen voor Dove Siamo, het programma dat ik voor Radio Rataplan maakte. Vandaar dat ik dacht dat het wel leuk is om een wekelijkse playlist te maken met wat ik luister. Een soort kort radioprogramma zonder tekst. Ik ken mijn gebrek aan discipline dus verwacht niet elke week een lijst. Hopelijk wel regelmatig.
Na een week haal ik de nummers weer van spotify af. Radio is niet bedoeld voor de eeuwigheid
Spanisch dancer – steve winwood. Een geheel nieuwe versie. Zonder de suffe synthesizers die het origineel van de lp Arc of a diver uit 1980 teisteren. Arc of a diver werd destijds gezien als een enorme comeback van Steve Winwood, maar is met zijn wat kille elektronische geluid wel aardig achterhaald. Deze versie is beter
Bum Ball - Sly & Robbie van een verzamel lp. Ik heb geen idee van wie het nummer is. Want Sly & Robbie zingen dit natuurlijk niet. Ik deze lp een stukje beluisterd en kwam zo weer een nieuw reggae juweeltje tegen. Het is ongelofelijk hoeveel moois ik nog niet ken. Dit is zo te horen rond 1980 gemaakt.
Africa - Sun Ra Sun Ra is een naam die ik vanaf 1982 ken. Zijn muziek is totaal onbegrijpelijk en niet echt toegankelijk. Maar juist door dat weirde is het zo mooi. Er zit vaak een soort verborgen schoonheid achter die gekte. Dat geldt hier zeker
Baby Mine – Michelle Shocked. Haat Texas Campfre Tapes vind ik geweldig. En verder ken ik bijna niets van haar en afgelopen week bedacht ik met iets van haar te gaan luisteren. Zeker de moeite waard. Haar laatste cd is Soul of My Soul. Daar is niets aan.
Darkness – Leonard Cohen. Van zijn nieuwe cd. Ik ben eindelijk fan geworden, net als Gijsbert Kamer
Chase the darkness away – Jim White. Hierover heb ik ergens iets gelezen (ga ook niet opzoeken waar) en het daarom bewaard. Klinkt goed, de details zoek ik nog wel eens op
The Gravediggers Song – Mark Lanagan. Zijn nieuwe cd wordt weer zeer enthousiast onthaalt. Ik ken alleen de single, de rest staat niet op spotify. Op basis daarvan ben ik nog niet helemaal overtuigd.
About A Girl – Little Roy Wie verzint het: een lp vol Nirvana nummers door een reggaezanger. Maar warempel het klinkt heel goed en bij vlagen zelf erg goed.
Resurrection Blues – Otis Taylor Van Taylor kende ik een cd van enkele jaren terug (The Return of the Banjo) Die is geweldig en ouder werk van hem is ook erg goed. Zoals uit dit nummer blijkt. Je zou het blues kunnen noemen.
The Morning Comes – Deadman Ook positief ontvangen. Klinkt als een soort indie The Band. Niet erg goed, maar dit nummer is wel aardig. Niet alles hoeft briljant te zijn.
En dan nog enkele afraders, dat zijn cd’s die goed worden ontvangen en waar ik helemaal niets aan vind. Wat ze met elkaar gemeen hebben is een wat pretentieus geluid, gedragen met veel piano. Maar het klinkt of hol (zoals Shearwater) of saai (Plump van Field Music) of semi emotioneel, dwz nepdrama (Put Your back N 2 It van Perfume Genius). U zij gewaarschuwd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten