Week 14

Week 14 begon in week 13 met het kluisteren naar Love. Ik weet niet welk ]e krachten mij er op spotify naar toe hebben gebracht, maar ik heb vorige week woensdag een rapport zitten lezen terwijl ik luisterde naar wat werk van Love dat ik niet zo goed kende. En op de voor mij onbekende lp Four Sale, hoorde ik plotseling aan het eind een nummer dat ik wel goed ken. Ik heb me de hele dag afgevraagd hoe het kwam dat ik dat ene liedje dan wel kende. En dat was omdat ik het ooit bij Alan Bangs’ programma Night Flight heb gehoord, minstens 20 jaar geleden. En Love dat nummer sloeg toen in als een bom en nu nog steeds.Over Alan Bangs schrijf ik later nog wel eens wat meer.

En toen moesten er nog wel een aantal nummers omheen gezocht worden. Deze week heb ik het vrij snel in elkaar gezet. Dat betekende in dit geval dat ik een aantal cd’s snel nog even heb geluisterd om te horen wat er bij wilde hebben, aangevuld met wat bekende nummers. Love is een van die vele bands die midden jaren 60 uit de West Bay erea kwam. Daarom nog een nummer uit die tijd, een favoriet die ik al vele jaren draai (summer in the cityy). En van die summer kwam ik op een liedje uit 2010 the summer of love van de The Fresh and Only’s . In de krenten uit de pop werk vorige week nog een Braziliaanse cd besproken. Van Céu. Die cd vond ik niet zo goed, haar debuut klinkt een stuk beter. Dr. John heeft een cd gemaakt met Dan Auerbach van The Black Keys. Daar heb ik een paar nummers van geluisterd en Big Shot eruit gekozen. Ook hoorde ik vorige week bij toeval een nummer van een verzamel-cd getiteld The Coolest Songs in the World vol. 1. Dat blijken verzamelingen te zijn die Steve van ‘t Zandt van The E-Street band samenstelt, met daarop allemaal goede puntige rocksongs. Van die cd een nummer van The Forty Fives, een band die ik verder niet ken. Ook kreeg ik in mijn hoofd het idee om nog eens naar Franz Ferdinand te luisteren. Een band wiens eerste cd die ten onrechte tot cd van het jaar werd uitgeroepen. Zo bijzonder is hun muziek nou ook weer niet. Maar ze maken wel goede nummers, een beetje in de stijl van The talking Heads. En ik kwam er achter dat ze een dub versie van een van hun laatste cd’s hebben gemaakt. Ook daar heb ik na eerste korte beluistering een nummer uitgekozen. En dit aangevuld met nummers die ik verder in de loop van de week door mijn hoofd kwamen zetten. Met speciale aandacht voor Bad Company. Van veel zangers wordt een stereotype geschreven dat ze zelfs het telefoonboek mooi kunnen laten klinken. Paul Rogers (Free, Bad Compancy, Queen (?!) ) heeft daar een mooie variant op. De kwaliteit van zijn teksten overstijgen nauwelijks het niveau van het telefoonboek. Maar hij is een geweldige zanger en dus mag hij in de uitzending komen.

Ps. Dit is wel een erg witte playlist. Een volgende wat meer “zwarte” muziek.