Lijstje 100

Lijstje 100 heeft helaas een vervelende trieste aanleiding. De dood van Lee Scratch Perry. De lp Heart of the Congos heb ik rond 1983 gekocht. Ik ken de lp dus al bijna 40 jaar. Maar luister er nog steeds naar. Ik blijf verbaasd over de klank. 

Ik kan nog steeds nieuwe nummer suit die periode horen en weer uitroepen dat het zo magisch klinkt. Ik heb de lijst heel snel gemaakt toen ik las dat hij was overleden. Ik heb er nu, een dag later, weinig aan veranderd. Mijn ontdekking was de Jamaicaanse versie van Vibrate On. Ik ken het als een mooi wat meanderend nummer, gedragen door de wat ijle melodica van Augustus Pablo. De Janaicaanse versie is veel wilder, met allerlei rare geluidseffecten en een veel ruwere mix. Zo wild kende ik Lee Perry (uit die tijd) niet, zeker niet met Augustus Pablo. Verder staan er weinig nummers op met vocalen van Perry zelf. Daar ben ik ook net zo’n groot fan van. 

Het nummer van Django Django is geen Lee Perry nummer. Le Perry zit er in omdat Adrian Sherwood heel mooi een Lee Perry nummer in de mix heeft gemaakt. En zo klinkt hij ook in een andere context heel toepasselijk.

1. Upsetters – Dread Lion
2. Congos – Ark Of Covenant
3. Heptones – Mistry Babylon
4. Junior Murvin & Dillinger – Roots Train
5. Augustus Pablo – Vibrate On
6. Prince Jazzbo - Croaking Lizard
7. Max Romeo – Chase The Devil
8. Junior Murvin – Police And Thieves
9. Leroy Sibbles – Garden Of Life
   
10. Carlton Jackson – History
11. Lee Perry – Fisherman’s Dub
12. Sons Of Light – Land Of Love
13. Heptones – I Shall Be Released
14. Lee Perry – Secret Laboratory
15. Django Django – WOR (Adrian Sherwood Hey Gringo Remix)
16. Lee Perry - Disco Devil

Lijstje 99

 Folk / singer-songwriter blijft een favoriet genre. En ook een genre waar ik de meeste nieuwe muziek van luister. Het is minder trendgevoelig en op veel verschillende tijdstippen te beluisteren. Er is muziek die ik nu mooi vind, is vooral mooi als persoonlijk tijdsbeeld, als muziek waar ik destijds moeite voor deed om goed te vinden. Het kan zijn dat ik het nu echt mooi vind, maar deels is het ook doordat de muziek een bepaald tijdsbeeld oproept. En dan niet als sociaal fenomeen, maar als persoonlijk fenomeen. Het roept mijn tijdsbeeld op. Ik hoorde laatst in mijn eigen lijstje het nummer Read about Seymour van Nikki Sudden ./ Swell Maps. Ik denk niet dat ik die plaat nu nog zou hebben beluisterd. Destijds kende ik zijn naam en vooral de hoes van zijn eerste solo lp (Waiting on Egypt) sprak erg aan. Dus dan ga je het vaker luisteren en ontdek je er een bepaalde kwaliteit aan. En als ik het nu hoor dan hoor ik vooral de herinnering aan die tijd en niet een heel goed nummer. Ook het sociale perspectief dat bij die lp hoorde (1982, begin postpunk) kan ik herinneren. Van de muziek die nu gemaakt wordt is dat sociale perspectief voor mij helemaal weg. Ik luister naar een plaat die ik leuk vind. Maar verder volg ik bijna niets en is de sociale context voor mij is onbekend.

En zo kom ik dus bij singer-songwriters die, zo lijkt het soms, allemaal ergens in de jaren 70 zijn blijven hangen. Maar dat kan ook aan mij liggen. Om mijn betoog kracht bij te zetten heb ik een lijstje gemaakt met vooral jaren 70 singer-songwriters. Met een paar uitzonderingen, die er naadloos inpassen. 

1. Suzanne Vega – New York Is My Destination
   
2. Alison Kraus – Dark Skies
3. Rhiannon Giddens - Wayfaring Stranger
4. Ryley Walker - On The Banks Of The Old Kishwaukee ...
5. Françoise Hardy – Mon Amie La Rose
6. Alexi Murdoch – Breathe
7. John & Beverley Martin – Stormbringer!
8. Gordon Lightfoot – The Way I Feel
9. Joan Baez – Children Of Darkness
10. Iain Matthews – Polly 
11. Mimi & Richard Farina - Bold Marauder
12. Bob Dylan - Visions Of Johanna
13. Ryley Walker – Primrose Green
14. Joni Mitchell – Urge For Going
15. Sandy Denny – Fotheringay

lijstje 98

Het is zomer, 13 juni 2021 om 22.30 uur. Buiten is het nog 20 graden. Binnen nog wel meer. Het is een mooie tijd voor bossa nova. Niet voor het uitschrijven van alle nummers.

Jorge Ben

Lijstje 97

 Eind haren 70 was er New Wave. Zoals de naam al doet vermoeden een stroming dat ze zich afzet tegen het voorafgaande. De Engelse schrijver David Cavanagh heft zij biografie van John Peel (Good Night and Good Riddance) opgezet aan de hand van de muziek die hij in zijn shows draaide. Daarin wordt heel duidelijk dat de (Engelse) popmuziek begin 1976 wel op een dood spoor zat. Name die je in zijn playlists voorkomen zijn UFO (!?), Ted Nurgent, Poco, Robin Trower. Niet echt spannend. Toen kwam punk en even later New Wave. Punk is natuurlijk vooral een paar jongens die zonder enige muzikale opvoeding lekker rammen op een gitaar. New wave is voor mij veel meer de experimentele elektronische variant. Denk aan bands als Soft Cell, Visage, Cabaret Voltaire. 

Ook artiesten die al eerder waren begonnen kregen interesse in synthesizers en kwamen met een geluid dat verwant was aan de jongere garde. Ik kwam tot dit lijstje toen ik de naam Bill Nelson (1948) ergens tegenkwam. Die begon als (ster)gitarist van een avant garde band en maakte begin jaren 80 een plaat met alleen toetsen. Het is een hele leuke lp, toen ik de hoes zag, kwamen de titels van een aantal nummers meteen naar boven. Het is zo typisch begin jaren 80, synthesiers, ritmebox. Peter Hammill (1948) was ook gegrepen door het wat nieuwere geluid. Hij verrulde zijn gitaar voor toetsen. 

Naast de wat oudere garde (ook Robert Fripp, John Cale) is er ook aandacht in deze lijst voor de jongeren uit die tijd: Soft Cell, Cabaret Voltaire. Niet altijd nieuw wave met veel toetsen (Gang of Four). En een band die eigenlijk ook wel tot de oude garde zou kunnen rekenen gezien hun leeftijd in 1977 is Suicide Alan Vega (1938-2016) was al aardig op leeftijd toen ze hun eerste lp opnamen. Maar de muziek van Suicide is elektronica met een punk attitude. Overal waar ze optraden braken rellen uit. Maar wat een lp was die eerste titelloze lp van Suicide! 

Als laatste nog een opmerking over het nummer van The Golden Palominos (de band van drummer Anton Fier). Zoals de meeste drummers kan Fier niet zingen (behalve Levon Helm en Don Henley). Daar huurde hij echte zangers voor in. En in dit geval een van mijn favoriete zangers: Jack Bruce. 

1. Bill Nelson – Quit Dreaming And Get On The Beam)
2. Peter Hammill – Fogwalking
3. 
   Beter Blegvad – You Can’t Miss It
4. Gang Of Four – At Home He Is A Tourist
5. Robert Fripp – North Star
6. Magazine – As Song From Under The Floorboards
7. Suicide – Diamonds, Fur Coat, Champagne
8. Goldfrapp – Strict Machine
9. John Cale & Brain Eno – Spinning Away
10. The Golden Palominos – (Something Else Is) Working Harder
11. Cabaret Voltaire – Crack Down
12. Soft Cell Bedsitter
13. Roxy Music – Tara
14. The Associates – Club Country

Lijstje 96: Arno

De zwaaiende handjes van Arno 

 “Iedere dag rond half 9 gaat er bij mij iets kriebelen, adrenaline hè” Arno leeft van het podium. Dan wordt de wat stuntelige warrige man, die niet altijd even goed uit zijn woorden kan komen een performer. En het is prachtig om Arno als performer te zien. Hij hangt aan de microfoon, laat zijn handen zwaaien en trillen, langzaam wordt zijn haar natter van het zweet. Dan is hij in zijn element. Hij stuwt zijn bandleden op, met zijn groezelige stem zingt hij over de pieken en dalen van het leven. Soms langzaam, soms hard en snel. En altijd vol levensgevoel. Dit is iemand die niet eenvoudig een liedje zingt, hij is de muziek. Doorleefd, blues. Dat is de muziek van Arno Hintjes. En het is een genot hem aan het werk te zien. Je voelt dat hij alle kanten van zichzelf in zijn muziek laat zien. Arno is een man die te lang in de kroeg blijft zitten, langer dan hem misschien wel lief is. Een man die graag mag zwieren. Die diep bedroefd kan zijn, die de herinneringen uit zijn jeugd koestert, die graag op zichzelf mag zijn, zijn eigen wereld heeft. En daar af en toe wreed uitgehaald wordt. De liefde blijft een moeilijk spel. Deze beelden komen bij me op bij het zien van de Lola da Musica documentaire over Arno. Ook in zijn muziek komt dit beeld op. Zoals uit Idiot Savant: zijn beste plaat. De plaat rockt en dreunt zoals in het opzwepende Viva ma liberte. Hij ontroert in Funky you are not een nummer over een vriend die te vroeg is overleden. Wat de oorzaak is van zijn vroege overlijden wordt uit de simpele en oprechte tekst wel duidelijk: 

Nicotine yellow eyes 

He was a friend of mine 

The king of the animals 

A friend of nobody’s

 …….. 

And I And I I couldn’t do anything 

 Het mooie is dat Viva ma liberte meteen volgt op Funky you are not. En het past. Beide boodschappen horen zo bij hem dat de frivoliteit van Viva ma liberte geen afbreuk doet aan zijn vorige oprechte boodschap. Ook zijn eigen vertwijfeling spreekt uit de plaat: 

It’s all too much for me to see 

it hurts where aspirin can’t reach 

 Give me the gift to fly away (Give me the gift) 

Om het geheel af te ronden met een cover van nota bene Adamo. Een accordeon begint aarzelend. De hese stem van Arno ploegt zich er over heen. Dan valt er even een stilte. Het tempo versnelt, je voelt het handje van Arno omhoog zwaaien om alle levensenergie die hij heeft er uit te gooien. La, la la la la la la: wat een mooie woorden zijn dat toch om de nacht in te zwieren. Arno leeft. En hoe.

1. Forget The Cold Sweat
2. Jive To The Beat
3. Les Filles Du Bord Du Mer
4. Elle Adore Le Noir
5. Je Veux Nager
6. Funky You Are Not
7. Eenzaam Zonder Jou
8. Les Yeux De Ma Mére (En Concert)
9. Les Yeux De Ma Mére
10. Mourir A Plusieurs
11. Quelqu’un A Tpuche Ma Femme
12. Give Me The Gift
13. Le Lundi On Reste Au Lit
14. Solo Gigolo – Version Piano-Voix
15. Ostend Dub

Lijstje 95

Toen Ik My Spine Is The Baseline van Shriekback bij toeval weer eens tegenkwam, vond ik dat een mooie gelegenheid om wat nummers bij elkaar te zoeken die ik er op de een of andere manier wel bij vond passen. Het zijn vooral nieuwe nummers. Hoewel soms van oude, of net overleden (Tony Allen) artiesten. Behalve Shriekback is er nog een postpunk idool in de lijst opgenomen, namelijk Jah Wobble. En Eddy had laat California Soul in een mix opgenomen. Die kon ik niet laten liggen. 

1. Shriekback - My Spine Is The Baseline
2. Go Go Penguin – Atomized
   
3. Tony Allen – Cosmosis
4. Jessie Ware – Remember Where You Are
5. Claude Fontaine – Play By Play
6. Leon Bridges – Like A Ship
7. Revolutionaries – Kunta Kinte Dub
8. Bonobo – We Could Forever
9. Bokani Dyer – Ke Nako
10. Disclosure, Kelis – Watch Your Step
11. Marvin Gaye & Tammi Terrell 
12. Brigitte – Battez-Vouz
13. Jah Wobble.- Visions Of You
14. Creole - Beware

lijstje 94

 In de Volkskrant stond eind vorig jaar een interview met singer / songwriter Bill Callahan. Daarin werd ook verteld dat hij een dub lp heeft opgenomen. Als eerbetoon aan Lee Perry. Een rocker die een dub lp opneemt komt niet vaak voor. De lp is wel aardig. De originele versie is wel vele malen beter.

Het was wel de aanleiding om eens wat nummers bij elkaar te brengen. Ik heb er een nummer van The The aan toegevoegd. Wat een ontzettende goed lp is Soul Mining. Het is eigenlijk een plaat die we tegenwoordig een traditionele lp noemen met elektronica invloeden. En dat al bijna 40 jaar geleden. De lp komt uit 83. In een artikel in The Guardian staat dat Matt Johnson Soul Mining heeft opgenomen onder invloed van de drug die pas jaren later echt beroemd zou worden: XTC.  

Speciale vermelding is er voor Nubya Garcia, een Engelse saxofoniste. Een van de boegbeelden van de nieuwe Londense jazz scene. Ook een mooie lp. En soms kom je dingen tegen die totaal onbekend zijn, zoals Bongmaster Inc. Geen idee hoe ik aan dat nummer gekomen ben. 

1. Bill Callahan – Call It Dub
2. Little Axe – Midnight Dream
3. Morcheeba – Wonders Never Cease
4. Jim White - Combing My Hair In A Brand New Style
5. Michael Kiwanuka -  You Ain’t The Problem
6. Bongmaster Inc. – Brothers & Sisters
7. Nubya Garcia – Boundless Beings
8. Stereo MC’s - Connected
9. The The – Giant 
10. Disclosure Feat Kelis – Watch Your Step

Lijstje 93

Corona zou ook een mooie tijd kunnen zijn geweest om lijstjes te maken Maar het kwam er niet zo van. Wat meespeelt is dat ik nu niet meer reis en dat ik geen muziek kan verdragen onder werktijd. Dat leidt me altijd te veel af. En zo valt al veel tijd af om te luisteren en om lijstjes te maken. Een goed voornemen van 2021 is dan om weer eens wat vaker, en vooral regelmatiger lijstjes te maken. Ik heb er namelijk nog wel enkele in voorraad. De afgelopen maanden heb ik wel geprobeerd om een beetje bij te blijven met nieuwe muziek. Maar dat was niet erg bevredigend. Ik kwam er achter dat ik het vervelend vind om een half uur naar een matige plaat te luisteren. Dan zet ik niets nieuws op bij het koken en als ik naar 3 nummers niets meer aan vind dan zet ik snel iets op wat ik wel ken. Waarvan ik weet dat het leuk is. Dat is prettiger koken. 

Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik enerzijds geen zin heb om alles bij te houden. Dat doe ik toch al lang niet meer. Maar anderzijds wil ik wel nieuwe muziek muisteren. En dan blijken mijn lijstjes ideale vehikels voor te zijn. Ik ontmoet nieuwe liedjes, zonder dat ik me in mijn vrije tijd door vervelende platen hoef te ploeteren. Ik beluister de platen snel en als er dan leuke liedjes tussen zitten, dan doe ik die in een lijstje. En na verloop van tijd maak ik het lijstje a: ik doe er wat nummers bij, laat enkele weg, voeg lijstjes samen en zo kom ik tot een redelijk overzicht.

Dit lijstje is gebaseerd op twee nummers: Some Ancient Misty Morning van Jackie Leven. Ik had zin om weer eens wat van jackie Leven te luisteren. En van die luistersessie, heb ik dit nummer gekozen. Er staat op Spotify zelfs nog ergens een overzicht van persoonlijke favorieten van Jackie leven. Het andere nummer is By the time I get to Phoenix in de versie van Nick Cave. En ik heb wat nummer gezocht die ik daar bij vindt passen. 

Een bron die ik heb gebruikt is Americana outlaws : 50 singer-songwriters uit de seventies van Wiebren Rijkeboer. Een leuk boek met korte over bekende en minder bekende singer-songwriters. Hij refereerde meerdere keren naar een film die ik niet kende, te weten Heartworn Highways, een film over de jaren 70 scene rond mensen als Townes van Zandt en Guy Clark. Hoogtepunt van deze film is het nummer van Larry Jon Wilson. 

Oh ja. En dat nummer van Rod Stewart is zijn debuutsingle. Ik hou niet zo van Rod Stewart. Ik heb meerdere keren werk van hem geprobeerd, zowel solo als met Faces en Jeff Beck. Maar ik hou er niet zo van. Dit nummer is misschien voor mij vooral goed omdat ik het al 40 jaar ken. Het stond op een verzamel lp met blues nummers van eind jaren 60. 

Bob Dylan – man of constant sorrow

Rod Stewart- Good Morning Little Schoolgirl

Goodnight Irene – John Stewart

Shake that devil – Joan Osborne

Jackie leven  - Some Ancient Misty Morning 

Nick Cave - By the time I get to Phoenix 

Larry Jon Wilson – Ohoopee River bottomland

Morphine – Buena

John Trudell – Graffiti man

Alison Kraus – Dark Skies