Lijstje 97

 Eind haren 70 was er New Wave. Zoals de naam al doet vermoeden een stroming dat ze zich afzet tegen het voorafgaande. De Engelse schrijver David Cavanagh heft zij biografie van John Peel (Good Night and Good Riddance) opgezet aan de hand van de muziek die hij in zijn shows draaide. Daarin wordt heel duidelijk dat de (Engelse) popmuziek begin 1976 wel op een dood spoor zat. Name die je in zijn playlists voorkomen zijn UFO (!?), Ted Nurgent, Poco, Robin Trower. Niet echt spannend. Toen kwam punk en even later New Wave. Punk is natuurlijk vooral een paar jongens die zonder enige muzikale opvoeding lekker rammen op een gitaar. New wave is voor mij veel meer de experimentele elektronische variant. Denk aan bands als Soft Cell, Visage, Cabaret Voltaire. 

Ook artiesten die al eerder waren begonnen kregen interesse in synthesizers en kwamen met een geluid dat verwant was aan de jongere garde. Ik kwam tot dit lijstje toen ik de naam Bill Nelson (1948) ergens tegenkwam. Die begon als (ster)gitarist van een avant garde band en maakte begin jaren 80 een plaat met alleen toetsen. Het is een hele leuke lp, toen ik de hoes zag, kwamen de titels van een aantal nummers meteen naar boven. Het is zo typisch begin jaren 80, synthesiers, ritmebox. Peter Hammill (1948) was ook gegrepen door het wat nieuwere geluid. Hij verrulde zijn gitaar voor toetsen. 

Naast de wat oudere garde (ook Robert Fripp, John Cale) is er ook aandacht in deze lijst voor de jongeren uit die tijd: Soft Cell, Cabaret Voltaire. Niet altijd nieuw wave met veel toetsen (Gang of Four). En een band die eigenlijk ook wel tot de oude garde zou kunnen rekenen gezien hun leeftijd in 1977 is Suicide Alan Vega (1938-2016) was al aardig op leeftijd toen ze hun eerste lp opnamen. Maar de muziek van Suicide is elektronica met een punk attitude. Overal waar ze optraden braken rellen uit. Maar wat een lp was die eerste titelloze lp van Suicide! 

Als laatste nog een opmerking over het nummer van The Golden Palominos (de band van drummer Anton Fier). Zoals de meeste drummers kan Fier niet zingen (behalve Levon Helm en Don Henley). Daar huurde hij echte zangers voor in. En in dit geval een van mijn favoriete zangers: Jack Bruce. 

1. Bill Nelson – Quit Dreaming And Get On The Beam)
2. Peter Hammill – Fogwalking
3. 
   Beter Blegvad – You Can’t Miss It
4. Gang Of Four – At Home He Is A Tourist
5. Robert Fripp – North Star
6. Magazine – As Song From Under The Floorboards
7. Suicide – Diamonds, Fur Coat, Champagne
8. Goldfrapp – Strict Machine
9. John Cale & Brain Eno – Spinning Away
10. The Golden Palominos – (Something Else Is) Working Harder
11. Cabaret Voltaire – Crack Down
12. Soft Cell Bedsitter
13. Roxy Music – Tara
14. The Associates – Club Country

Lijstje 96: Arno

De zwaaiende handjes van Arno 

 “Iedere dag rond half 9 gaat er bij mij iets kriebelen, adrenaline hè” Arno leeft van het podium. Dan wordt de wat stuntelige warrige man, die niet altijd even goed uit zijn woorden kan komen een performer. En het is prachtig om Arno als performer te zien. Hij hangt aan de microfoon, laat zijn handen zwaaien en trillen, langzaam wordt zijn haar natter van het zweet. Dan is hij in zijn element. Hij stuwt zijn bandleden op, met zijn groezelige stem zingt hij over de pieken en dalen van het leven. Soms langzaam, soms hard en snel. En altijd vol levensgevoel. Dit is iemand die niet eenvoudig een liedje zingt, hij is de muziek. Doorleefd, blues. Dat is de muziek van Arno Hintjes. En het is een genot hem aan het werk te zien. Je voelt dat hij alle kanten van zichzelf in zijn muziek laat zien. Arno is een man die te lang in de kroeg blijft zitten, langer dan hem misschien wel lief is. Een man die graag mag zwieren. Die diep bedroefd kan zijn, die de herinneringen uit zijn jeugd koestert, die graag op zichzelf mag zijn, zijn eigen wereld heeft. En daar af en toe wreed uitgehaald wordt. De liefde blijft een moeilijk spel. Deze beelden komen bij me op bij het zien van de Lola da Musica documentaire over Arno. Ook in zijn muziek komt dit beeld op. Zoals uit Idiot Savant: zijn beste plaat. De plaat rockt en dreunt zoals in het opzwepende Viva ma liberte. Hij ontroert in Funky you are not een nummer over een vriend die te vroeg is overleden. Wat de oorzaak is van zijn vroege overlijden wordt uit de simpele en oprechte tekst wel duidelijk: 

Nicotine yellow eyes 

He was a friend of mine 

The king of the animals 

A friend of nobody’s

 …….. 

And I And I I couldn’t do anything 

 Het mooie is dat Viva ma liberte meteen volgt op Funky you are not. En het past. Beide boodschappen horen zo bij hem dat de frivoliteit van Viva ma liberte geen afbreuk doet aan zijn vorige oprechte boodschap. Ook zijn eigen vertwijfeling spreekt uit de plaat: 

It’s all too much for me to see 

it hurts where aspirin can’t reach 

 Give me the gift to fly away (Give me the gift) 

Om het geheel af te ronden met een cover van nota bene Adamo. Een accordeon begint aarzelend. De hese stem van Arno ploegt zich er over heen. Dan valt er even een stilte. Het tempo versnelt, je voelt het handje van Arno omhoog zwaaien om alle levensenergie die hij heeft er uit te gooien. La, la la la la la la: wat een mooie woorden zijn dat toch om de nacht in te zwieren. Arno leeft. En hoe.

1. Forget The Cold Sweat
2. Jive To The Beat
3. Les Filles Du Bord Du Mer
4. Elle Adore Le Noir
5. Je Veux Nager
6. Funky You Are Not
7. Eenzaam Zonder Jou
8. Les Yeux De Ma Mére (En Concert)
9. Les Yeux De Ma Mére
10. Mourir A Plusieurs
11. Quelqu’un A Tpuche Ma Femme
12. Give Me The Gift
13. Le Lundi On Reste Au Lit
14. Solo Gigolo – Version Piano-Voix
15. Ostend Dub