Week 44

Week 44

In de toelichtingen op wat ik deze week aan liedjes heb uitgezocht staat vaak wat ik niet heb opgenomen. Zo ook deze week. Ik luisterde naar wat Rhythm & Blues. En ik was even van plan om een lijstje te maken met alleen maar Rhythm & Blues. Waar ik Blues zo af en toe leuk vind, vind ik Rhythm & Blues altijd leuk. Om vele redenen. Een van die reden is dat Rhythm & Blues de basis is van veel popmuziek. Rhythm & Blues werd rock ’n roll, het werd soul, het werd funk en daarna disco, toen rap en rond de eeuwwisseling werd het R&B. Kortom, het is de pijler waarop moderne popmuziek is gebaseerd. Maar alleen maar Rhythm & Blues vond ik toch ook wat saai. Het idee van mijn selectie van de wek, is juist om ook veel verschillende dingen, in een zekere samenhang, te laten horen. Dus werd het een beetje Rhythm & Blues met wat anders. De aanleiding was Watch your step van Ted Hawkins, een niet echt representatief nummer van hem. Hij werd eind jaren 80 vooral beroemd met zijn akoestische folk, soul liedjes. Je zou hem een zwarte singer-songwriter kunnen noemen. Hakins was jaren lang (decenia) straatmuzikant in Los Angeles. Hij werd (her)ontdekt en werd vooral in Europa beroemd. Hij was een man met een vooral heel aardige en vredige uitstraling, die met een akoestische gitaar en een handschoen aan de rechterhand, op de podia zijn breekbare liedjes zong. Watch your step is niet akoestisch maar een echte southern soul kraker. En ik kende nog een watch your step, namelijk van Bobby Parker, een nummer dat de Beatles gebruikten voor I Feel Fine. Dat nummer vond ik op een lp waarop ook een nummer van Ike Turner stond. En dat heb ik hier opgenomen. Behalve een coke snuivende man met losse handjes was hij ook een geweldige gitarist en bandleider. Zo associërende met dat nummer kwam ik uit op I put a spell on you van Screaming Jay Hawkins, dit is de originele en beste versie van dit nummer. Veder staan er nog enkele nummers uit mijn zoektocht naar Rhythm & Blues op, te weten Hank Ballard (van The Twist) the Coasters en Bobby Byrd. Bobby Byrd, die naam zegt de meeste mensen mischien niet, maar de regel: Bobby, Shall I Take It To The Bridge uit James Browns Sexmachine kent iedereen wel, of heeft hem in ieder geval vele keren gehoord.

De reden dat ik niet alleen Rhythm & Blues heb opgenomen is dat ik tussen Utrecht en Enschede en vise versa afgelopen donderdag nog eens naar een paar laten van dit jaar heb geluisterd. Lianna La Havas komt binnenkort naar Utrecht en daarom luisterde ik nog eens naar haar cd. Maar uiteindelijk is de single Forget verreweg het mooiste nummer van de cd. En ik heb Brendan Brenson nog eens geluisterd. Hij speelde met Jack White in de Racouteurs. Maar deze plaat is toch minder dan dat. Er staan enkele leuke liedjes op, waarvan ik er hier een heb opgenomen. Tot slotte beluisterde ik de nieuwe cd van Garland Jeffreys. De cd werd goed ontvangen, het is niet een man waar ik spontaan iets van zou luisteren, maar op basis van de recensie was ik nieuwsgierig. Maar ook dat is een aardige plaat, maar ook niet meer dan dat. Coney Island Winter is het beste nummer.

En ter afsluiting de hit  van Bettye Lavette, omdat ze over anderhalve maand in Nederland optreedt.

1. Ike Turner - She Made My Blood Run Cold
2. Screaming Jay Hawkins - I Put A Spell On You
3. The Who – I Can’t Explain
4. Bobby Byrd – Hang Ups We Don’t Need
5. Ted Hawkins - Watch Your Step
6. Garland Jeffreys  - Coney Island Winter
7. The Coasters – Poison Ivy
8. Hank Ballard -  Finger Poppin’n Time
9. Brendan Brenson – What Kind Of World
10. Lianna La Havas - Forget
11. Bettye Lavette – Let Me Down Easy

Week 43

Het is gek hoe heten maken van het lijstje van deze week tot stand is gekomen. Donderdagmiddag had ik twee lijstjes met nieuwe muziek die ik in de trein had geluisterd: een lijst met wat electronummers en een lijst met traditionele liedjes. Beide lijstjes waren kort: ongeveer 4 nummers. Tussen Deventer en Utrecht heb ik de retrolijst aangevuld met enkele favorieten. En toen luisterde ik zondagavond nog een keer naar Alexi Murdoch. Die moest er wel weer bij. Een paar andere nummers sneuvelden en ik vond Ghost Train weer goed passen. Ik heb het lijstje nog even beluisterd en kwam toe tot dit

1.       Dwight Yoakam- It’s never allright. De man van de Bakersville country. Hij heeft vanaf zijn eerste lp(Guitars, Cadillacs etc, etc. uit 1986)  al een direct herkenbaar geluid. En zo’n 25 jaar later heeft hij dat geluid nog steeds. Zijn liedjes zijn altijd goed. Op dit nummer gebruikt hij zelfs blazers.

2.       Band of Horses- Slow Cruel Hands of time, wordt overal goed gerecenseerd, maar is wel erg traditioneel en met weinig pit, een soort Neil Young light

3.       Toby – Breath,

4.       Lylle Lovett- If I had a boat, een van de oude favorieten, net als een groot deel van de volgende

5.       John Prine -  Angel from montgomery

6.       John Gorka – Where the bottles break

7.       John Martyn-  Patterns in the rain

8.       Beth Orton. Poison tree, van heet nieuwe cd

9.       Alexi Murdoch – Blue Mind

10.   Erlend Øye – Ghost Trains

Week 42

Ruim 30 jaar geleden deed Hilversum 3 nog niet aan horizontale programmering. Toen had iedere omroep gewoon een eigen dag. Volgens mij was de donderdag (of diensdag) de vaste VARA dag. Felix Meuders presenteerde dan hitparade. Ze hadden in die tijd (we praten rond 1980) ook een week lp. In die tijd, ik was een jaar of 16, was ik helemaal into 60ties. A Hard Road van John Mayall was de weeklp die destijds veel indruk op me maakte. Ik kende John Mayall al wel van naam. John Mayall wordt vooral gezien als een leermeester van anderen die later beroemder werden, zoals Eric Clapton en Peter Green, Mick Fleetwood en John McVie, die samen Peter Greens’s Fleetwood Mac vormden. En niet te vergeten de beste gitarist van de Stones: Mick Taylor. Het nummer op deze lijst ken ik pas enkele jaren. Ik kende eigenlijk maar 3 lp’s van Mayall. De rest scheen niet zo goed te zijn. Dat klopte ook inderdaad. Maar zo af en toe duikt er een mooi nummer tussen op.

Een groot deel van deze lijst draait rond John Mayall. Vooral omdat hij destijds de sleutel vormde naar de Blues. Peter Green was de gitarist op A Hard Road en het werk van Sonny Boy Williamson, Elmore James en Freddie King leerde ik via hem kennen. 

 

Tussen de John Mayall connecties nog enkele andere dingen. Zoals The Sadies, om niet meteen met de blues in huis te vallen. Betty Lavette’s Dirty Old Town is het zelfde nummer als van The Pogues. Luister ook vooral goed naar You Told A Lie van Johnny Sayles: hartverscheurende southern soul. Het nummer van Joe Henry staat erin omdat het begin heel erg geïnspireerd is op Spoonfull van Howlin’Wolf. Ik zocht iets anders van Ginger Baker toen ik een cd tegenkwam met daarop een combi van Iggy Pop en Ginger Baker, die The Black Keys samen doen. Ik geef toe: deze versie haalt het niet bij het origineel. En tot slot een nummer van mijn favoriete bluesrock band, waar Ginger Baker ook nog een tijd meegespeeld heeft, The Masters of Reality met een medley waarin ook een heerlijke versie van Goin’Down in zit. Het nummer is overigens geschreven door een blanke trompettist.

Oh ja By the way, ik had ook nog een “on the go” lijstje gemaakt met allemaal moeilijke nieuwe nummers, een bewerking daarvan komt later.

1.       The Sadies – Another Year Again

2.       Rod Stewart – Good Morning Little Schoolgirl

3.       Sonny Boy Williamson- Help Me

4.       Peter Green – Walking The Road

5.       Albert King – The Caddilec Assembly Line

6.       Elmore James – It Hurts Me Too

7.       You Told A Lie Van Johnny Sayles

8.       Rl Burnside – Fireman Ring The Alarm

9.       Betty Lavette - Dirty Old Town

10.   John Mayall – Broken Wings

11.   Freddie King – Going Down

12.   Joe Henry – Time Is A Lion

13.   Iggy Pop & Ginger Baker – Lonely Boy

14.   The Masters Of Reality – Ants In My Kitchen Goin’down

Week 41

Tjonge, wat een geweldig jaar 1978. Uit dat jaar een mooie lijst deze week. The Allmusciguide presenteert zo af en toe een overzicht van de favorieten van een jaar. Die lijstjes zijn niet altijd even interessant. Ze bevatten vaak veel obligate lp’s en soms zelfs wel erg veel radio 2 muziek. Sommige jaren zijn zelfs ronduit teleurstellend, zoals 1973. Maar ik was zeer aangenaam verrast door wat allemaal uit 1978 komt. Ik had dat jaar niet op mijn netvlies staan als heel goed jaar. 1978 blijkt echt een jaar te zijn waarin van alles samenkomt. Het is zowel een einde van een tijdperk als het begin van een nieuw. Het is de eindtijd van de funk en outlaw country, maar het is ook het hoogtepunt van disco en rootsreggae. En het is het begin van iets nieuws, de eerste Engelse new wave en postpunk bands kwam op, met eerste singels van The Cure en Gang of Four. En dan zijn er nog artiesten die hun hoogtepunt beleefden rond deze tijd (Peter Hammill, Michael Jackson). In 1978 kwam ook de eerste lp van Prince uit. Maar pas met Dirty Mind begint zijn carrière echt.

Deze week dan ook een enorme lijst, met bijna alle genres die ik leuk vind. Er zijn ook wat klassieke lp’s niet in deze lijst. Dat komt omdat ik ze niet leuk vind zoals Elvis Costello, Bruce Springsteen, of omdat ze niet op spotify staan. De grootste omissie is Border Affair van Lee Clayton. Siver Stalion staat op spotify, volgens de info is het Lee Clayton, maar die is het zeker niet. In de OOR lijst van 1978 staan trouwens ook wat lp’s uit 1977 (Joni Michell’s Don Juan’s Reckless Daughter, Suicide). Grote afwezige in deze lijst is Here My Dear van Marvin Gaye. Ik had twee verschillende nummers van die lp in de lijst gezet. En van beide vond ik dat ze niet goed pasten bij de rest. Vooral omdat de nummers niet goed tot hun recht kwamen. Het zijn geen singles met een lekker meezing melodietje. Here My Dear blijkt toch meer een soort gesamtkunstwerk te zijn, dat in zijn geheel gegeten moet worden.

Ik was erg blij dat Rasta Communication uit 1978 komt. Keith Hudson staat bekend om zijn donkere nummers. Een van de mooie dingen van reggae vind ik dat er heel veel verschil in platen zit ook al spelen vaak dezelfde muzikanten mee. Deze lp valt op door het gebruik van onconventionele instrumenten, met name steelgitaar en synthesizer. Het is reggae niet gebruikelijk om een synthesizertapijtje onder een nummer te leggen. Meestal is het maar goed ook dat ze dat niet doen. Maar hier werk het erg goed.

Ik was ook weer aangenaam verrast door de kwaliteit van Captain Beefherart. Ik heb ooit de grote fout gemaakt door te beginnen met Trout Mask Replica. Een vreselijke luisterervaring. Een zogenaamd meesterwerk. Het is een soort muzikale Ontdekking Van De Hemel: veel pretenties, een hoog filosofisch gehalte en ondertussen is het geheel veel minder dan het lijkt. Een single als Electricity is veel beter dan de hele lp Trout Mask Replica (wat een vreselijke titel ook) bij elkaar. Een mooi kort verhaal ipv een dikke pretentieuze roman. De lp Shiny Beast is een van de eerste dingen die ik op dag 1 ben gaan luisteren toen ik spotify had geïnstalleerd. En die lp beviel erg goed. Hier staat een nummer van The Captain op, die nog iets jonger is. 

Tot slot iets over Bootsy Collins. Daar heb ik de lp nog van. Met originele uitneembare Bootsy Collins  space bril. Hij draagt nog steeds van dat soort dingen.

Wat ik vooral mooi aan deze lijst vind is dat hij in iedere willekeurige volgorde leuk is. Misschien komt het door de tijdsgeest. Ik stap moeiteloos van Kraftwerk naar Bohannon naar The Gang of Four naar Townes van Zandt.

De lijst is te lang om helemaal uit te gaan schrijven. Zet de shuffle knop aan en laat je verrassen door 1978.