Week 44
In de toelichtingen op wat ik deze week aan liedjes heb
uitgezocht staat vaak wat ik niet heb opgenomen. Zo ook deze week. Ik luisterde
naar wat Rhythm & Blues. En ik was even van plan om een lijstje te maken
met alleen maar Rhythm & Blues. Waar ik Blues zo af en toe leuk vind, vind
ik Rhythm & Blues altijd leuk. Om vele redenen. Een van die reden is dat
Rhythm & Blues de basis is van veel popmuziek. Rhythm & Blues werd rock
’n roll, het werd soul, het werd funk en daarna disco, toen rap en rond de eeuwwisseling
werd het R&B. Kortom, het is de pijler waarop moderne popmuziek is
gebaseerd. Maar alleen maar Rhythm & Blues vond ik toch ook wat saai. Het
idee van mijn selectie van de wek, is juist om ook veel verschillende dingen,
in een zekere samenhang, te laten horen. Dus werd het een beetje Rhythm &
Blues met wat anders. De aanleiding was Watch your step van Ted Hawkins, een
niet echt representatief nummer van hem. Hij werd eind jaren 80 vooral beroemd
met zijn akoestische folk, soul liedjes. Je zou hem een zwarte
singer-songwriter kunnen noemen. Hakins was jaren lang (decenia) straatmuzikant
in Los Angeles. Hij werd (her)ontdekt en werd vooral in Europa beroemd. Hij was
een man met een vooral heel aardige en vredige uitstraling, die met een akoestische
gitaar en een handschoen aan de rechterhand, op de podia zijn breekbare liedjes
zong. Watch your step is niet akoestisch maar een echte southern soul kraker.
En ik kende nog een watch your step, namelijk van Bobby Parker, een nummer dat
de Beatles gebruikten voor I Feel Fine. Dat nummer vond ik op een lp waarop ook
een nummer van Ike Turner stond. En dat heb ik hier opgenomen. Behalve een coke
snuivende man met losse handjes was hij ook een geweldige gitarist en
bandleider. Zo associërende met dat nummer kwam ik uit op I put a spell on you
van Screaming Jay Hawkins, dit is de originele en beste versie van dit nummer.
Veder staan er nog enkele nummers uit mijn zoektocht naar Rhythm & Blues
op, te weten Hank Ballard (van The Twist) the Coasters en Bobby Byrd. Bobby
Byrd, die naam zegt de meeste mensen mischien niet, maar de regel: Bobby, Shall
I Take It To The Bridge uit James Browns Sexmachine kent iedereen wel, of heeft
hem in ieder geval vele keren gehoord.
De reden dat ik niet alleen Rhythm & Blues heb opgenomen
is dat ik tussen Utrecht en Enschede en vise versa afgelopen donderdag nog eens
naar een paar laten van dit jaar heb geluisterd. Lianna La Havas komt
binnenkort naar Utrecht en daarom luisterde ik nog eens naar haar cd. Maar
uiteindelijk is de single Forget verreweg het mooiste nummer van de cd. En ik
heb Brendan Brenson nog eens geluisterd. Hij speelde met Jack White in de
Racouteurs. Maar deze plaat is toch minder dan dat. Er staan enkele leuke
liedjes op, waarvan ik er hier een heb opgenomen. Tot slotte beluisterde ik de
nieuwe cd van Garland Jeffreys. De cd werd goed ontvangen, het is niet een man
waar ik spontaan iets van zou luisteren, maar op basis van de recensie was ik
nieuwsgierig. Maar ook dat is een aardige plaat, maar ook niet meer dan dat.
Coney Island Winter is het beste nummer.
En ter afsluiting de hit van Bettye Lavette, omdat ze over
anderhalve maand in Nederland optreedt.
- Ike Turner - She Made My Blood Run Cold
- Screaming Jay Hawkins - I Put A Spell On You
- The Who – I Can’t Explain
- Bobby Byrd – Hang Ups We Don’t Need
- Ted Hawkins - Watch Your Step
- Garland Jeffreys - Coney Island Winter
- The Coasters – Poison Ivy
- Hank Ballard - Finger Poppin’n Time
- Brendan Brenson – What Kind Of World
- Lianna La Havas - Forget
- Bettye Lavette – Let Me Down Easy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten